Το ημερολόγιο των γιορτών δεν κατέγραψε απολύτως τίποτε το σπουδαίο. Τα συνήθη μονάχα. Υποχρεώσεις, προετοιμασίες και οικογενειακές ή φιλικές συνάξεις από αυτές που σε κάνουν να ανακαλύπτεις πόσο... παρεξηγημένο πράγμα είναι η καθημερινή σου ρουτίνα.
Δεν έχω, παρ’ όλα αυτά, κανένα απολύτως παράπονο. Αν σκεφτείς ότι υπήρξαν Πρωτοχρονιές που πέρασαν σε Νοσοκομεία και άλλα τέτοια στενόχωρα, τότε λες πως είσαι αχάριστος να παραπονιέσαι. Εξάλλου είναι κι αυτός ένας τρόπος αντιμετώπισης μιας κακής πραγματικότητας. Φέρνεις στο νου μια ακόμη πιο δυσάρεστη κατάσταση και... έρχεσαι στα ίσα σου.
Κάνει κρύο τρομερό έξω. Κάνει τρομερό κρύο γενικώς στη χώρα. Βασικά αυτό που έχει παγώσει είναι η διάθεση του κόσμου. Είναι μόνο δική μου ιδέα; Φέτος πάντως πήρα τις λιγότερες ευχές από ποτέ. Τα λιγότερα τηλέφωνα. Τις λιγότερες κάρτες. Δεν με ενόχλησαν ούτε οι τοπικοί βουλευτές ή πολιτευτές που τέτοιες μέρες συνήθιζαν να μου αποστέλλουν μαζικά μηνύματα στο κινητό. Ψυχανεμίζομαι ότι πολύς κόσμος κλείστηκε μέσα και επέλεξε τη σιωπή συνειδητά. Ψυχανεμίζομαι ότι οι Έλληνες, ο κάποτε χαρούμενος και αισιόδοξος αυτός λαός δεν έχει καν τη διάθεση να ευχηθεί.
Και τι στ’ αλήθεια να ευχηθεί; Πέρα από το αυτονόητο περί υγείας, τα υπόλοιπα περί «χαράς και ευτυχίας» ηχούν στα αυτιά σαν ειρωνεία. Ποια προοπτική ευτυχίας να υπάρξει στη χώρα του 1,24 εκατομμυρίων ανέργων, όπου 350.000 οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο, όπου οι 9 στους 10 ανέργους δεν έχουν καμιά στήριξη και όπου στα 3,5 εκατομμύρια εργαζόμενων το 1 εκατομμύριο είναι απλήρωτοι από 5 έως 7 μήνες και οι 7 στις 10 νέες θέσεις εργασίας είναι θέσεις μερικής απασχόλησης μέσω Προγραμμάτων ;
Έχω πολλές φορές αποφύγει συνειδητά από αυτήν εδώ τη στήλη να προσθέτω γκρίζο στην ήδη γκρίζα πραγματικότητα που βιώνουμε. Μα πόσο να κλείσεις τα μάτια; Πόσο να αισιοδοξήσεις συνειδητά, πόσο να κάνεις υπομονή; Δικαιολογημένα λοιπόν το ευρωβαρόμετρο σε κατέγραψε σαν τον πιο απαισιόδοξο λαό της Ευρώπης, με ένα ποσοστό 83% να δηλώνει ότι δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στο μέλλον.
Και ενώ η πραγματικότητα έτσι διαγράφεται, η χώρα εξακολουθεί να χάνει χρόνο. Οι πολιτικές δυνάμεις δεν συνεννοούνται. Αντί να γίνει έστω και μισό αναπτυξιακό βήμα, το χρήμα αναζητάται μονίμως μέσα από νέες περικοπές, νέους φόρους, νέο «άρμεγμα» της ήδη σκελετωμένης «αγελάδας». Παλινωδίες, υπαναχωρήσεις, καθυστερήσεις. Το σπίτι μας έχει πάρει φωτιά και εμείς συζητάμε ακόμη τι είναι «προοδευτικό» και τι όχι, λες και οι αριθμοί σηκώνουν διαφορετικές ερμηνείες από αυτό που μας λένε από μόνοι τους.
Δεν λειτουργεί πια ούτε καν ο παλιός πατριωτισμός. Δεκάδες πρώην βουλευτές έρχονται να διεκδικήσουν... αναδρομικά δίχως κανένα έλεος απέναντι στο έρμο αυτό Κράτος και τα κόμματα εξακολουθούν να παίρνουν κανονικά τις κρατικές τους επιδοτήσεις. Σκέτη τρέλα.
* * *
Αν το σκεφτείς, ο κόσμος κάνει ήδη πολύ μεγάλη υπομονή. Στα επίπεδα της... ύπνωσης. Και όλα αυτά σε συνθήκες που θα δικαιολογούσαν κοινωνική έκρηξη. Μόνο η ανεργία είναι ένα εκρηκτικό υπόστρωμα για να ανάψουν φωτιές. Κι όμως, το βλέπεις, ακόμη και οι πιο σοβαροί άνθρωποι σκοτώνουν την ανία, την ώρα ή την... ανεργία τους χαζολογώντας στο Facebook, κάνοντας ανόρεχτα like στις πιο απίθανες έως ηλίθιες αναρτήσεις. Άλλοι βλέπουν ταινίες στην τηλεόραση ή γεμίζουν τα κεντρικά καφέ δημιουργώντας μια επίπλαστη εικόνα ευμάρειας στους ανυποψίαστους παρατηρητές.
Όλα αυτά «μυρίζουν» και προσωπική παραίτηση πια. Και είναι το χειρότερο όλων. Δεν υπάρχει κίνητρο για να γραφούν νέα ατομικά success stories, κανείς δεν πιστεύει ότι σ’ αυτό το Κράτος μπορεί να ξεκινήσει μια νέα δουλειά που θα ανοίγει νέες καλύτερες προοπτικές για τον ίδιο και τη χώρα.
«Χρόνια Πολλά, Καλή χρονιά»...
Η Πρωτοχρονιά, η αλλαγή του χρόνου, είναι από μόνη της ένα διάλειμμα. «Είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή»... Οι πρωτοχρονιάτικες ευχές δίνουν μια μικρή ανάσα, μια κάποια ελπίδα έστω και αυθυποβαλλόμενη. Μπορεί να είναι το 2016 καλύτερο;
Κανείς δεν ξέρει. Αλλά τουλάχιστον μπαίνουμε σ’ αυτό πιο συνειδητοποιημένοι. Χωρίς τις αυταπάτες με τις οποίες περάσαμε την περυσινή Πρωτοχρονιά, που η πλειοψηφία του λαού πίστεψε ότι αρκούσε μια κυβερνητική αλλαγή για να αλλάξει άρδην το σκηνικό, να υποχωρήσουν τα βαριά σύννεφα και να βγει και πάλι ένας ελπιδοφόρος ήλιος.
Και είναι αυτή η συνειδητοποίηση η μεγαλύτερη προίκα που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος. Τώρα πια όλοι ξέρουμε τι μας περιμένει, τι έχουμε να προσδοκάμε και τι όχι, τι είναι εφικτό και τι ουτοπία.
Αν το καταλάβουν και οι πολιτικές ηγεσίες αυτού του τόπου και εγκαταλείψουν τις αυταπάτες τους, ίσως πράγματι το 2016 να είναι μια «Καλή χρονιά».
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
