Πρόκειται για Ολοκαύτωμα το οποίο διέπραξαν οι κατακτητές κατά την αποφράδα εκείνη νύχτα της 16ης Φεβρουαρίου 1943, που οι σκηνές της φρίκης αυτού θύμιζαν «ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ» και που παρόμοιες απεικονίζονται στον πίνακα του ιταλού ζωγράφου Botticelli «Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ», καθώς και στην πολεμική ταινία του Σέρβου σκηνοθέτη και συγγραφέα Στρίντιαν Ντρακόγεβιτς (Ντράκοβιτς) «ΟΜΟΡΦΑ ΧΩΡΙΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ». Γιατί το σκηνικό της τραγωδίας αυτής δεν το συνέθεταν μόνον οι εκτελέσεις των 120 ανδρών, αλλά και οι φλόγες που έβγαιναν από τις πόρτες, τα παράθυρα και τις στέγες των σπιτιών που καίγονταν με μανία, οι πυκνοί καπνοί που αναδύονταν και είχαν σκεπάσει όλο το χωριό, οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί των γυναικών και των μανάδων έχοντας τα μωρά τους στην αγκαλιά, τα κλάματα των παιδιών, τα γογγύσματα των ηλικιωμένων, τα χλιμιντρίσματα των αλόγων και τα βελάσματα των προβάτων που λόγω του χειμώνα ήταν κλεισμένα στους σταύλους και τους αχυρώνες και καίγονταν, τα ουρλιαχτά των αγριεμένων σκυλιών.
Έκτοτε, καθημερινά τα μοιρολόγια των χαροκαμένων μανάδων έβγαιναν από τα σπίτια τους κι η σπαρακτική μελωδία τους απλώνονταν σ’ όλο το χωριό. Από το βάθος των ματωμένων ψυχών τους ανέδυε ένας αβάσταχτος πόνος και στεναγμός για τα πιο προσφιλή τους πρόσωπα, τα οποία τόσο άδικα και τόσο αναπάντεχα στερήθηκαν και στήριξαν σ’ αυτά τις ελπίδες και τα όνειρά τους.
Γιατί η ανήκουστη τραγωδία που έζησαν κληρονόμησε στους ασθενείς ώμους τους δυσβάστακτα βάρη και αμέτρητες ευθύνες, κι ο σκληρός αγώνας της επιβίωσης έπρεπε να συνεχιστεί, έπεφτε δε στα χέρια της χήρας μάνας, της απορφανισμένης αδελφής, των απροστάτευτων παιδιών.
Ιδιαίτερα οι χήρες μάνες, έκτοτε, επιδόθηκαν αγόγγυστα καθημερινά σε έναν σκληρό και συνεχή αγώνα για να κρατήσουν όρθια τις οικογένειές τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να τα αναθρέψουν, να τα μορφώσουν, να τα αποκαταστήσουν στη ζωή. Αισθάνονταν δε ιδιαίτερη ικανοποίηση όταν έβλεπαν τους κόπους τους να ευοδώνονται. Όταν έβλεπαν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν με αρχές και αξίες με τις οποίες τα γαλούχησαν. Να διακρίνονται και να πετυχαίνουν στη ζωή τους, να δημιουργούν αξιοζήλευτες οικογένειες και συγχρόνως όταν έβλεπαν το μαρτυρικό χωριό τους να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του και μάλιστα πιο όμορφο!!
Ο Γολγοθάς του μαρτυρίου πάντα φέρνει Ανάσταση. Έτσι στην αλυσίδα των ηρωικών αγώνων του αδήλωτου λαού, στις τόσες εκατόμβες του, το Ολοκαύτωμα του Δομενίκου στέκει εθνικό ορόσημο στον βωμό της λευτεριάς. Στέκει ζωντανό δείγμα των εγκλημάτων του φασισμού και ζωντανό δείγμα ηρωισμού και αυτοθυσίας των Ελλήνων που έμειναν πιστοί στις παραδόσεις της φυλής, που με το αίμα τους θέριεψαν το δέντρο της λευτεριάς.
Αξίζουν, λοιπόν, κάθε τιμή και θαυμασμό οι ηρωίδες Δομενικιώτισσες γυναίκες.
Αξίζουν χωρίς δισταγμό και κάθε επιφύλαξη, τιμή και ευγνωμοσύνη οι χαροκαμένες μάνες του Δομένικου που σήκωσαν στους αδύναμους ώμους τους τον Σταυρό του Μαρτυρίου.
Επιταγή της ιστορίας και καθήκον εθνικό επιβάλλουν να θεωρούνται ηρωίδες οι Δομενικιώτισσες, χαροκαμένες μάνες, γυναίκες και αδελφές του Ολοκαυτώματος.
ΥΓ.: Μεταξύ των χαροκαμένων μανάδων που αναφέρονται στο παρόν πόνημα, ήταν και η μάνα του γράφοντος αυτού, της οποίας οι κατακτητές, την αποφράδα εκείνη νύχτα της 16ης Φεβρουαρίου του 1943, εξετέλεσαν τον άντρα της και δύο παιδιά της, ηλικίας 19 και 21 ετών.
*Ο Χρίστος Πούλιος είναι δικηγόρος, πρώην εκπαιδευτικός.
