Οι εκδότες επιστολικών δελταρίων προτιμούσαν τις απόψεις αυτές, επειδή ήταν οι ομορφότερες, για να προσελκύουν αγοραστές, ντόπιους και ξένους. Οι άλλες περιοχές της πόλης είχαν λιγότερο ενδιαφέρον και οι κάρτες τους δεν είχαν μεγάλη ζήτηση. Όμως αυτές σήμερα είναι ιστορικά πολύτιμες, γιατί έχουν αποτυπώσει περιοχές της Λάρισας για τις οποίες ελάχιστα γνωρίζουμε.
Η σημερινή φωτογραφία είναι μία απ' αυτές. Η λήψη της έγινε στην οδό Μακεδονίας (Βενιζέλου σήμερα), λίγο πριν από τη διασταύρωσή της με την οδό Βασ. Σοφίας (Παπαναστασίου). Ο φωτογράφος στάθηκε στο αριστερό πεζοδρόμιο του δρόμου για να αποτυπώσει μια σειρά κτιρίων της δεξιάς πλευράς της οδού Μακεδονίας. Φωτογράφος είναι ο Ιωάννης Κουμουνδούρος, ο οποίος διατηρούσε βιβλιοχαρτοπωλείο και τυπογραφείο στην αρχή της οδού Φιλελλήνων, απέναντι από τη Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Λαρίσης. Από τη στήλη αυτή έχουμε περιγράψει αρκετές φωτογραφίες του.
Το πρώτο κτίριο, που διακρίνεται, στέγαζε, όπως φαίνεται και από την επιγραφή στο στηθαίο της στέγης, την Τράπεζα Λαρίσης. Κατά το 1925 μια μικρή ομάδα ατόμων από γνωστές και πλούσιες οικογένειες της Λάρισας αποφάσισαν την ίδρυση του ομώνυμου τραπεζικού καταστήματος. Ως ιδρυτικά μέλη αναφέρονται οι οικογένειες Κωνσταντίνου Οικονομίδη, Μιλτιάδη Ζαρίμπα, Κωνσταντίνου Σκαλιώρα, Βασιλείου Αρσενίδου, Δημητριάδου, οι οποίες είχαν συνεισφέρει το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού εταιρικού κεφαλαίου. Τα επίσημα εγκαίνια της Τράπεζας έγιναν στις 31 Αυγούστου 1926. Το κτίριο ήταν ιδιόκτητο και κτίσθηκε σε οικόπεδο που αγοράσθηκε από τον έμπορο Ιωάννη Αλεξάνδρου γύρω στα 1925. Ήταν διώροφο με υπόγειο. Ως γωνιακό κτίσμα που ήταν, ο κατασκευαστής είχε τη δυνατότητα να διακοσμήσει και τις δύο προσόψεις. Η κυρία είσοδος είχε προσανατολισμό στην οδό Βενιζέλου και όλα τα ανοίγματα στο ισόγειο και από τις δύο προσόψεις ήταν ασφαλισμένα με όμορφα συμπλέγματα από σιδεριές. Στο κέντρο του ορόφου και στις δύο όψεις υπήρχαν όμορφοι νεοκλασικοί εξώστες. Η λειτουργία της Τράπεζας δεν κράτησε για πολλά χρόνια, καθώς συνέπεσε με την παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία συγκλόνισε ιδιαίτερα την Αμερική, αλλά επηρέασε και τη χώρα μας. Στη φωτογραφία, η λήψη της οποίας προσδιορίζεται περί το 1933, φαίνεται ότι η Τράπεζα βρίσκεται εν λειτουργία. Το κτίριο επέζησε από τις συμφορές της κατοχής (σεισμός, βομβαρδισμοί) με ελάχιστες φθορές, χάρη στη στερεά κατασκευή του. Τελικά εκποιήθηκε κατά την περίοδο της κατοχής, περιήλθε στην ιδιοκτησία των αδελφών Αμπαριάν και τη δεκαετία του 1970 κατεδαφίσθηκε για να κτισθεί νέα οικοδομή.
Το επόμενο κτίριο που βρίσκεται σε επαφή με την Τράπεζα είναι το μέγαρο Αλεξάνδρου, από τα λίγα κτίσματα της Λάρισας που διασώθηκαν μέχρι σήμερα και μάλιστα σε πολύ καλή κατάσταση, χάρη στην ευαισθησία που έδειξε ο τελευταίος απόγονος της οικογένειας Δημήτριος Ιωάν. Αλεξάνδρου. Σήμερα βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Βενιζέλου, ακριβώς απέναντι από το κοίλο του Αρχαίου Θεάτρου. Κτίσθηκε το 1930 από τον Ιωάννη Αλεξάνδρου, χάρη στην προσωπικότητα του οποίου η επιχείρηση αναδείχθηκε οικονομικά. Συγχρόνως ο ίδιος ασχολήθηκε και με τα κοινά της πόλης. Έλαβε μέρος στις δημοτικές εκλογές του 1925, καθώς ηγήθηκε του συνδυασμού των Εμποροεπαγγελματιών, αλλά χωρίς επιτυχία. Επίσης, επί χρόνια τον συναντάμε εκκλησιαστικό επίτροπο στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλίου, ενώ είχε πλούσια φιλανθρωπική και αγαθοεργή δράση, μακριά από κάθε δημοσιότητα.
Το κτίριο είναι τριώροφο. Το ισόγειο αποτέλεσε τη μόνιμη επαγγελματική στέγη του ιδιοκτήτη, όπου διαμόρφωσε κατάστημα γενικού εμπορίου. Οι δύο όροφοι προπολεμικά στέγασαν ιδιωτική λέσχη Λαρισαίων (Λαρισαϊκή Λέσχη), όπου έδιναν διάφορες δεξιώσεις οι αστοί της πόλης. Κατά την περίοδο της κατοχής ολόκληρο το κτίριο επιτάχθηκε από τους Γερμανούς. Το ισόγειο από κατάστημα μετατράπηκε σε χώρο στάθμευσης των γερμανικών αυτοκινήτων, ενώ οι όροφοι φιλοξένησαν τις διοικητικές υπηρεσίες των Γερμανικών στρατευμάτων. Οι ιδιοκτήτες αναγκάστηκαν να μετακινηθούν προσωρινά στην Αθήνα.
Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ολόκληρο το κτίριο μετατράπηκε σε ξενοδοχείο υπό την διεύθυνση του Τσούκαρη. Από το 1948-49 το ισόγειο στέγασε και πάλι την επαγγελματική δραστηριότητα του Ιωάννη Αλεξάνδρου, ενώ οι όροφοι χρησιμοποιήθηκαν ως κλινική. Αρχικά στεγάσθηκε η Χειρουργική κλινική του Γεωργίου Κατσίγρα, πριν οικοδομήσει την δική του στην πλατεία Ταχυδρομείου. Εν συνεχεία την ενοικίασαν οι αδελφοί Γκαράνη ως χειρουργική και όταν αυτοί μετακόμισαν στη δική τους απέναντι από το σημερινό Ταχυδρομείο, εκεί στέγασε ο Αντώνης Καφετζούλης την Ουρολογική κλινική του. Κάποια στιγμή στους ορόφους αυτούς λειτούργησαν και ψυχαγωγικά κέντρα κάθε είδους. Το 1953 ανέλαβε την επιχείρηση ο Δημήτριος Αλεξάνδρου, ο οποίος το 1980 μετέτρεψε την επιχείρηση σε κατάστημα παιχνιδιών, η οποία λειτούργησε μέχρι το 2004, οπότε συνταξιοδοτήθηκε και τα κτίριο άλλαξε ιδιοκτήτη.
Αρχιτεκτονικά το μέγαρο Αλεξάνδρου είναι ένα οίκημα με πολύ όμορφη, αισθητικά πρόσοψη. Οι υψηλές διαστάσεις του ισόγειου υποδηλώνουν την εκ κατασκευής προοπτική στέγασης καταστήματος. Ο πρώτος όροφος χαρακτηρίζεται από τρία τοξωτά ανοίγματα με στενό επιμήκη εξώστη, ενώ στον δεύτερο ο εξώστης περιορίζεται μόνο στο κεντρικό τμήμα.
Ακολουθούν στη συνέχεια μερικά ισόγεια καταστήματα και στο βάθος διαγράφεται ο τρούλος του τουρκικού λουτρού (Χαμάμ), το οποίο διασώθηκε μέχρι σήμερα και, αφού συντηρήθηκε άψογα από την αρχαιολογική υπηρεσία, δόθηκε προς δημόσια χρήση.
Του Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
