Αμέσως μετά από την εγκατάστασή του, ίδρυσε ένα σύγχρονο για την εποχή φαρμακείο και φαρμακεμπορείο, απέναντι ακριβώς από το Διοικητήριο (Σεράγι) στην Κεντρική πλατεία της πόλης (σημ. οδός Κύπρου). Την περίοδο εκείνη (λόγω της επικείμενης αδειοδότησης των φαρμακοποιών της Λάρισας), αφίχθηκε στην πόλη ο Μωρίς Μαλλέ (Maurice Mallet), ως αντιπρόσωπος της Γαλλικής φαρμακευτικής εταιρείας «Guignard, Neveu et Cie» που είχε ως έδρα το Παρίσι (Quai d’Orleans, no 12). Συνέταιροι στην προαναφερθείσα εταιρεία ήταν ο Osmont-Charles-Étienne Guignard και ο Sylvain-Antoine Neveu, κάτοικοι Παρισίων [1]. Ο Μαλλέ είχε ήδη αρχίσει τις επαφές με τους «υποψήφιους» νόμιμους φαρμακοποιούς της πόλης για την παρουσίαση των νέων γαλλικών φαρμακευτικών σκευασμάτων. Ο πρώτος πελάτης του στη Λάρισα ήταν ο Πέτρος Σιαματάς, ο οποίος παράγγειλε φαρμακευτικά σκευάσματα αξίας 3.577 χρυσών δραχμών, υπογράφοντας ισόποση συναλλαγματική, πληρωτέα στη Βιομηχανική και Πιστωτική Τράπεζα της Ελλάδος (Αθήνα).
Ο Πέτρος Σιαματάς καταχώρισε διαφημίσεις στον τοπικό Τύπο, αρχικά ως «φαρμακεμπορείο» και αργότερα ως «φαρμακείο και φαρμακεμπορείο»: «Φαρμακεμπορείον Πέτρου Σιαματά. Κατ’ αυτάς εκομίσθησαν εκ των καλλιτέρων φαρμακεμπορικών καταστημάτων των Παρισίων διάφορα φάρμακα εις το ενταύθα φαρμακεμπορείον του επιστήμονος φαρμακοποιού Πέτρου Σιαματά, φέροντες τούτο εις γνώσιν των κατοίκων, συνιστώμεν το εν λόγω Φαρμακεμπορείον ως το μέλλον εξέχον κατά τε την ποιότητα των φαρμάκων και την ευθυνίαν αυτών» [2]. «Φαρμακείον και Φαρμακεμπορείον Πέτρου Σιαματά. Εν αυτώ ευρίσκονται: Ύδατα μεταλλικά, σεράπια σιδηρούχα και ιωδιούχα, ύδατα καθαρκτικά, παστίλιες παντός είδους, έλαια αρωματικά, έλαιον ονίσκου, φλοιού Κίνας διάφορα είδη, ταπιόκι, είδη φωτογραφικά, μαιευτικά, χειρουργικά, χημικά, ζαχαροπλαστικά εκ των καλλιτέρων φαρμακεμπορικών καταστημάτων των Παρισίων» [3].
Όμως ένας άλλος φαρμακοποιός της Λάρισας, ο Μουσόν Ματαλών, δεν «είδε με καλό μάτι» αυτήν τη συμφωνία, επειδή επιθυμούσε να είναι αυτός που θα διέθετε στην πελατεία του κατ’ αποκλειστικότητα τα γαλλικά σκευάσματα. Σύμφωνα με τα δημοσιευθέντα από τον Αθανάσιο Μανωλάκη, εκδότη της σατιρικής εφημερίδος «Ζερζεβούλης», ο Ματαλών απέστειλε επιστολή (γραμμένη στην εβραϊκή γλώσσα), στην προαναφερθείσα φαρμακευτική εταιρεία των Παρισίων, κατηγορώντας τον Σιαματά και τον Μαλλέ ως «καταστροφείς» και «μπαταξήδες». «Ο κ. Μαλλέτ εδώ εσυντρόφευσε μ’ έναν φαρμακοποιόν Σιαματάν, ο οποίος ουδέ δέκα λεπτά τιμήν έχει και ο οποίος κατέστρεψε πολλά σπίτια. Είναι και οι δύο μπαταξήδες και να φυλάττεσθε από τοιούτους ανθρώπους» [4]. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Σιαματάς μήνυσε τον Ματαλών για συκοφαντική δυσφήμιση και η υπόθεση απασχόλησε τις στήλες των εφημερίδων το επόμενο διάστημα.
Τον Οκτώβριο του 1882, όλοι οι μετερχόμενοι το επάγγελμα του φαρμακοποιού στη Λάρισα, υπέβαλαν αιτήσεις στην Επιτροπή του Ιατροσυνεδρίου (= σημερινό Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο), για τη λήψη αδείας εξασκήσεως του επαγγέλματός τους. Με υπουργική απόφαση (αρ. 36475/4-10-1882), η αίτηση του Πέτρου Σιαματά απορρίφθηκε, «επειδή δεν κέκτηται άδειαν του Ιατροσυνεδρίου του μετέρχεσθαι εν Ελλάδι την φαρμακευτικήν, καθ’ ά απαιτεί ο νόμος, ουδέ ιδρύσατο φαρμακείον εν Λαρίσση προ της 23 Ιουνίου 1878» (ΦΕΚ 128/Α/6-10-1882). Την επομένη της απόφασης, ο Πέτρος Σιαματάς λειτούργησε την επιχείρησή του αποκλειστικά ως φαρμακεμπορείο, επειδή η λειτουργία του δεν απαγορευόταν από τις διατάξεις του Νόμου ΑΚΒ΄/1882.
Παρόλο που οι καταχωρήσεις του φαρμακεμπορείου στον τοπικό Τύπο διακόπηκαν ξαφνικά, η λειτουργία του συνεχίστηκε μέχρι τον Αύγουστο του 1883. Το παλαιό χρέος των 3.577 χρυσών δραχμών δεν είχε αποπληρωθεί και η γαλλική φαρμακευτική εταιρεία όρισε ως πληρεξούσιό της στη Θεσσαλία αφενός τον έμπορο Ιωάννη Μαλλέ και αφετέρου τον δικηγόρο Γεώργιο Τέτση. Στις 27 Αυγούστου 1883 η επιχείρηση του Σιαματά μεταβιβάστηκε στον Μαλλέ αντί του ποσού των 3.577 δρχ. (ισόποσο με το χρέος του πρώτου), αλλά υπό τον όρο της εξωνήσεως [5]. Ο Σιαματάς υποσχέθηκε να αποπληρώσει το χρέος σε πέντε μηνιαίες δόσεις άνευ τόκων. Μετά από την παρέλευση του χρονικού αυτού διαστήματος, ο Μαλλέ θα μεταβίβαζε εκ νέου το φαρμακεμπορείο στον Σιαματά, ειδάλλως η επιχείρηση θα περνούσε στην πλήρη κυριότητα του πρώτου, ο οποίος θα το διέθετε όπως επιθυμούσε. Επειδή όμως ο Ιωάννης Μαλλέ αδυνατούσε να παραμείνει στη Λάρισα, ο Πέτρος Σιαματάς ανέλαβε τη λειτουργία της επιχείρησης ως αποκλειστικός διαχειριστής για το διάστημα των πέντε μηνών [6]. Με τα έσοδα που θα είχε από τις πωλήσεις των φαρμάκων, θα αποπλήρωνε το χρέος προς τον Μαλλέ και κατ’ επέκταση προς τη γαλλική φαρμακευτική εταιρεία.
Όμως ο Πέτρος Σιαματάς χρωστούσε και άλλα χρήματα. Στον Βολιώτη μεγαλέμπορο και μετέπειτα βουλευτή Ιερώνυμο Α. Κασσαβέτη (1817-1893) (για εμπορεύματα αξίας 502,50 φράγκων) και στη Σοφία Σωτηροπούλου και τον Γεώργιο Σωτηρόπουλο (για 80 βάζα κινίνης αξίας 400 δρχ.). Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε διακανονισμός, για τον οποίο μεσολάβησαν, αφενός μεν, ο συμβολαιογράφος Αγαθάγγελος Ιωαννίδης, αφετέρου δε, ο ιατρός Παναγιώτης Ασλάνης [7].
Μετά από το 1885 δεν εντοπίσαμε έγγραφα ή δημοσιεύματα τα οποία να αναφέρονται στον Πέτρο Σιαματά. Δεν γνωρίζουμε εάν το φαρμακεμπορείο περιήλθε εκ νέου στην πλήρη κυριότητά του. Υποθέτουμε, όμως, ότι δεν δραστηριοποιήθηκε μετά από αυτήν τη χρονολογία στη Λάρισα ή τα περίχωρά της. Όσο ξαφνική και γεμάτη όνειρα ήταν η άφιξή του στη Λάρισα, τόσο απότομη και προβληματική ήταν και η αποχώρησή του.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 014, αρ. 3804 (30 Νοεμβρίου 1884).
[2]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 88 (22 Αυγούστου 1882).
[3]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 92 (5 Σεπτεμβρίου 1882).
[4]. Ζερζεβούλης (Λάρισα), φ. 3 (8 Αυγούστου 1882) και φ. 4 (18 Αυγούστου 1882).
[5]. Εξώνηση = Συμβολαιογραφικός όρος σύμφωνα με τον οποίο ο πωλητής (Σιαματάς) έχει το δικαίωμα να αγοράσει εκ νέου από τον αγοραστή (Μαλλέ) το αγαθό που του μεταβίβασε εντός μιας ορισμένης προθεσμίας και με ορισμένη τιμή.
[6]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αναστασίου Φίλιου, φκ. 009, αρ. 3114 (27 Αυγούστου 1883).
[7]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 009, αρ. 2256 (13 Οκτωβρίου 1883) και Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 010, αρ. 2652 (2 Ιουνίου 1884).
