Σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης, εάν απεβίωνε πρώτη η Μπαλασή, τότε το μερίδιό της θα περιερχόταν στην Αμαλία, και μετά από τον θάνατο της τελευταίας στα παιδιά της. Εάν δεν υπήρχαν απόγονοι, τότε η οικία θα περιέρχονταν στο υπό σύσταση Ορφανοτροφείο της Λάρισας. Εάν το Ορφανοτροφείο της Λάρισας δεν θα είχε συσταθεί μέχρι την ημέρα της κοίμησής του, τότε όλα τα ακίνητα θα περιέρχονταν στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Λάρισας.
Στις 19 Μαρτίου 1887 ο Μητροπολίτης Νεόφυτος και ο ιατρός Αριστείδης Αλέκου υπέγραψαν τριετές συμφωνητικό, σύμφωνα με το οποίο ο πρώτος «αναδέχεται να συντηρήση καθ’ όλα την οικογένειαν του Αριστείδη Αλέκου [σύζυγο, τέκνα, οικιακή βοηθό], εργολαβικώς παρέχων αυτής ως κατοικίαν την εν τω Τρανώ μαχαλά ιδιόκτητον αυτού (του Νεοφύτου) οικίαν την κειμένη πλησίον της ετέρας του οικίας, της χρησιμευούσης ήδη ως εισαγγελίας των εφετών». Ο ιεράρχης θα κάλυπτε τα έξοδα της στέγασης, της θέρμανσης και της τροφής στην οικογένεια του Αλέκου αντί του ετησίου ποσού των 36 χρυσών εικοσόφραγκων [1]. Με τα χρήματα αυτά, ο Νεόφυτος θα κάλυπτε με τη σειρά του τα έξοδα στέγασης, τροφής και ένδυσης, 18 απόρων οικογενειών της Λάρισας.
Το 1896 ο Μητροπολίτης Νεόφυτος εκοιμήθη. Η διαθήκη του δημοσιεύθηκε λίγες ημέρες αργότερα. Όλες οι οικίες και τα καταστήματα που αναφέρονταν σε αυτήν περιήλθαν στο Αδελφάτο του Δημοτικού Νοσοκομείου, η έναρξη της λειτουργίας του οποίου είχε πραγματοποιηθεί το 1890. Η μεγάλη διώροφη κατοικία (πρώην Εισαγγελία), καθώς και η μικρότερη (Γραφεία Μητροπόλεως), στην οποία διέμενε η οικογένεια του Αριστείδη Αλέκου, περιήλθαν μετά από τον θάνατο της συζύγου του Αμαλίας στα παιδιά της. Τα τελευταία αποποιήθηκαν την περιουσία, η οποία περιήλθε στην πλήρη κυριότητα (100%) της Μπαλασής Πετρίδου. Μετά από τον θάνατο της τελευταίας (1901) και σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης, οι οικίες μεταβιβάστηκαν στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Λάρισας με πράξη που συνέταξε ο συμβολαιογράφος της Καρδίτσας Αριστείδης Βασαρδάνης. Στην ίδια πράξη περιλήφθηκαν και τα υπόλοιπα ακίνητα που είχαν περιέλθει στο Νοσοκομείο από το 1896. Η Διοικούσα Επιτροπή του Νοσοκομείου ανακήρυξε τον μακαριστό Νεόφυτο, Μέγα Ευεργέτη του ιδρύματος [2].
Ο Αριστείδης Αλέκου είχε στην πλήρη κυριότητά του δύο κατοικίες στη Λάρισα. Η πρώτη βρισκόταν στη συνοικία Καϊλιάς της πόλης [3]. Διέθετε πολλά δωμάτια, βοηθητικούς χώρους, αποθήκες και φρέαρ στη μέση ενός μεγάλου κήπου με οπωροφόρα δένδρα. Την είχε αγοράσει το 1883 αντί 170 χρυσών τουρκικών λιρών, από τον Οθωμανό έμπορο Ρουσίτ εφένδη Εμίν, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στην Προύσα της Μικράς Ασίας [4]. Αμέσως μετά από την αγορά της, την ενοικίασε στον Οθωμανό κτηματία Αβεδίν Χουσεΐν αντί δύο λιρών μηνιαίως [5]. Τα επόμενα χρόνια ενοικιάσθηκε στον ταγματάρχη Κ. Γιάνναρο και στον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πέρβελη [6]. Μετά τη λήξη της τουρκικής κατοχής στη Θεσσαλία (1898), η οικία ενοικιάστηκε για μία πενταετία (από 1/10/1898 μέχρι 30/9/1903) στον Δήμο Λαρίσης με σκοπό να στεγάσει το Παρθεναγωγείο της πόλης. Το μισθωτήριο συμβόλαιο υπέγραψε ο δήμαρχος Κωνσταντίνος Αναστασιάδης και το συνολικό πενταετές μίσθωμα ορίστηκε στις 4.800 δρχ. Σύμφωνα με τους όρους του μισθωτηρίου, η μίσθωση θα λυνόταν νωρίτερα χωρίς αποζημίωση, μόνο σε δύο περιπτώσεις. Εάν ο Δήμος αποκτούσε ιδιόκτητο οίκημα ή εάν αυξανόταν ο αριθμός των μαθητριών [7]. Η δεύτερη κατοικία βρισκόταν στη συνοικία Αχτσελί της Λάρισας [8]. Διέθετε αποθήκη και μεγάλη αυλή και αγοράστηκε το 1884 από τη Φατμέ, χήρα του κτηματία Αχμέτ Τζαφέρ αντί 11 χρυσών λιρών (247,28 δρχ.) [9].
Τόσο ο Αριστείδης Αλέκου, όσο και η σύζυγός του Αμαλία επέδειξαν μεγάλη κοινωνική και φιλανθρωπική δραστηριότητα. Το 1884 ο Αριστείδης διετέλεσε μέλος της Γεωργικού Συλλόγου Λαρίσης (πρόεδρος: Διονύσιος Γαλάτης) [10], ενώ το 1900 εξελέγη μέλος του παραρτήματος Λαρίσης της Φιλοδασικής Ενώσεως (πρόεδρος: Π. Χρυσανθακόπουλος) [11]. Έναν χρόνο νωρίτερα (1890) είχε λάβει στις εκλογές για την ανάδειξη νομαρχιακού συμβούλου, αλλά απέτυχε να εκλεγεί. Σύμβουλος εκλέχθηκε ο Οθωμανός Εδήπ Χασήπ βέης που υπερίσχυσε με μεγάλη διαφορά από αυτόν, αλλά και από τον άλλο υποψήφιο, τον δικηγόρο Δημήτριο Ζάχο [12]. Η Αμαλία διετέλεσε μέλος του παραρτήματος Λαρίσης του φιλανθρωπικού Συλλόγου «Εργάνη-Αθηνά» (πρόεδρος: Χρυσάνθη Πέρβελη) και της «Εν Χριστώ Αδελφότητος των Κυριών Λαρίσης» (πρόεδρος: Χρυσάνθη Πέρβελη) [13].
Ο ιατρός Αριστείδης Αλέκου απεβίωσε στη Λάρισα τον Φεβρουάριο του 1911 προσβληθείς από βρογχοπνευμονία. Ο Τύπος τον χαρακτήρισε «επίλεκτον μέλος της τοπικής κοινωνίας» [14]. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε με κάθε επισημότητα στο Παλαιό Νεκροταφείο της πόλης. Με κάθε επιφύλαξη για τυχόν εσφαλμένη καταγραφή, ο Αριστείδης Αλέκου είχε ακόμα δύο αδελφούς: Τον δικηγόρο Χρήστο Αλέκου (απεβίωσε το 1907) και τον ταμία του Δημοσίου Ταμείου Λαρίσης Ιωάννη Αλέκου. Η θυγατέρα τού τελευταίου Ιουλία παντρεύτηκε το 1907 τον φαρμακοποιό Θωμά Χαρίτο.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 021, αρ. 5953 (19 Μαρτίου 1887).
[2]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 562 (4 Φεβρουαρίου 1901). Πρβλ. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Ο Μητροπολίτης Νεόφυτος Πετρίδης (1875-1896). Μέγας Ευεργέτης του Δημοτικού Νοσοκομείου», Ελευθερία (Λάρισα), 14 Ιανουαρίου 2015.
[3]. Η συνοικία βρισκόταν στο νότιο τμήμα της πόλης κοντά στην πύλη των Φαρσάλων μεταξύ των συνοικιών Παράσχου (Αγίου Νικολάου) και Τεκελί Ατίκ.
[4]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 005, αρ. 1357 (9 Μαΐου 1883).
[5]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 007, αρ. 1960 (23 Οκτωβρίου 1883).
[6]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 019, αρ. 5304 (27 Σεπτεμβρίου 1886).
[7]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 059, αρ. 21892 (2 Οκτωβρίου 1898).
[8]. Περιοχή γύρω από τη συμβολή των οδών Υψηλάντη και Μανδηλαρά.
[9]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 009, αρ. 2569 (8 Μαΐου 1884).
[10]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 254 (10 Μαΐου 1884).
[11]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 136 (16 Οκτωβρίου 1900).
[12]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 37 (12 Ιουνίου 1890).
[13]. Πλειάς (Αθήνα), φ. 9 (31 Μαΐου 1901) και Μικρά (Λάρισα), φ. 51/505 (6 Μαΐου 1911).
[14]. Μικρά (Λάρισα), φ. 40/494 (10 Φεβρουαρίου 1911).
