Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
Όπως είχε αναφέρει στο προηγούμενο Κυριακάτικο φύλλο της «Ελευθερίας» (4 Φεβρουαρίου 2024), τον Ιανουάριο του 1932 επισκέφθηκε τη Λάρισα για μία σειρά παραστάσεων στο θέατρο «Ολύμπια», ο μουσικός θίασος της διάσημης πριμαντόνας του ελαφρού μουσικού θεάτρου Ολυμπίας Καντιώτη. Μέλη του θιάσου ήταν, τόσο ο δίδυμος αδελφός της Δημήτριος (Μίμης) Καντιώτης (1904-1952), όσο και ο αρχιμουσικός σύζυγός της Ιωσήφ Ριτσιάρδης (Κέρκυρα 1896 – Αθήνα 1979), καθώς και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί της εποχής, όπως η Στέλλα Χριστοφορίδου, ο Περικλής Χριστοφορίδης, ο Σπύρος Μπάρτζος και άλλοι.
Για τις παραστάσεις από τις 15 έως τις 24 Ιανουαρίου 1932, αναφερθήκαμε στο Α΄ μέρος του σημειώματος. Στις 25 Ιανουαρίου, δόθηκε η τιμητική παράσταση για την καλλιτέχνιδα με την οπερέτα «Η αδελφή μου και εγώ» (Ma soeur et moi, 1929) του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Louis Verneuil (1893-1952). «Τι να γράψει κανείς για την δράσιν και την καλλιτεχνικήν αξίαν της διακεκριμένης αυτής καλλιτέχνιδος; Το παίξιμόν της, η εμφάνισίς της, το παράστημά της, η ηθοποιία της, η δυνατή φωνή της το μαρτυρούν! Γι’ αυτό και εντός τόσο λίγου χρόνου κατόρθωσε να κηρυχθή η Βασίλισσα της Ελληνικής οπερέττας (…). Όταν βγαίνει γεμίζει η σκηνή, γεμίζουν τα αυτιά του θεατού από την δυνατή φωνή της, και γοητεύει το καθαρό και φυσικό παίξιμό της, και κατορθώνει και συγκεντρώνει με την ηθοποιία της. Να με λίγα λόγια η Κυρία Ολυμπία» [1]. Ο Λαρισαίοι μουσικόφιλοι γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα του θεάτρου «Ολύμπια» και μετά από το τέλος της παράστασης την χειροκροτούσαν όρθιοι επί αρκετά λεπτά της ώρας.
Στις 26 Ιανουαρίου ανέβηκε το έργο «Η κατεργάρα» των Κίμωνα Καπετανάκη (1901-1966) και Μίμη Κατριβάνου (1906-1972), ενώ την επομένη (27 Ιανουαρίου) ανέβηκε η οπερέτα «Φρύνη» του ηθοποιού και λογοτέχνη Νίκου Γριμάλδη, σε μουσική του Ιωσήφ Ριτσιάρδη. «Η Φρύνη είναι μία οπερέττα, ίσως από τις λίγες, διότι δεν είναι από τις συνηθισμένες κωμωδίες με τραγούδια, αλλά γραμμένη με χαρακτήρα, σοβαρά με πνεύμα, με μεγάλη μουσική. Σ’ αυτήν εμφανίζεται και ο σατυρικός Διογένης, ο γνωστός φιλόσοφος, καθώς και ο Υπερίδης, Πραξιτέλης κλπ. Είναι μία πλήρης εικόνα της ζωής της εταίρας Φρύνης, την οποία υποδύεται η κυρία Ολυμπία Καντιώτη» [2].
Την Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 1932 δόθηκαν δύο παραστάσεις. Στην απογευματινή επαναλήφθηκε το έργο «Η γυναίκα του δρόμου» του Έλληνα μουσουργού Νίκου Χατζηαποστόλου (1884-1941), ενώ στη βραδινή ανέβηκε το έργο του συνθέτη Michael Krasznay-Krausz (1897-1940) «Η γυναίκα με τα χρυσά» (Die Frau in Gold). «Μία οπερέττα μοντέρνα με πλούσια μουσική και ωραία πλοκή, γύρω από την ζωήν των Ρώσσων εξορίστων αριστοκρατών των ευρισκομένων στο Παρίσι» [3]. Στις 29 Ιανουαρίου δόθηκε η παράσταση προς τιμήν του Μίμη Καντιώτη με την οπερέτα που συνέθεσε ο ίδιος «Τα φανταράκια ή οι νεοσύλλεκτοι». Στις 30 Ιανουαρίου ανέβηκαν δύο έργα: «Η κατεργάρα» (απογευματινή παράσταση) και «Η πριγκίπισσα του Τσάρδας» του συνθέτη Emmerich Kalman (βραδινή παράσταση). Δύο έργα ανέβηκαν και την επομένη (Κυριακή, 31 Ιανουαρίου 1932): «Απόψε αρραβωνιάζομαι» του Μίμη Καντιώτη και «Η Κοντέσσα Μαρίτσα» (Gräfin Mariza) του E. Kalman.
Τη Δευτέρα 1η Φεβρουαρίου 1932 δόθηκε η τελευταία παράσταση του θιάσου με την οπερέτα «Αικατερίνη η Μεγάλη» (Das Weib in Purpur) του Jean Gilbert (1879-1942). Ήταν η τιμητική παράσταση για τον τενόρο του θιάσου Σπύρο Μπάρτζο με αποτέλεσμα να εξαντληθούν μέσα σε ελάχιστη ώρα όλα τα διαθέσιμα εισιτήρια. Η συγκεκριμένη οπερέτα είχε ανεβεί από τον θίασο της Ολυμπίας Καντιώτη στο θέατρο «Μοντιάλ» των Αθηνών το 1926. «Η επιτυχία του έργου στηρίζεται στη θεαματικότητα, και παρότι είναι «έργον ανώτερον των δυνάμεων τας οποίας είναι δυνατόν να διαθέση ένας ελληνικός οπερεττικός θίασος», η Ελληνική Οπερέττα της Ολυμπίας Καντιώτη – Ριτσιάρδη «ειργάσθη πράγματι και εδαπάνησεν αρκετά», κατορθώνοντας να παρουσιάσει ένα πολύ καλό σύνολο» [4].
Η Ολυμπία Καντιώτη φεύγοντας από τη Λάρισα απευθύνθηκε στους Λαρισαίους με μία επιστολή: «Θεωρώ καθήκον μου να ευχαριστήσω το αγαπητόν και πραγματικά θεατρόφιλον και μουσκόφιλον κοινόν, τον Τύπον, τον θεατρώνη κ. Τζεζαϊρλίδην και πάντας για την θερμή υποδοχήν και υποστήριξιν που έκαμε εις εμέ και εις όλον τον θίασόν μου κατά το διάστημα των εδώ παραστάσεών μου. Ελπίζω να επανέλθω εις Λάρισαν γρήγορα και τύχω της τιμής όπως εγώ εγκαινιάσω το ποθητόν από όλους Δημοτικόν Θέατρον, το οποίον πρέπει να εγερθή το γρηγορώτερον προς συμφέρον της τέχνης και της πόλεως» [5].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Ελευθερία (Λάρισα), φ. 3306 (25 Ιανουαρίου 1932).
[2]. Ελευθερία (Λάρισα), φ. 3308 (27 Ιανουαρίου 1932).
[3]. Ελευθερία (Λάρισα), φ. 3309 (28 Ιανουαρίου 1932).
[4]. Κωνσταντίνος Κουρμουλάκης, Θέατρα και θεατρικοί επιχειρηματίες κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου. Η περίπτωση του Ανδρέα Μακέδου (Διδακτορική διατριβή). Τόμος Α΄. Αθήνα: ΕΚΠΑ (Φιλοσοφική Σχολή, τμήμα Θεατρικών Σπουδών), 2020, σ. 112.
[5]. Ελευθερία (Λάρισα), φ. 3314 (2 Φεβρουαρίου 1932).
