Στις 13 Οκτωβρίου 1888, έναν χρόνο μετά την εκλογή του, δήμαρχος Γαλάτης εισηγήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο τη λειτουργία ετήσιας εμποροπανήγυρης στη Λάρισα, το γνωστό μας ως «παζάρι». Η εισήγησή του, έπειτα από πολύωρη συζήτηση, εγκρίθηκε παμψηφεί με την απόφαση αρ. 204. Αποφασίσθηκε η διάρκειά του να είναι οκταήμερη, ώστε να είναι σε θέση έμποροι και αγοραστές από άλλα μέρη να φθάνουν έγκαιρα στη Λάρισα. Ως θέση της εμποροπανήγυρης επιλέχθηκε η περιοχή «Μεριάς», ένας χώρος ο οποίος περικλειόταν δυτικά από τον δρόμο προς Κοζάνη, νότια από τον κήπο του Αλκαζάρ (στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το Μνημείο της Εθνικής Αντίστασης), ανατολικά από την κοίτη του Πηνειού και βόρεια από το κτήμα τότε του Σωκράτη Ποδάρα (περίπου στο ύψος του σημερινού Σταδίου Αλκαζάρ). Την εποχή εκείνη όλος αυτός ο χώρος ήταν επίπεδος και άδενδρος. Επί τουρκοκρατίας χρησίμευε ως πεδίο γυμνασίων του τουρκικού στρατού, ενώ μετά την απελευθέρωση χρησιμοποιήθηκε προσωρινά ως χώρος στρατοπέδευσης σε σκηνές μονάδων του ελληνικού στρατού.
Ως ημερομηνία έναρξης της εμποροπανήγυρης αρχικά επιλέχθηκε η 15η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου, ημέρα εορτής του επισκόπου Λαρίσης Αγίου Βησσαρίωνος [1]. Όμως η δημοτική αρχή λαμβάνοντας υπόψη της τις ημερομηνίες εμποροπανηγύρεων των άλλων γειτονικών πόλεων, υποχρεώθηκε να μεταθέσει για μερικές ημέρες την έναρξη του τοπικού παζαριού και να την ορίσει στις 24 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία η οποία διατηρείται μέχρι και σήμερα.
Η πρώτη εμποροπανήγυρη έγινε τον Σεπτέμβριο του 1889. Η δημοτική αρχή «κατόπιν συναγωνισμού», δηλαδή έπειτα από σχετική δημοπρασία, ανέθεσε σε εργολάβο, την κατασκευή 65 ξύλινων παραπηγμάτων στα οποία θα στεγάζονταν οι διάφοροι έμποροι, και επιπλέον οριοθέτησε κάποιον ελεύθερο χώρο για την αγοραπωλησία των ζώων. Όμως την πρώτη χρονιά η ανταπόκριση από τον εμπορικό κόσμο της Λάρισας στην έκκληση της δημοτικής αρχής για συμμετοχή στην εμποροπανήγυρη υπήρξε μειωμένη. Γράφει μια τοπική εφημερίδα: «…οι της πόλεώς μας (έμποροι) καλόν εθεώρησαν να λάμψωσιν εν αυτή δια της απουσίας των» [2]. Παρ’ όλα αυτά, με τα χρόνια το παζάρι της Λάρισας στεφόταν από διοργανωτική και οικονομική επιτυχία, γιατί την περίοδο εκείνη η πόλη εκτός από τους μουσουλμάνους μπέηδες που είχαν παραμείνει μετά την ενσωμάτωση, είχε αρχίσει βαθμιαία να συγκεντρώνει πολλούς πλούσιους Έλληνες γαιοκτήμονες, επιστήμονες, υψηλόβαθμους στρατιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους.
Το 1896 το Δημοτικό Συμβούλιο με τη απόφαση αρ. 86 της 2ας Αυγούστου πήρε την πρωτοβουλία της διεξαγωγής ιππικών αγώνων κατά τη διάρκεια της εμποροπανήγυρης. Ως χώρος των αγώνων ορίσθηκε η γειτονική προς το παζάρι περιοχή, η οποία εκτεινόταν από το σημείο του σταδίου Αλκαζάρ μέχρι περίπου εκεί όπου σήμερα υπάρχει η δεύτερη (ανακουφιστική) κοίτη του Πηνειού.
Το έτος 1900 στάθηκε ορόσημο για την πανελλήνια αναγνώριση της εμποροπανήγυρης της Λάρισας. Ο δήμαρχος Αναστάσιος Ζαρμάνης και το Δημοτικό Συμβούλιο αναβάθμισαν και με άλλες εκδηλώσεις το παζάρι. Αποφάσισαν να γίνουν συγχρόνως «Εμπορική Πανήγυρις, Γεωργική και Κτηνοτροφική Έκθεσις, Ιππικοί, Ποδηλατικοί και Αθλητικοί αγώνες» [3]. Και το κυριότερο, προσκάλεσαν τον διάδοχο Κωνσταντίνο, ο οποίος παρευρέθηκε στα εγκαίνια της γεωργοκτηνοτροφικής έκθεσης και παρακολούθησε και τους αγώνες [4].
Από τους αγώνες αυτούς προέρχεται και η σημερινή εικόνα. Αποτελεί λεπτομέρεια φωτογραφίας αποτυπωμένης σε ταχυδρομημένο επιστολικό δελτάριο του φωτογράφου του Βόλου Στέφανου Στουρνάρα. Αποτυπώνει μια ξύλινη εξέδρα που είχε στηθεί για να εξυπηρετήσει τους θεατές των αγώνων, οι οποίοι την έχουν κυριολεκτικά κατακλύσει. Πίσω από την εξέδρα ανεμίζουν σημαίες, οι οποίες φαίνεται ότι πρέπει να είναι τεχνικό συμπλήρωμα του φωτογράφου. Με ένα λευκό χώρισμα πλαισιωμένο από γιρλάντες με άνθη, η εξέδρα χωρίζεται σε δύο τμήματα, το επάνω και το κάτω. Στο επάνω βρίσκεται συνωστισμένη η αστική κοινωνία της πόλης, ενώ στο κάτω τμήμα αριστερά υπάρχουν οι επίσημοι με τις γυναίκες τους πλούσια στολισμένες και όλες με καπελίνα, ενώ δεξιά είναι συγκεντρωμένοι οι αξιωματικοί και αυτοί με τις γυναίκες τους. Ανάμεσά τους έχει στηθεί ειδική υπερυψωμένη εξέδρα, στην οποία διακρίνονται έξι άτομα, ανάμεσά τους και μια γυναίκα. Αναγνωρίζεται ο διάδοχος Κωνσταντίνος με τη σύζυγό του Σοφία και μαζί τους παρευρίσκονται ο δήμαρχος Αναστάσιος Ζαρμάνης και οι υπασπιστές του Κωνσταντίνου.
Από το 1900 ακόμα, τόσο νωρίς, η πόλη είχε προδιαγράψει το ευοίωνο μέλλον της…
[1]. Όταν αργότερα λειτούργησε και δεύτερη ετήσια εμποροπανήγυρη στη Λάρισα μέσα στον ίδιο χρόνο, γινόταν μέσα Μαΐου, δηλαδή κατά την ημέρα εορτής του πολιούχου Αγίου Αχιλλίου (15 Μαΐου).
[2]. εφ. Σάλπιγξ, Λάρισα, φύλλο της 30ής Σεπτεμβρίου 1889.
[3]. Μπαρμπής Δημήτρης, Η ετήσια Εμπορική Πανήγυρις της Λαρίσσης ή το παζάρι της Λάρισας. Πρακτικά του 8ου Συνεδρίου Λαρισαϊκών Σπουδών, Λάρισα 5-6 Δεκεμβρίου 2014, Λάρισα (2015) σελ. 221.
[4]. Είναι γνωστό ότι κάθε φθινόπωρο ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ ή ο διάδοχος του θρόνου Κωνσταντίνος, επισκέπτονταν τη Λάρισα και παρέμενε μεγάλο χρονικό διάστημα για να παρακολουθεί τα μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια που γίνονταν στη Λάρισα.
