Ο Μ.Ε.Σ. Λαρίσης «Αριστεύς» και η ομώνυμη ομάδα του μπάσκετ

ΛΑΡΙΣΑ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ...

Η ομάδα μπάσκετ του «Αριστέα» στα γραφεία του Συλλόγου έπειτα από την κατάκτηση κάποιου κυπέλλου. Από αριστερά όρθιοι οι Παπαθεοδώρου Ιωάννης-Νικολίτσας Μέμος-Ντουβής Μάρκος-Μενέλαος Κονταξής, έφορος της ομάδας -Μακρυγιάννης Τόλιος-Παπαθεοδώρου Νικόλαος-Κουσέρας Νικόλαος. Καθιστοί, αριστερά Παπαθανασίου (Πασαδάκιας) Πέτρος και δεξιά Κέλλας Ευάγγελος. 27 Δεκεμβρίου 1955.

Από τον Νίκο Παπαθεοδώρου
[e-mail]

Η αναφορά του ονόματος «Αριστεύς» στη σημερινή Λάρισα συνειρμικά μας οδηγεί στο ίδρυμα για τα απροσάρμοστα παιδιά ή στο Αστεροσκοπείο της Γιάννουλης ή το πολύ-πολύ σε ορισμένες από τις δραστηριότητες του χαλκέντερου προέδρου του Δημητρίου Παλιούρα.

Για τους παλαιότερους όμως Λαρισαίους, το όνομα αυτό σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ο ΑΡΙΣΤΕΥΣ ή όπως είναι η πλήρης ονομασία του «Μορφωτικός Εκδρομικός Σύνδεσμος Λαρίσης ΑΡΙΣΤΕΥΣ» (εν συντομία Μ.Ε.Σ. Λαρίσης ΑΡΙΣΤΕΥΣ) ξεπήδησε μέσα από τα ερείπια του πολέμου και του μεγάλου σεισμού τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια (1946) με αποκλειστικό σκοπό την ανάπτυξη της πνευματικής κίνησης της Λάρισας και την αναζωογόνηση και αναζωπύρωση του εκδρομικού ιδεώδους, δράσεις οι οποίες προπολεμικά ήταν έντονες και μαζικές. Σήμερα, έπειτα από τόσα χρόνια από την ίδρυσή του και ενώ έκλεισε ο κύκλος των δραστηριοτήτων του από πολύ καιρό, μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι όχι μόνον επέτυχε απόλυτα τους σκοπούς που επεδίωξε με την ίδρυσή του, αλλά επεξέτεινε εν τω μεταξύ τη δραστηριότητά του και σε άλλους τομείς (καλλιτεχνικούς, αθλητικούς, κ.λπ.).
Στον εκδρομικό τομέα διοργάνωνε πάμπολλες εκδρομές. Σχεδόν κάθε Κυριακή και γιορτή, καλοκαίρι και χειμώνα, από πολύ πρωί ξεκινούσαν τα λεωφορεία από τα γραφεία του Συνδέσμου, που βρίσκονταν στο υπόγειο της γωνίας των οδών Κύπρου και Φιλελλήνων, απέναντι από τη Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Λαρίσης, γεμάτα εκδρομείς, για διάφορα σημεία της χώρας. Οι εκδρομές ήταν πάντοτε επιτυχείς και πολυάνθρωπες, επειδή την εποχή εκείνη το ιδιωτικό αυτοκίνητο ήταν προνόμιο ολίγων. Έτσι, η δραστηριότητα αυτή έδινε την ευκαιρία στους Λαρισαίους να γνωρίσουν νέους κόσμους, να απολαύσουν νέα τοπία, να έρθουν πιο κοντά στη φύση, στο βουνό, στη θάλασσα και να διασκεδάσουν.
Στον πνευματικό τομέα η δραστηριότητά του ήταν εξ ίσου επιτυχημένη. Δόθηκαν αρκετές διαλέξεις και πραγματοποιήθηκαν πνευματικά συμπόσια με ομιλητές τους τότε πρυτάνεις του πνεύματος (Νικόλαος Λούβαρις, Δημήτριος Χατζηγιάννης και πολλοί άλλοι), ενώπιον πυκνού ακροατηρίου. Θυμάμαι ήμουν μαθητής στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και βρέθηκα συντροφιά με τον πατέρα μου, στη διάλεξη του Λούβαρι, ο τίτλος της οποίας ήταν «Άθως. Η Πύλη του Ουρανού». Τον τίτλο της τον θυμάμαι ακόμα, αλλά τις έννοιές του δεν μπορούσα τότε να κατανοήσω. Η συνδρομή του Συνδέσμου στην άνοδο του πνευματικού και εν γένει του μορφωτικού επιπέδου της πόλης ήταν άκρως σημαντική.
Στον καλλιτεχνικό τομέα η δράση του ήταν υποτονική, αλλά είχε διοργανώσει με επιτυχία ορισμένες εκθέσεις καλλιτεχνών από την περιοχή μας και την Αθήνα.
Στον αθλητικό τομέα μπορώ να πω ότι πρώτευσε. Η διοίκηση του Συνδέσμου διείδε την αγάπη των νέων για το νέο τότε άθλημα, καθώς η χρυσή πεντάδα του Πανελληνίου Γ. Σ. της Αθήνας έδρεπε δάφνες πανελλήνιες και διεθνείς, και τον Φεβρουάριο του 1954 ιδρύθηκε μέσα στους κόλπους του Συνδέσμου η ομάδα καλαθόσφαιρας του Αριστέα. Αφορμή για την ίδρυση στάθηκε και η πρόταση των παικτών της ομάδος του «Πανελληνίου», μιας ερασιτεχνικής ομάδας της Λάρισας με παίκτες σκαπανείς του αθλήματος, η οποία δρούσε και λειτουργούσε σαν ανεξάρτητη. Επιζητούσε έτσι την ενσωμάτωσή της σε κάποιο αναγνωρισμένο σωματείο, ώστε να αποκτήσει αίγλη. Η πρόταση έγινε ομόφωνα αποδεκτή από το Διοικητικό Συμβούλιο του Αριστέα. Η φροντίδα και εποπτεία του αθλητικού τμήματος ανατέθηκε αρχικά στα μέλη του Συνδέσμου Αλέκο Λυρόπουλο, γυμναστή στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή και παλαιό πρωταθλητή αγωνισμάτων στίβου και ποδηλασίας και Δημήτριο Παπαθεοδώρου. Αυτοί με τη σειρά τους, για να θέσουν σε σωστές βάσεις την ανάπτυξη της ομάδας, αποφάσισαν να προσλάβουν ως προπονητή των παικτών, τον παίκτη της ομάδος «Ανατόλια» Θεσσαλονίκης Φυντανίδη, ο οποίος υπηρετούσε τότε τη στρατιωτική του θητεία ως σμηνίτης στην 110 Π. Μ. Οι προπονήσεις άρχισαν με διάθεση και ζήλο και στις 21 Μαρτίου 1954 έγινε ο πρώτος φιλικός αγώνας της ομάδας, με αντίπαλο τον Ηρακλή. Ήταν μια βροχερή Κυριακή γύρω στις 11 το πρωί στο υπαίθριο γήπεδο του Α΄ Γυμνασίου Αρρένων, το μοναδικό τότε στη Λάρισα γήπεδο μπάσκετ, με τα ξύλινα ταμπλώ και το χωμάτινο έδαφος. Όλοι οι μαθητές, μετά τον εκκλησιασμό στον γειτονικό Αγ. Νικόλαο, κατέκλυσαν την αυλή του Α’ Γυμνασίου για να παρακολουθήσουν τον πρώτο αγώνα της νέας ομάδας. Εν τω μεταξύ, με τις προσπάθειες των παικτών και των δύο ομάδων απομακρύνθηκαν τα νερά της βροχής που είχαν συγκεντρωθεί κάτω από τα καλάθια. Ο αγώνας έληξε με νίκη του Αριστέα 21-17 !!! (ημίχρονο12-12). Την ομάδα αποτελούσαν οι παίκτες Δημήτριος Μπαρμπούτης, Μέμος Νικολίτσας, Νικόλαος Νικόδημος, Θανάσης Παπουτσής, Μπρούφας και Κωστούλας. Το βράδυ στη Λέσχη του Συνδέσμου, μέλη και παίκτες γιόρτασαν την πρώτη νίκη με ένα ανεπανάληπτο γλέντι.
Έπειτα από ένα περίπου μήνα όλοι οι παίκτες, πλην του Μέμου Νικολίτσα, αποχώρησαν από τον Αριστέα και ανασύστησαν τον «Πανελλήνιο». Το κενό όμως που άφησαν συμπληρώθηκε από νέους παίκτες, μια που επιθυμία της διοίκησης ήταν η διατήρηση της ομάδας μπάσκετ. Οι νέοι παίκτες ήταν σχεδόν όλοι μαθητές των τελευταίων τάξεων του Γυμνασίου, οι οποίοι πλαισίωσαν τον αρχηγό Νικολίτσα. Και με την ομάδα αυτή μεγαλούργησε σε όλη τη Θεσσαλία.
Για τη συνολική πορεία της ομάδας σας παραπέμπω στο βιβλίο «Ιχνηλατώντας την Παλιά Λάρισα», τόμ. Α’, έκδοση του 2016, στις σελ. 139-146, όπου θα βρείτε και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.