Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Έγραφε ποιήματα και μικρά πεζά για να αφήνει πάνω στο χαρτί την έλλειψη της πατρίδας, όπως ο ίδιος σημειώνει. Το «Πόσο Έλληνας είσαι;» (Εκδόσεις Φυλάτος), είναι το πρώτο του βιβλίο και καρπός μιας πολύ δύσκολης και επίμονης προσπάθειας. Η κάθε φράση του, όπως ο ίδιος λέει, προήλθε μετά από πολλές ώρες σκέψης και αρκετές φορές μετά από ξενύχτια. Γράψιμο και σκίσιμο ώσπου βγήκε το αποτέλεσμα που ήθελε.
* Μπορείτε κ. Ιβανίδη να αναφερθείτε στον τίτλο του βιβλίου σας; Πώς προέκυψε και τι συμβολίζει, αν συμβολίζει;
«Όταν ήρθα στη Γερμανία περπατούσα στους δρόμους της Φρανκφούρτης και ήμουν περήφανος που γεννήθηκα Έλληνας. Που καταγόμουν από τη χώρα που γέννησε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τόσους άλλους δίνοντας τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο. Και μου έκανε πάντα εντύπωση η φράση του Σεφέρη, όπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει. Γιατί άραγε; Γι’ αυτό που συναντούσε στην Ελλάδα ή γι’ αυτό που έβλεπε στο εξωτερικό; Για την κατάσταση που επικρατούσε μέσα της ή για όλα αυτά που υπήρχαν εκτός και εμείς δεν μπορούσαμε να τα κάνουμε ακόμα κτήμα μας; Μεγαλώνοντας και κατεβαίνοντας στην Ελλάδα, κατάλαβα. Πόνεσα. Δώσαμε τα φώτα στον υπόλοιπο πλανήτη και μείναμε εμείς στο σκοτάδι. Κι έτσι γεννήθηκε ο τίτλος. Και η κατάσταση ενισχύονταν κάθε φορά που έβλεπα το πάθος για μια καλύτερη Ελλάδα. Για παράδειγμα: Ήμουν στην παραλία το καλοκαίρι του 2004 και παρακολουθούσα την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι τραγουδώντας. Κάπως έτσι γεννιόταν η ιστορία που γινόταν εικόνες και οι εικόνες μηνύματα. Οράματα. Ήρθε η στιγμή που καλούμαστε να κάνουμε κάτι για τη χώρα μας. Το χρωστάμε στα παιδιά μας αλλά και σε όλους όσοι αγωνίστηκαν για εμάς. Έτσι θα δείξουμε το πόσο Έλληνες είμαστε ο καθένας από εμάς!».
* Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να είσαι Έλληνας στην Ευρώπη, όταν με διάφορους τρόπους έχουν εκδηλωθεί επιθέσεις που αναφέρονται ακόμα και σε συνήθειες και συμπεριφορές ενός λαού με τέτοια ιστορία;
«Ήταν αρκετά δύσκολο προσπαθώντας από τη μια να κρατήσουμε τη σημαία μας ψηλά και ν’ αποδείξουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι είμαστε ένας πολύ δημιουργικός λαός και από την άλλη να εκφράσουμε στους Έλληνες της Ελλάδας ότι πονάμε και εμείς για ό,τι γίνεται στην πατρίδα. Τώρα πια, υψώνοντας το ανάστημά μας και διατηρώντας όλα όσα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν Ελλάδα, τα ήθη και έθιμά μας αλλά και τις παραδοσιακές, δεμένες, ελληνικές οικογένειες, αναχαιτίσαμε τις όποιες επιθέσεις και αντιδράσεις δέχτηκε ο ελληνισμός. Κι έτσι καταφέραμε να μειώσουμε στο ελάχιστο αυτές τις αδικαιολόγητες εκφράσεις αντιπάθειας. Πλέον όλοι ασχολούνται με την ενότητα της Ευρώπης και μέσα σε αυτή θέλουν και εμάς».
* Ποια Ελλάδα αποτελεί για σας πρότυπο και στόχο ζωής;
«Η Ελλάδα των ιδεών. Ν’ αποκτήσουμε πάλι τις πολιτισμικές μας ευαισθησίες. Όλα αυτά που κυκλοφορούν στο αίμα μας και είναι αποτυπωμένα στο DNA μας και τα έχουμε παραμελήσει. Θα μου πείτε πολύ σωστά ότι είμαι υπερβολικός, είναι όμως μέρος της δουλειάς μας. Εμείς οι συγγραφείς ζούμε στην υπερβολή.
Υπάρχουν όμως και πολλά πράγματα που μπορεί να γίνουν στον τουρισμό. Έχουν γίνει αρκετά αλλά πρέπει να γίνουν ακόμα περισσότερα. Στους τουρίστες θα προσφέρουμε τα πάντα επιδιώκοντας τον τουρισμό και τον χειμώνα. Υπέροχες θάλασσες που πρέπει να διαφημιστούν περισσότερο αλλά και βουνά με χιονοδρομικά. Ο τόπος μας έχει τα πάντα! Τη λίμνη της Σκήτης του Κισσάβου και το Λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης στην Κεφαλλονιά ίσως να μη γνωρίζουν και αρκετοί Έλληνες. Πόσο μάλλον οι τουρίστες.
Πολλοί από τους επισκέπτες έρχονται εδώ για τα μνημεία. Και εκεί όμως υστερούμε. Λίγα μουσεία και μνημεία που δεν τα προσέχουμε όσο θα έπρεπε όπως το Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η ανέγερσή του.
Ευτυχώς στη διασκέδαση και στο άφθονο και υγιεινό φαγητό έχουμε να επιδείξουμε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι άλλοι τουριστικοί προορισμοί.
Αν γίνουν όλα αυτά, όπως πρέπει να γίνουν, θα προσελκύσουμε πιο πολλούς τουρίστες. Ο πολιτισμός αλλά και ο τουρισμός, ειδικά ο τουρισμός, είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας μας! Εκεί επιβάλλεται να επενδύσουμε!».
* Εκτιμάτε πως μπορεί να ξεκινήσει μια νέα εποχή για την Ευρώπη και τον κόσμο η οποία θα βασίζεται στις πανανθρώπινες αξίες της ισότητας των λαών και της αλληλεγγύης;
«Ο Ζαν Μονέ είχε οραματιστεί μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο την ενωμένη Ευρώπη. Το όραμά του είχε όμως ως κύρια βάση τον άνθρωπο. Ονειρευόταν μια πιο ανθρώπινη και κοινωνική Ένωση και αυτό ήθελαν σίγουρα όλοι οι λαοί της Ευρώπης. Στην πορεία όμως μπήκαν άλλες προτεραιότητες και όλα αυτά που έπρεπε να είναι πρωταρχικής σημασίας καταχωνιάστηκαν στα πιο βαθιά πηγάδια και τελικά ξεχάστηκαν. Είναι πολύ εύκολο να καταστρέψουμε κάτι και πολύ δύσκολο να το κρατήσουμε, σηκώνοντας τα χέρια κι έτσι να τελειώσουν όλα. Αυτό ήταν η Ευρώπη; Ένα όραμα που σκόρπησε; Όχι! Η Ευρώπη πρέπει και μπορεί να γίνει καλύτερη. Αρκεί να το αποδεχτούμε όλοι! Έχει τις πιο σωστές και δίκαιες βάσεις ενός ιερού συστήματος. Της δημοκρατίας. Και αυτό κερδήθηκε με αγώνες. Όλοι μπορούμε ενωμένοι να την οδηγήσουμε στην τελειότητα. Μόνο που αυτή τη φορά πρέπει να έχουμε ως βάση τον άνθρωπο. Το βλέπω στο βλέμμα των παιδιών. Ένα βλέμμα τολμηρό που θα βελτιώσει και θα ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησαν παλιότερες γενιές. Ο πολιτισμός μπορεί να μας φέρει πιο κοντά και να βρει λύσεις για μια καλύτερη Ευρώπη».
