Του Δημήτρη Ζ. Γουγουλιά
Η ζωή συνεχίζεται, αλλά για τον καθένα από μας σταματά για λίγες στιγμές, όταν κάποιος απ’ τους δικούς μας φεύγει... Ένας καλός φίλος, ένας εξαίρετος δάσκαλος, ένας αληθινός άνθρωπος ... ο δικός μας, γνωστός στο πανελλήνιο για τις κοινωνικοπολιτικές του απόψεις αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο για τις εκπαιδευτικές του παρεμβάσεις και το μεγάλο του συγγραφικό έργο, Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου, δεν μένει πια εδώ ως φυσική, ...αλλά ως ζωντανή πνευματική παρουσία. Έφυγε με τη δύση του «κόκκινου φεγγαριού»...
Τις οικογένειες Γουγουλιά – Παπαδημητρίου εκτός από μια μακρινή συγγένεια συνδέουν τόσο η πορεία τους στον ελλαδικό χώρο, ξεκινώντας από τη Φούρκα της Ηπείρου, την οποία εγκαταλείπουν το 1815 για να εγκατασταθούν αργότερα, το 1880, στην Καλλιπεύκη και κατόπιν στους Γόννους, όσο και η προσωπική φιλία του Ζήση με τον πατέρα μου και συνονόματό του, Ζήση Γουγουλιά, με τον οποίο συνήθιζε να παίζει σκάκι όταν τα καλοκαίρια ερχόταν για διακοπές στο χωριό από τη Γερμανία, αλλά και από ένα ακόμη πιο ουσιαστικό γεγονός με το οποίο ξεκινά την αφήγησή του στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του, με τίτλο Der Lindenbaum (Η Φλαμουριά), που δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και να παραδώσει για έκδοση σε γερμανικό εκδοτικό οίκο. Στο βιβλίο του αυτό αναφέρει την πρώτη του περιπέτεια όταν μωρό ακόμη αρρωσταίνει και αφού οι δικοί του τον τρέχουν στους καλύτερους τότε γιατρούς, οι οποίοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά, καταλήγει στο σπίτι μας στους Γόννους, όπου η γιαγιά μου, Παγώνα Γουγουλιά-Σιόντα, με τα μαντζούνια και τα γιατρικά της, τελικά τον γιατρεύει.
Για τη βιογραφική του πορεία δεν θέλω να πω περισσότερα, άλλωστε ο Ζήσης ήταν γνωστός στο πανελλήνιο και όχι μόνο. Μια από τις καλύτερες προσπάθειες καταγραφής της διαδρομής του κάνει στο TVXS ο Κώστας Λάμπος και σας προτείνω να τη διαβάσετε : http://tvxs.gr/news/politismos/portraito-gia-tin-ekleiponta-zisi-papadimitrioy
Μας άφησε ο Ζήσης, αλλά χάρις στη συνεισφορά του κατανοήσαμε ότι δεν φτάνει μόνο να «θέλουμε το φεγγάρι», αλλά και ότι θα πρέπει να ανοίξουμε από μόνοι μας τον δρόμο για να φτάσουμε εκεί μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Γι' αυτή του, την πολιτική, θεωρητική και ηθική κληρονομιά που μας άφησε, μπορούμε μόνο να τον ευχαριστούμε. Ήταν ο διανοούμενος, που συνέδεσε για δεκαετίες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη θεωρία με την πράξη, το ήθος και τη συνέπεια με τον πολιτικό αγώνα, για την απελευθέρωση των ανθρώπων από την καθημερινότητα τονίζοντας πάντα ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη συναίνεση, τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Ήταν ένα ανήσυχο και φιλότιμο πνεύμα που πάντα ήθελε να προσφέρει... Στόχος του ό,τι κι αν έκανε, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο, ήταν με τις πράξεις του και τις αφηγήσεις του να κλέβει το μυαλό και την καρδιά των συνομιλητών του για να προσπαθούνε όλοι μαζί ν' αλλάξουνε τον κόσμο! Πάντα ήθελε να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις και να δείχνει σε όλους ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία.
Γενναίος απ’ τα νιάτα του και σοφός από νωρίς, άντρας δωρικός και ιδιαίτερα τρυφερός, ο Ζήσης, σύντροφος, φίλος, συνάδελφος και συνταξιδιώτης, υπήρξε ό,τι το τιμιότερο, κομμουνιστής και ελληνικός. Βαθύτατα διεθνιστής, έβλεπε τον κόσμο φιλοσοφημένος. Και αυτήν του την κατανόηση των ανθρώπινων, την κοινωνούσε προς όλους τους φίλους και τους συντρόφους του. Ευρύχωρος κι ευγενής, ευπροσήγορος και γλεντζές, ερωτικός. Έζησε σε μία τίμια πενία, πάμπλουτος.
Ζήση, είμαστε οφειλέτες σου, όσοι είχαμε την τύχη να σε γνωρίζουμε καλά. Θα σε μνημονεύουμε πάντα ως διανοούμενο ταγμένο στο καλό του ανθρώπου και της ανθρωπότητας, ως δάσκαλο που δίδαξε την αξιοπρέπεια και τον βαθύ ανθρωπισμό, αισθανόμαστε ευγνώμονες απέναντί σου και σου εκφράζουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τις ημέρες που περάσαμε μαζί, για τις μικρές και μεγάλες χαρές που μας έδωσες, για τον πολιτισμό που έφερες στον τόπο μας, για τα σημαντικά βιβλία που μας εμπιστεύτηκες.
Στους αγαπημένους σου, Κριστιάνε και Αλέξη, που τώρα πονούν, καθώς και στους φίλους και συντρόφους σου, σύντομα θα επιστρέψεις, ως καλή σκιά και ζεστή παρέα, σύμβουλος και ακροατής, συχνά θα ανταμώνεις μαζί μας, ώσπου μια μέρα να ανταμώσουμε κι εμείς μαζί σου «στα λαϊκά μέγαρα και τα κόκκινα στάδια»...
Προσωπικά οφείλω στον Ζήση Δ. Παπαδημητρίου, ευγνωμοσύνη για τη πολύχρονη γόνιμη συνεργασία μας και γιατί με τίμησε με τη φιλία του.
