Οι αδελφοί Νικόλαος και Χρήστος Σ. Ποδάρα, δώρισαν στην αδελφή τους Βασιλική χρυσά και αργυρά κοσμήματα, ενδύματα, λινά είδη, έπιπλα και σκεύη οικιακής χρήσεως αξίας 3.000 δρχ. «όπως απαρτήσωσι επίπλωσιν, στολισμόν και εν γένει χρησιμεύσωσι δι’ οικίαν τελείως επιπλωμένην» [2]. Συμφωνήθηκε πως η παράδοση των αντικειμένων στην αδελφή τους θα γινόταν το αργότερο μέχρι τις 18 Απριλίου 1899. Παράλληλα οι αδελφοί Ποδάρα προχώρησαν σε ειδική συμφωνία με τον μέλλοντα σύζυγο της αδελφής τους Νικόλαο Χρηστίδη, που αφορούσε την προίκα που θα ελάμβανε ο τελευταίος.
Η αρχική σκέψη ήταν να δοθούν μετρητά στον γαμπρό. Αλλά επειδή αυτά μετά από το τέλος του πολέμου και της τουρκικής κατοχής δεν ήταν άμεσα διαθέσιμα, οι αδελφοί Ποδάρα μεταβίβασαν στον Χρηστίδη τα 2/6 εξ αδιαιρέτου του κτήματος «Ιμπεξή» [3] στο Αλκαζάρ (την εποχή εκείνη περιλάμβανε 40 στρέμματα αμπελιών, 30 στρέμματα λαχανικών και 160 στρέμματα σιτηρών), με τους παρακάτω ειδικούς όρους: 1) Ο γάμος με τη Βασιλική Σ. Ποδάρα έπρεπε να πραγματοποιηθεί το αργότερο εντός 125 ημερών. 2) Ο Νικόλαος Χρηστίδης δεν θα μπορούσε να εκποιήσει τα κτήματα μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου 1900. 3) Οι αδελφοί Ποδάρα θα παρέδιδαν στον Νικόλαο Χρηστίδη την προαναφερθείσα ημερομηνία 2.500 δρχ. και άλλες 2.500 δρχ. την 1η Σεπτεμβρίου 1901 (σύνολο 5.000 δρχ.), με την υποχρέωση του τελευταίου να μεταβιβάσει τα 2/6 του κτήματος εκ νέου στους αδελφούς Ποδάρα. 4) Εάν μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου 1901 ο Νικόλαος Χρηστίδης δεν θα εισέπραττε τις 5.000 δρχ. θα μπορούσε να εκποιήσει τα 2/6 του κτήματος σε τρίτους [4]. Το σκεπτικό των αδελφών Ποδάρα ήταν το πλέον ενδεδειγμένο για την περίσταση αφού κατ’ αυτόν τον τρόπο θα διατηρούνταν η πλήρη κυριότητα κατά 1/6 εξ αδιαιρέτου του κτήματος σε αυτούς (Νικόλαος και Χρήστος), στην αδελφή τους Βασιλική, καθώς και στα ανήλικα ακόμη αδέλφια τους Σπύρο, Αγλαΐα και Βασίλειο.
Ο γάμος του Νικολάου Χρηστίδη με τη Βασιλική Ποδάρα πραγματοποιήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1899 στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου [5]. Οι νεόνυμφοι εγκαταστάθηκαν στη νεόδμητη έπαυλη του κτηματία Ιωάννη (Νάκου) Δ. Τσίρου στη συνοικία Ραμαζάν Ατίκ (τμήμα της συνοικίας Παράσχου ή Αγίου Νικολάου) της Λάρισας, την οποία είχε ενοικιάσει ο Χρηστίδης την 1η Φεβρουαρίου 1899 αντί ετησίου μισθώματος 780 δρχ. [6]. Η έπαυλη η οποία είχε πολλούς βοηθητικούς χώρους, αποθήκες και έναν μεγάλο κήπο (περιβόλι), βρισκόταν ακριβώς δίπλα από την κατοικία του κτηματία Νικολάου Μακρή. Λίγες ημέρες αργότερα (3 Μαρτίου 1899), οι νεόνυμφοι παρέλαβαν τα έπιπλα και όλα τα αντικείμενα που είχαν δωρίσει στη Βασιλική τα αδέλφια της. Η τελευταία προέβη σε πράξη αποδοχής της δωρεάς [7].
Το κτήμα «Ιμπεξή» ήταν όμως υποθηκευμένο στη Δέσποινα (Πιπίνα) Αλεβίζου Αστερίου [8] και έπρεπε άμεσα να πληρωθούν οι δόσεις (και οι τόκοι) των συμφωνηθέντων. Οι αδελφοί Χρήστος και Νικόλαος Ποδάρας δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να εμπλέξουν τον γαμπρό τους (στον οποίο είχαν παραχωρήσει τα 2/6 εξ αδιαιρέτου του κτήματος), σε ενδεχόμενη μελλοντική διένεξη. Γι’ αυτόν τον λόγο παρέδωσαν στον Χρηστίδη (νωρίτερα από τις ορισθείσες ημερομηνίες) τις 5.000 δρχ. που του είχαν υποσχεθεί και ο τελευταίος μεταβίβασε τα 2/6 του κτήματος στους δύο πρώτους. Μετά από το 1900, ο Νικόλαος Χρηστίδης εκτός από τα συμβολαιογραφικά του καθήκοντα επέδειξε μία ιδιαίτερη επιχειρηματική δραστηριότητα που του απέφερε σημαντικά οικονομικά οφέλη. Τον Μάρτιο του 1900 ενοικίασε ένα δάσος (ορμάνι) στην περιοχή πέρα από το Αλκαζάρ που ανήκε στην πλήρη κυριότητα της Αθηνάς, χήρας του κτηματία Διονυσίου Μακρή αντί ετησίου μισθώματος 450 δρχ. [9], ενώ τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους (1900) ενοικίασε μετά από πλειοδοτική δημοπρασία που διενήργησε ο Δήμος Λαρίσης (δήμαρχος: Αναστάσιος Ζαρμάνης), το δημοτικό λιβάδι στο Αλκαζάρ (θέση Μεριά) αντί ετησίου μισθώματος 300 δρχ. [10]. Παράλληλα ανανέωσε τη μίσθωση του δημοτικού καταστήματος (ως πλειοδότης) που χρησιμοποιούσε ως συμβολαιογραφείο (κατάστημα αριθ. 8) [11], ενώ προέβη στη σύνταξη νέου μισθωτήριου συμβολαίου για την έπαυλη που διέμενε (πρώην Ιωάννη Δ. Τσίρου) με τον διδάκτορα της Νομικής Στέφανο Κ. Αναστασιάδη, στον οποίο περιήλθε το ακίνητο μετά από πλειστηριασμό που διενεργήθηκε [12].
Ο Νικόλαος Χρηστίδης εργάστηκε στη Λάρισα από το 1893 μέχρι το 1912. Ελλείπουν πληροφορίες για τη μετέπειτα πορεία του. Υποψιαζόμαστε όμως (χωρίς να είναι τεκμηριωμένο) ότι εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη μετά από την απελευθέρωσή της. Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (Αρχεία Λάρισας) φυλάσσονται 35.000 περίπου συμβόλαιά του από το 1893 (αρ. 454) έως το 1912 (αρ. 35486).
(συνεχίζεται)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 37 (19 Δεκεμβρίου 1898).
[2]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 061, αρ. 22329 (14 Δεκεμβρίου 1898).
[3]. Σε συμβολαιογραφικά έγγραφα αναφέρεται επίσης ως «Ικπετζή» ή «Ικπεξή».
[4]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 061, αρ. 22230 (14 Δεκεμβρίου 1898).
[5]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 46 (27 Φεβρουαρίου 1899).
[6]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 061, αρ. 22494 (22 Ιανουαρίου 1899) και αρ. 24167 (12 Ιανουαρίου 1900).
[7]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 061, αρ. 22642 (3 Μαρτίου 1899).
[8]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Αλεβίζος Αστερίου (1833-1896): Ένας ευπατρίδης ευεργέτης από τα Αμπελάκια», Ελευθερία (Λάρισα), 24 Σεπτεμβρίου 2017.
[9]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 068, αρ. 24343 (10 Μαρτίου 1900).
[10]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 070, αρ. 25248 (4 Σεπτεμβρίου 1900).
[11]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 067, αρ. 24271 (10 Φεβρουαρίου 1900).
[12]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 069, αρ. 24961 (26 Ιουλίου 1900).
