Ο λαός οδηγείται σε εκλογές για να ομαλοποιηθεί η πολιτική ζωή και να λειτουργήσει αποσβεστικά το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Όμως την 21/4/1967 η φωτεινή αυγή σκοτείνιασε, τρεις δραπέτες του Δρομοκαΐκειου, τρεις άθλιοι τρόφιμοι του παραμονεύοντος παράνομου παρακρατικού μηχανισμού, τρεις αγροίκοι συνταγματάρχες κατεδάφισαν την συνταγματική τάξη, τοποθέτησαν αλυσίδες στην πόρτα του Ελληνικού Κοινοβουλίου και ο σύγχρονος Κρόμβελ ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ανάρτησε σ’ αυτή πινακίδα με τη λέξη Σταύλος. Ποδοπάτησαν τις λαϊκές ελευθερίες, συνέλαβαν χιλιάδες Έλληνες πολίτες και τους εκτόπισαν στα ερημονήσια. Απέλυσαν από τις θέσεις τους αναρίθμητους δημοσίους υπαλλήλους, δικαστές και δύο συμβολαιογράφους Αγιάς και Ελασσόνος. Διέπραξαν κακουργηματικές πράξεις (βασανισμούς και δολοφονίες πολιτών). Πλήγωσαν την Ελλάδα και ταπείνωσαν τον ελληνικό λαό.
Ο λαός όμως δεν αντέδρασε και ανέχθηκε το καθεστώς της βίας. Βυθίστηκε στη σιωπή και κατελήφθη από αδράνεια και απραξία. Αυτή η συμπεριφορά του αποτέλεσε εθνική ντροπή. Λίγες εκατοντάδες ελεύθεροι και θαρραλέοι Έλληνες με αφυπνισμένες τις συνειδήσεις και όρθιες τις ψυχές τους ξέπλυναν τη ντροπή και όρθωσαν το ανάστημά τους στην ωμή βία. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται τρεις ηρωικές γυναικείες υπάρξεις, οι οποίες διακρίθηκαν για τη γενναιότητα και την ευγένεια της ψυχής τους, υπερασπιζόμενες την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Οι δύο νεαρές κοπέλες μου είναι άγνωστες, η τρίτη γυναίκα είναι η Αγγελική Γονατά, σύζυγος του Γεωργίου Μαγκάκη, καθηγητή της Νομικής Σχολής Αθηνών. Ο Γ. Μαγκάκης συνελήφθη από τη χούντα, γιατί συμμετείχε στην αντιστασιακή οργάνωση Δημοκρατική Άμυνα. Καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε φυλάκιση πολλών ετών. Με επιστολή του που έστειλε μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού τον Φεβρουάριο του 1971 προς τους ευρωπαίους, η οποία δημοσιεύτηκε στον διεθνή τύπο και ανεγνώσθη από τον Λώρενς Ολιβιέ στην τελετή εισόδου της γηραιάς Αλβιώνος στην Ενωμένη Ευρώπη ενώπιον της Βασίλισσας Ελισάβετ. Περιγράφει τη σθεναρή στάση, τη θαυμάσια συμπεριφορά μιας κοπέλας. Ο Γ. Μαγκάκης γράφει τα εξής: «θυμάμαι όταν ήμουν στα αστυνομικά κρατητήρια, στους τόπους αυτούς της ανθρώπινης εξαθλίωσης, στο διπλανό μου κελί ήταν μία κοπέλα κρατούμενη πάνω από πέντε μήνες. Είχε να δει το φως της ημέρας όλον αυτόν τον καιρό. Την κατηγορούσαν ότι βοήθησε τον αρραβωνιαστικό της στην αντίσταση. Κάθε τόσο την περνούσαν από ανάκριση και της ζητούσαν πότε με το άγριο και πότε με το ύπουλο να τον αποκηρύξει. Αν το’κανε θα την απελευθέρωναν. Εκείνη αρνούνταν σταθερά και κράτησε μέχρι το τέλος, μ’ όλο που ήξερε, ότι ο αρραβωνιαστικός της ήταν ετοιμοθάνατος από καρκίνο και έτσι δεν θα τον ξανάβλεπε. Πραγματικά πέθανε την ημέρα της δίκης της. Έτσι δεν το ξανάδε. Ήταν ένα κορίτσι ωχρό και εύθραυστο με μεγάλη ευγένεια. Τραγουδούσε όλα τα βράδια στο κελί της με σιγανή μαλακιά φωνή. Τραγουδούσε λυπημένα μέχρι τα ξημερώματα την αγάπη. Η στάση αυτής της κοπέλας είναι η ελπίδα μου». Όσοι από τους αναγνώστες του κειμένου τούτου έχουν εμπειρίες των αστυνομικών κρατητηρίων, μπορούν να αντιληφθούν την ψυχική δύναμη της κοπέλας, το θάρρος, την γενναιότητα και την ευαισθησία της να αρνείται πεισματικά επί πέντε μήνες και πλέον να αποκηρύξει τον δικό της άνθρωπο. Αποδέχτηκε τον αποφθεγματικό λόγο του ΡΕΪΝΤΑΛ. «Η ελευθερία είναι ιδιοκτησία του κάθε ανθρώπου». Δεν επέτρεψε τη βία να την παραβιάσει.
Η συγκίνησή μου για την αξιέπαινη στάση της κοπέλας με υποχρεώνει να εκδηλώσω την εκτίμηση, τον σεβασμό και τον θαυμασμό μου.
Κατά την επταετία της δικτατορίας η «Ντόιτσεβέλε» κάθε βράδυ μετέδιδε την ελληνική επικαιρότητα. Σ’ ένα βραδινό δελτίο ειδήσεων άκουσα το εξής συνταρακτικό γεγονός: Στην ταράτσα της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών στην οδό Μπουμπουλίνας μια κοπέλα βασανίζονταν άγρια και βάναυσα για την αντιστασιακή της δράση. Ο βασανιστής αφού εξάντλησε τον βάρβαρο σαδισμό του σε βάρος της κοπέλας θέλησε να διαπράξει την ακατανόμαστη, βάρβαρη πράξη, τον βιασμό, που αποτελεί ωμή και κτηνώδη βία του ανθρώπινου πλάσματος. Η κοπέλα κατέστη εγκυμονούσα και δεν διέκοψε την εγκυμοσύνη. Έφερε στη ζωή μια τρυφερή ανθρώπινη ύπαρξη. Η ανθρωπιά, η ευγένεια και η μητρότητά της δεν την επέτρεψαν να θανατώσει ένα τρυφερό πλασματάκι. Αυτή η θαυμάσια αγωνίστρια αποδέχτηκε τον φωτισμένο αποφθεγματικό λόγο του Θωμά Δροζ. «Η ελευθερία είναι απαραίτητος όρος της ζωής για τον άνθρωπο γιατί είναι χωρίς καμία αξία η ζωή, που δεν μπορεί κανένας λεύθερα να χαρεί».
Και έρχομαι στην αείμνηστη Αγγελική Γονατά, σύζυγο του Γεωργίου Μαγκάκη. Όταν αντιλήφθηκε τον απάνθρωπο βασανισμό του συζύγου της και για να αποτρέψει τον μεγάλο κίνδυνο που διέτρεχαν η υγεία και η ζωή του συζύγου της έσπευσε να καλέσει και να ενημερώσει τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Η χουντική εξουσία την κατηγόρησε ότι διαπράττει το αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων, την συνέλαβε και την καταδίκασε σε φυλάκιση. Για να εξουδετερώσουν κάθε ίχνος αντίστασης, να την ταπεινώσουν και να εκμηδενίσουν την προσωπικότητά της την έριξαν στο τμήμα των φυλακών, όπου εκρατούντο οι πόρνες και ο γυναικείος υπόκοσμος. Εξέτισε την ποινή της υπό συνθήκες άθλιες και αχαρακτήριστες. Η διακεκριμένη κόρη του Γονατά υπηρέτησε με γενναιότητα και περιφρόνηση για τους κινδύνους, που διέτρεχε την ανθρώπινη ελευθερία. Η κόρη του στρατηγού Γονατά και σύζυγος του Γ. Μαγκάκη ενστερνίστηκε την φωτισμένη αποφθεγματική ρήση του Θ. ΣΟΜΣΟΝ: «βαθειά μέσα στην καρδιά μας πιστεύομε πως για να κερδίσουμε περισσότερη ελευθερία πρέπει να κρατήσουμε ορθάνοιχτες για πάντα όλες τις πόρτες της ζωής σε κάθε άνδρα και σε κάθε γυναίκα».
Και οι τρεις ηρωίδες έλαμψαν με τις ηρωικές πράξεις τους και τον αγώνα για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τη Δημοκρατία.
Και σύμφωνα με τον εμπνευσμένο ΠΑΣΚΑΛ οι ζηλευτές και εντυπωσιακές ηρωίδες ανήκουν στη δόξα και όχι στη ντροπή του σύμπαντος, γιατί ελαύνονταν και καθοδηγούνταν από την ανθρωπιά, την ευγένεια και την αυτοθυσία για όλες τις πανανθρώπινες αξίες.
Το κείμενο τούτο αφιερώνω στις γυναίκες που έχουν τη φήμη του καλού ανθρώπου και υπηρετούν τις βασικές ανθρώπινες αρχές.
* Από τον Γιάννη Θεούλη, επίτιμο δικηγόρο
