Γεννήθηκε στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Ριζοκάρπασο, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938. Γονείς του ήταν ο Ζαχαρίας και η Αννεζού Γιάλλουρου. Είχε πέντε αδέλφια: τον Λευτέρη, τη Μαρία, την Καίτη, τον Νίκο και τον Γιάννη. Ψηλός, λεπτός, με σγουρά ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια, πάντα πρώτος στα μαθήματά του, σημαιοφόρος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και ηγετική μορφή των αγωνιζομένων μαθητών.
«Λόγος του και κουβέντα του», αφηγείται η μάνα του, «ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας». Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο ίδιος ήταν ηγετικό στέλεχος της Α.Ν.Ε. (Άλκιμος Νεολαία Ε.Ο.Κ.Α.), συμμετέχει στη μαθητική εκδρομή-προσκύνημα του σχολείου του στη μητέρα Ελλάδα. Είναι ο Σημαιοφόρος με τη στολή και το πηλήκιο του Γυμνασίου του και κρατά τη Γαλανόλευκη κατά την τελετή κατάθεσης στεφάνου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου στις 20 Αυγούστου 1955.
Για την εκδρομή στην Ελλάδα, τη διαμονή στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου, μαζί με μαθητές από τη Λάπηθο, την Πόλη Χρυσοχούς και την Πάφο, μεταξύ των οποίων κι ο μετέπειτα απαγχονισθής τραγουδιστής της Λευτεριάς, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, έγραψε στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μία βαθιά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος …» (Δημ. Λεβέντη «Η ζωή και ο θάνατος του Πέτρου Γιάλλουρου», σελ. 126).
Επιστρέφοντας από την Ελλάδα αναλαμβάνει υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Στην ουσία όλα αυτά ήταν τα πρώτα του βήματα για να ενταχθεί στο αντάρτικο. Για τις δραστηριότητές του αυτές είχε για τα καλά μπει στο στόχαστρο των αποικιοκρατών.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1956 οι μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου βγήκαν ξανά στους δρόμους και συγκρούστηκαν με το στρατό. Η αποικιακή «κυβέρνηση» διέταξε το κλείσιμο του Γυμνασίου. Την επομένη, 7 Φεβρουαρίου 1956, πολυάριθμη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν μεγάλη μαχητική διαδήλωση. Κατά τη διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες, οι οποίοι ανταπέδωσαν με πραγματικά πυρά. Κατά την αποχώρηση, Άγγλος υπαξιωματικός σημάδεψε και πυροβόλησε τον Πετράκη Γιάλλουρο στο μέρος της καρδιάς. Ο Πετράκης αιμόφυρτος, συνέχισε, κάνοντας τα τελευταία βήματά του, πριν εισέλθει στο πάνθεον τον ηρώων. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Ένωση» και ξεψύχησε στην άσφαλτο αγκαλιά με την ελληνική σημαία. Ήταν ο πρώτος μαθητής που πότιζε με το άλκιμο αίμα του το δένδρο της Λευτεριάς.
Την επόμενη μέρα, Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 1956, ἡ εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» της Λευκωσίας έγραφε στην πρώτη σελίδα: «Ο μαθητής του Γυμνασίου Αμμοχώστου Πέτρος Γιάλλουρος εφονεύθη χθες την πρωίαν βληθείς υπό σφαίρας εις το στήθος. Κλείσιμο καταστημάτων και απεργίαι εις ένδειξιν διαμαρτυρίας διά τον φόνον του μαθητού».
Η εφημερίδα «Φιλελεύθερός» της ίδιας ημέρας έγραφε: «O άριστος των μαθητών της Αμμοχώστου επυροβολήθη χθες και εφονεύθη υπό δυνάμεων ασφαλείας κατά την διάρκεια διαδηλώσεων. Η σφαίρα διέτρησε τον πνεύμονα του ατυχούς μαθητού.
Προτού φτερουγήσει στους ουρανούς φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει: «ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ». Όλα τα καταστήματα της Αμμοχώστου έκλεισαν εις ένδειξιν πένθους. Λιμενεργάται ηρνήθησαν να εκφορτώσουν στρατιωτικόν υλικόν. Η κηδεία του φονευθέντος μαθητού εγένετο αυθημερόν εις Ριζοκάρπασον …».
Τέτοιες μορφές ανυπέρβλητες γέννησε η Ηρωομάνα Κύπρος. Ψυχές γνήσιες, Ελληνικές που δεν δίστασαν να θυσιαστούν για την δόξα της μάνας Ελλάδας. Της Μάνας Ελλάδας που δεν τους τίμησε όσο τους άξιζε! Και είναι πραγματικά άδικο στο όνομα οποιασδήποτε σκοπιμότητας τέτοια παραδείγματα αγνού και άδολου πατριωτισμού, θάρρους και αυτοθυσίας, Ήρωες που ξεψύχησαν με την Ελλάδα στα χείλη, να είναι άγνωστοι, ξεχασμένοι και σχεδόν παρεξηγημένοι από του νεοέλληνες! Πάει καιρός που ξεχάσαμε δυστυχώς ότι: η ζωή ενός έθνους είναι η μνήμη του…
ΝΤΙΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΗ
