Οι συμμαχικές δυνάμεις με τους Αγγλο-γάλλους με διοικητή τον στρατηγό Μοντγκόμερυ καθώς και η 5η αμερικανική στρατιά με διοικητή τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, κατόρθωσαν να εξουδετερώσουν στις 13.05.1943 στη Τύνιδα τα γερμανο-ιταλικά στρατεύματα. «Μόλις 600 άντρες κατάφεραν να φτάσουν στη Σικελία. Οι σύμμαχοι μαζεύουν 248.000 αιχμαλώτους (το 1/3 είναι Γερμανοί). Οι απώλειες που είχαν οι ίδιοι οι σύμμαχοι σε όλη την εκστρατεία της Βορείου Αφρικής φθάνουν τις 70.341 νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους, από τους οποίους 36.000 Βρετανοί, 18.000 Αμερικανοί, 18.000 Γάλλοι». (βιβλ.1,σελ.80)
Ο επόμενος στόχος των αγγλο-αμερικανών ήταν η κατάληψη της Σικελίας. Στις 9η Ιουλίου 1943 άρχισε η απόβαση των στρατευμάτων με 2.500 πλοία. Αποβιβάσθηκε η 7η Στρατιά με διοικητή τον αμερικανό στρατηγό Τζόρτζ Πάττον και η 8η αγγλική Στρατιά με στρατηγό τον Μπέρναντ Λο Μοντγκόμερυ. Οι γερμανο-ιταλικές δυνάμεις είχαν να αντιμετωπίσουν έναν οργανωμένο στρατό. Με τη βοήθεια και των αεροπορικών βομβαρδισμών, οι Σύμμαχοι από την πρώτη μέρα καταλαμβάνουν τα παράλια της νότιας Σικελίας από την Λικάτα και Τζέλα μέχρι τις Συρακούσες. Οι μάχες συνεχίστηκαν μέχρι τις 17.08.1943. Ο αμερικανικός στρατός με τον στρατηγό Πάττον κατέλαβε τη Μεσσήνη απέναντι από το Ρήγιο, ενώ τις νυχτερινές ώρες από 9 έως 17 Αυγούστου αποχωρούν από τη Σικελία 62.000 Ιταλοί και 40.000 Γερμανοί στρατιώτες.
Μετά την παράδοση της Σικελίας, οι εξελίξεις στη Ρώμη είναι ραγδαίες. Οι πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις. Η μία του βασιλιά Βίκτωρ Εμμανουήλ με τον στρατηγό Πιέτρο Μπαντόλιο (που είχε οργανώσει την επίθεση κατά της Ελλάδας το 1940) που ήταν με την Αγγλία και η άλλη με τον Μουσολίνι που ήταν υπέρ του Γ’ Ράιχ. Τελικά, μετά τη συνεδρίαση του μεγάλου φασιστικού συμβουλίου, ο βασιλιάς ανέθεσε την πρωθυπουργία στον Μπαντόλιο στις 24.07.1943. Πολλοί συνεργάτες του Μουσολίνι συνελήφθησαν ενώ τον ίδιο τον φυγάδεψαν στην Γερμανία, όπου με την βοήθεια του Χίτλερ και του γερμανικού στρατού κατέβηκε στην Άνω Ιταλία και ίδρυσε την «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Βόρειας Ιταλίας» κατακτώντας το Μιλάνο, την Βερόνα, την Μπολόνια και τέλος την Ρώμη στις 12.09.1943. Ένα μήνα μετά η Ιταλία του Μπαντόλιο υπογράφει σύμφωνο συνεργασίας με τους αγγλο-αμερικανούς και κηρύσσει τον πόλεμο στην Γερμανία. Μετά από σκληρές μάχες και ακατάπαυστους βομβαρδισμούς η Ρώμη ελευθερώνεται στις 04.06.1944.
Οι μυστικές υπηρεσίες του Χίτλερ τον πληροφορούν ότι οι αγγλο-αμερικανικές δυνάμεις ετοιμάζουν απόβαση στην Ευρώπη. Επί ένα χρόνο έγινε μεταφορά 790.000 αμερικανών στρατιωτών στην Αγγλία, για αυτό τον σκοπό. Ο Χίτλερ ανέθεσε στον Ρόμελ να κατασκευάσει τα απαραίτητα έργα αντιμετώπισης της ενδεχόμενης απόβασης.
Στη διάσκεψη της Τεχεράνης που έγινε στις 28.11.1943 μεταξύ Στάλιν, Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ προέκυψε η απόφαση για απόβαση στην Γαλλία και αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού προς την Πολωνία και τα Βαλκάνια, έτσι ώστε η Γερμανία να μην μπορεί να μεταφέρει στρατό στη δυτική Ευρώπη κατά το χρόνο της απόβασης των αγγλο-αμερικανών στην Γαλλία.
Αϊζενχάουερ και Μοντγκόμερυ στις 14.01.1944 αποφάσισαν να γίνει η απόβαση στις 05.06.1944. Όμως λόγω των ισχυρών ανέμων των 7 και 8 μποφόρ και των υποδείξεων του μετεωρολόγου της R.A.F. η απόβαση έγινε την επόμενη ημέρα 06.06.1944 όπου οι άνεμοι έπαψαν.
Τα ξημερώματα στις 6:30 έγινε η μεταφορά της 1η αμερικανικής στρατιάς και στις 7:30 της 2ης αγγλικής με 4.126 αποβατικά καράβια. 75.215 Βρετανοί και 57.500 Αμερικανοί και ακόμη 15.500 Αμερικανοί και 7.900 Βρετανοί αεροπορικών αγημάτων, συνολικά δηλαδή πάνω από 155.000 άντρες ήταν ήδη τη Νορμανδία. (βιβλ.1,σελ.185)
Η ημέρα εκείνη 06.06.1944 ήταν η αρχή του τέλους για τον Χίτλερ εξαιτίας του οποίου και της απάνθρωπης ιδεολογίας του εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Βιβλιογραφία :
1.«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», ΡΑΙΗΜΟΝΤ ΚΑΡΤΙΕ, ΤΟΜΟΣ Β’, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΥΡΟΣ, ΑΘΗΝΑ 1964
Aπό τον Στέφανο Παπαγεωργίου
