Ο πατέρας είναι ο αρχηγός της οικογένειας και η μητέρα πρωταγωνιστεί και τα πράγματα της οικογένειας πηγαίνουν καλά όταν η μάνα είναι καλή. Σήμερα η μάνα έχει πολλαπλές υποχρεώσεις: φροντίζει το σπίτι, ανατρέφει, παιδαγωγεί τα παιδιά της. Διαμορφώνει την προσωπικότητά τους και με συνεχείς προσπάθειες κτίζει το πεπρωμένο τους. Και επιπρόσθετα είναι εργαζόμενη, προσφέρουσα και βοηθούσα στον οικογενειακό προϋπολογισμό με τα έσοδα του εργατικού της μόχθου. Κατά την γνώμη μου ίσως η γυναίκα-μητέρα να προσφέρει περισσότερα στην οικογένεια και κατ’ επέκταση στην κοινωνία.
Για τη μάνα το παιδί είναι το παν και αυτή για το παιδί είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα της ζωής. Προς επίρρωση των αναφερθέντων το παιδί θεωρείται άγκυρα της ζωής της. Διατηρεί την αποκλειστικότητα στη διατροφή, την ανατροφή με συνεχείς παραινέσεις και προτροπές, την διαμόρφωση της προσωπικότητας ως ελεύθερου και υπεύθυνου πολίτη και την διάπλαση του χαρακτήρα του, που θα διακρίνεται για την ευγένεια, την ανθρωπιά και τη φρόνηση.
Η μητέρα αισθάνεται τη μεγαλύτερη χαρά, τη βαθειά ικανοποίηση και τη γλυκιά ανακούφιση για την καλή και επιτυχή πορεία του παιδιού της. Αν το παιδί της παραστρατήσει, ολισθήσει στην παραβατική συμπεριφορά και ακολουθήσει άσωτον βίον τότε η καρδιά της μάνας πληγώνεται και τραυματίζεται. Η λύπη, η στεναχώρια κατατρώγουν την ύπαρξή της. Ίσως να καταλαμβάνεται από οργή και αγανάκτηση για την απρεπή συμπεριφορά και την κατάπτωση του παιδιού της. Πάντοτε όμως στο βάθος της ψυχής της υπάρχει η συγχώρεση και η συγνώμη. Η αγκαλιά της είναι ανοιχτή και φιλόξενη, για το παραστρατημένο παιδί της. Ο μεγαλοφυής Μπαλζάκ διετύπωσε την εξής σκέψη: «Η ψυχή της μητέρας είναι άβυσσος και στο βάθος βρίσκεται η συγνώμη» θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στο εξής αξιόλογο περιστατικό. Σε μια συντροφιά κάποια εξέχουσα προσωπικότητα και διακεκριμένη επιστήμονας έκανε την εξής ειλικρινή εξομολόγηση για την παιδαγωγική επίδραση της μητέρας της στην οικοδόμηση του χαρακτήρα της: «Η μητέρα μου ήταν ευγενική μορφή, είχε ασύγκριτη υπευθυνότητα και ασυνήθη δυναμισμό. Ο λόγος της ήταν γλυκός και πειστικός. Με προέτρεπε και με συμβούλευε ν’ αγωνίζομαι αδιάκοπα, να κατοικούν μέσα μου η ελπίδα και η αισιοδοξία για θετικά αποτελέσματα των αγωνιστικών προσπαθειών μου. Στη ζωή μου να πορεύομαι με αυτοσεβασμό και να μη διστάζω στο να απομακρύνω εκείνους που μου φέρονται με ανάρμοστη συμπεριφορά και ανεύθυνα, μειώνοντας την προσωπικότητά μου. Εγνώριζε η μητέρα μου ότι ο αυτοσεβασμός εμπεριέχει αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα, αρετές για προκοπή».
Έτσι εξηγείται το εντυπωσιακό ανέβασμα και η θεαματική εκτίναξη της αξιόλογης κυρίας.
Βαρύ άλγος, ανέκφραστη οδύνη και απέραντος πόνος βασανίζουν τη μάνα, που το σκοτεινό πεπρωμένο προκαλεί τη φυγή του παιδιού της προς την αιώνια σιωπή.
Μόνον οι τραγικοί ποιητές της αρχαίας Ελλάδος και μεγάλες λογοτεχνικές μορφές μπορούν να περιγράψουν και να αναπτύξουν το βαρύ πένθος και τον αφόρητο πόνο της μάνας για την απώλεια του παιδιού τους.
Η γυναίκα ως μάνα θεωρείται από τον Κολεριντζ, το αγιότερο ζωντανό πλάσμα. Και τούτο γιατί σ’ όλη τη ζωή της αγωνίζεται, δίνει και προσφέρει στο παιδί, την οικογένεια και την κοινωνία.
Αναλίσκεται και λιώνει σαν λαμπάδα για το τρυφερό πλάσμα, το παιδί και παρακολουθεί, με ιδιαίτερη αγάπη και στοργή την πορεία του στη ζωή.
Η γιορτή της μάνας καθιερώθηκε την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Οι ρίζες της βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα, η μητέρα Γη (Γαία) σύζυγος του ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης που γεννά τον κόσμο και λατρεύεται ως υπέρτατη θεά. Η λατρεία στη συνέχεια περνά στην κόρη της ΡΕΑ σύζυγο του Κρόνου.
Η Ρέα είναι η μητέρα των θεών. Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν τη Ρέα κάθε Άνοιξη, γιατί ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας. Η γιορτή καθιερώθηκε τον 20ο αιώνα και προέρχεται από το αγγλικό και αμερικάνικο εργατικό κίνημα των γυναικών. Η αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 το κίνημα με το όνομα Mothers Friendships και συναντήσεις με το όνομα Mothers Day Meetings κατά τις οποίες αντάλλασαν απόψεις και εμπειρίες. Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε φιλειρηνική συγκέντρωση με το σλόγκαν peace and motherhood με σκοπό τα παιδιά να μη στέλνονται στον πόλεμο.
Από το 1960 γιορτάζεται παγκοσμίως η ημέρα της μητέρας κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Τερματίζω με τον αποφθεγματικό λόγο του φωτισμένου συγγραφέα Λ.Σιπεϋ που συγκινεί κάθε ευαίσθητη ανθρώπινη ψυχή. Έχει ως εξής: «Αγαπώ και σκέφτομαι τη μητέρα, καθώς ένα ευλογημένο καντήλι καίγεται αδιάκοπα στην ατελείωτη νύχτα της ζωής, γαλήνια, χρήσιμη, απλή, ευγενική, στοργική και πάντοτε δίνοντας φως».
Το κείμενο τούτο αφιερώνω στο «Σύλλογο Γυναικών Αγιάς», που έχει πλούσια προσφορά στην κοινωνία και το παιδί.
Του Γιάννη Θεούλη
* Ο Γιάννης Θεούλης είναι επίτιμος δικηγόρος.
