Η Ελευθερία είναι μια γυναίκα καθόλου συνηθισμένη. Σύζυγος, μανούλα αλλά και εργαζόμενη παντός καιρού. Καταπιάνεται με επαγγέλματα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε άντρες να τα κάνουν, αποδεικνύοντας ότι όταν έχεις πάθος και όρεξη για δουλειά, το φύλο είναι άνευ σημασίας. Τα τελευταία χρόνια η Ελευθερία ασχολείται με τους ελαιοχρωματισμούς σπιτιών. Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί όταν θέλουν να βάψουν θα καλέσουν την Ελευθερία και εκείνη με χαρά θα τους εξυπηρετήσει. Δεν βάφει επαγγελματικά με συνεργείο αλλά η δουλειά που κάνει είναι άψογη όσο και των επαγγελματιών, λέει ο περίγυρός της.
Η «Ε» συνάντησε την Ελευθερία σε ώρα δουλειάς, σε ένα συγγενικό της σπίτι στη Λάρισα. Λίγο πριν πιάσει δουλειά, η Ελευθερία άφησε το κοριτσάκι της στο νηπιαγωγείο φορώντας τη στολή εργασίας. Τα περίεργα βλέμματα δεν την ενοχλούν. Εξάλλου η στολή της μπορεί να είναι γεμάτη χρώματα, η ψυχή της όμως είναι καθαρή. Έχει μια αγνότητα και μια ντομπροσύνη που σπάνια τη συναντάς σήμερα, όχι σε γυναίκα αλλά και σε άντρα. Στις κουβέντες της είναι μετρημένη. Μπορεί να μην χρησιμοποιεί περίτεχνες εκφράσεις για να περιγράψει τη δουλειά της όμως με ένα περίεργο τρόπο σε κερδίζει αυτή η απλότητα με την οποία καταθέτει την αλήθεια της.
Στο ερώτημα πώς επέλεξε να καταπιαστεί με τους ελαιοχρωματισμούς, που είναι ένα επάγγελμα κατά κόρον αντρικό, η ίδια απαντά: «Μεγάλωσα βλέποντας τη μάνα μου να βάφει το σπίτι μας. Ο πατέρας μου δούλευε στα καράβια. Οπότε το να βλέπω μια γυναίκα να πιάνει βούρτσα για να βάφει δεν μου φαίνεται περίεργο. Εξάλλου, παλιά οι γυναίκες δεν ασπρίζαν τα σπίτια; Εμένα αυτή η δουλειά μου αρέσει. Το 1997 μάλιστα παρακολούθησα πρόγραμμα του ΟΑΕΔ για ελαιοχρωματιστές από όπου έχω λάβει και σχετική πιστοποίηση. Έκτοτε περιστασιακά αν τύχαινε καμιά δουλειά, -πάντα όμως σε συγγενικά και φιλικά πρόσωπα- πήγαινα. Τη δουλειά δεν τη φοβάμαι, τα πάντα κάνω. Έχω κάνει πολλές δουλειές».
Χαμογελαστή και με μια απίστευτη ενέργεια, η 38χρονη Ελευθερία ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δικαιωματικά της ανήκει η φράση «Πιάνει την πέτρα και τη στύβει». Σχετικά με τον αν έχει δεχτεί επικριτικά σχόλια, αστειευόμενη σημειώνει «Αρνητικά σχόλια δεν έχω δεχτεί ποτέ. Το αντίθετο θα έλεγα. Πολλοί εντυπωσιάζονται με την καθαρή δουλειά που κάνω. Γυναίκα είμαι ξέρω τι θα πει να φεύγει ο μάστορας από το σπίτι και μετά εσύ να ξύνεις με τις ώρες το πάτωμα για να φύγουν οι μπογιές. Έτσι αφού έχω βρεθεί και στις δύο θέσεις προσέχω διπλά. Οι περισσότεροι όταν με βλέπουν να βάφω, νομίζουν απλά ότι πρόκειται για το δικό μου σπίτι και έτσι περνάω απαρατήρητη».
Όσο περνάει η ώρα, η κουβέντα με την Ελευθερία γίνεται όλο και πιο απολαυστική. Χειμαρρώδης με μια απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, περιγράφει τη ζωή της δίχως μελοδραματισμούς. Εύκολα αντιλαμβάνεσαι, ότι πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση μιας οικογένειας που η κρίση την τσάκισε και το μεροκάματο είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά η Ελευθερία είναι τόσο περήφανος άνθρωπος που δεν σου αφήνει περιθώρια για συμπόνιες και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα, όπως θα έλεγε και η ίδια.
Μιλάει με καμάρι για την κόρη της, με στοργή για τον σύζυγο της, με αγάπη για την πατρίδα της και με πολύ πάθος για το ποδόσφαιρο που το λατρεύει. Μάλιστα, μας εκμυστηρεύτηκε ότι η μοναδική φορά που αρνήθηκε δουλειά, είναι πριν λίγο καιρό που απέκτησε την άδεια για να μπορεί να εργαστεί ως security και την πήραν τηλέφωνο για φύλαξη γηπέδου. «Α! όλα και όλα στα γήπεδα μπαίνω μόνο για να δω αγώνα» λέει γελώντας και κάπου εκεί ξεκινά η συζήτηση για την ΑΕΛ, τη λατρεμένη της ομάδα.
Με τούτα και με κείνα η Ελευθερία δεν είναι μόνο ελαιοχρωματίστρια, είναι και σεκιουριτάς. Αντρικό επάγγελμα και τούτο, αλλά σάμπως η Ελευθερία τι είναι; Αντράκι ή μάλλον καλύτερα παλικάρι. Μια αγωνίστρια, που αγαπά τον τόπο της, ζει και ανασαίνει για την οικογένειά της και το είδος της δουλειάς που θα κάνει είναι το τελευταίο που την απασχολεί. Ο σεβασμός μας είναι το ελάχιστο που της αξίζει.
