Κάποιοι θα συνεχίσουν μαζί σου, άλλους θα τους κατεβάσεις μόνος σου κι άλλοι μόνοι τους θα φύγουν. Το ταξίδι μπορεί να είναι μικρό, μεγάλο, κανείς δεν ξέρει. Διασχίζεις ομορφιές, κακοτοπιές, ανηφόρες, αλλά και κατηφόρες, περνάς από επικίνδυνα σημεία, αλλάζεις συνεχώς εικόνες, ζεις τις στιγμές, ακροβατείς στις ράγες και παλεύεις να μην γλιστρήσεις έξω από αυτές και γκρεμοτσακιστείς.
Ένα τρένο είναι η ζωή που στο χαρίζει η μάνα. Η μάνα που θα σου δείξει και τον δρόμο στην αρχή. Η μάνα που θα πρέπει να σου μάθει πώς να γαντζωθείς γερά στις ράγες και να μην πέσεις ποτέ. Η μάνα που ακόμη κι αν πέσεις απ’ αυτές, θα πρέπει να είναι εκεί να σε ξανανεβάσει ή αν δεν είναι εκεί θα πρέπει να σου ‘χει διδάξει από πριν τον τρόπο ν’ ανέβεις πάλι σ’ αυτές… για να μην χάσεις την πορεία… για να μην χάσεις το ταξίδι… για να μην μείνεις πίσω…
Χρόνια πολλά, λοιπόν, σήμερα στη μάνα. Όχι ότι αυτό λέει κάτι. Αλλά το οφείλουμε όλοι μας στην πηγή της ζωής, της δικιάς μας ζωής και θα πρέπει να το οφείλουμε, και έστω να της εκφράζουμε την αγάπη μας με όποιον τρόπο μπορούμε,… όσο το τρένο κυλάει στις ράγες…
Νίκος Γουργιώτης
