Από τον Κώστα Γιαννούλα
Στις καθημερινές συζητήσεις δεν είναι λίγοι οι απλοί πολίτες, που νιώθοντας στο πετσί τους τις οδυνηρές συνέπειες απ’ την εφαρμογή και του τρίτου μνημονίου εκτιμούν και ελπίζουν, ότι και ο κ. Τσίπρας θα έχει και αυτός την τύχη των άλλων μνημονιακών πρωθυπουργών και μάλιστα αρκετά σύντομα. Δε συμμερίζομαι αυτή την άποψη παρά και το πρόσφατο στραπάτσο με τις διαγραφές κυβερνητικών βουλευτών και εξηγούμαι γιατί.
Πρώτα - πρώτα, ο κ. Τσίπρας αυτή τη στιγμή δεν αμφισβητείται ούτε εντός ούτε εκτός κόμματος. Η απαλλαγή του, μάλιστα, από πρόσωπα, που μέχρι πρότινος αποτελούσαν σημαντικό βαρίδιο και πηγή προβλημάτων λόγω της πολυγλωσσίας, της δημιουργικής ασάφειας και της κωλυσιεργίας στις διαπραγματεύσεις, εξασφάλισε μεγαλύτερη ομοιογένεια στο ΣΥΡΙΖΑ, απαραίτητη για λήψη σημαντικών αποφάσεων και εφαρμογή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων.
Πέραν τούτου, επειδή μέχρι τις πρόσφατες εκλογές βάδιζε, εκεί και ως έτυχε, καταγγέλλοντας τους πάντες και υποσχόμενος τα πάντα, οπότε πελαγοδρομούσε χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, τώρα, σαν καλό παιδί, βαδίζει με συγκεκριμένο μπούσουλα. Αυτός δεν έχει να κάνει, βέβαια, ούτε με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ούτε με το ανύπαρκτο παράλληλο ισοδύναμων μέτρων αλλά με το τρίτο μνημόνιο, υπαγορευμένο απ' τους δανειστές, υπογεγραμμένο απ' τον κ. Τσίπρα και ψηφισμένο απ' την πλειοψηφία του λαού και όχι μόνο. Αρέσει – δεν αρέσει, ωστόσο, δεν παύει, να είναι μπούσουλας.
Δεν πρέπει , επίσης, να ξεχνάμε ότι μετά την μετάλλαξη του κ. Τσίπρα και την προσχώρησή του στο στρατόπεδο των μνημονιακών και συστημικών δυνάμεων έχει και τη στήριξη Αμερικανών και Ευρωπαίων, όπως αυτή του μέχρι πρότινος αποκαλούμενου Ολαντρέου, και θα συνεχίσει να την έχει, όσο εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Απόδειξη, άλλωστε, αποτελεί η συμπεριφορά τους απέναντι στη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.
Και επειδή το κεφάλαιο δεν έχει ιδεολογία, επιθυμεί εργασιακή ειρήνη και απεχθάνεται πλατείες με αγανακτισμένους πολίτες, κάψιμο τραπεζών, απεργιακές κινητοποιήσεις για ευνόητους λόγους, δεν πρέπει να ξεχνάμε ακόμη, ότι του έστρωσαν το χαλί της εξουσίας, του άνοιξαν πόρτες σε οικονομικά φόρουμ και πρόσφεραν τη στήριξή τους σ’ αυτόν κεφαλαιοκράτες και επιχειρηματίες όπως η κ. Αγγελοπούλου, ελπίζοντας ότι μόνο αυτός μπορεί να εφαρμόσει μέτρα, που δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι. Έτσι ο κ. Τσίπρας κέρδισε ξανά τις εκλογές και μάλιστα με προοπτική τετραετίας.
Συμβάλλει σ' αυτό και το γεγονός ότι την τετραετία, που ακολουθεί, δεν μεσολαβεί κανένα εκλογικό εμπόδιο, αφού ευρωπαϊκές, αυτοδιοικητικές και προεδρικές εκλογές θα γίνουν όλες μετά το 2019, ενώ υπάρχουν στο ελληνικό κοινοβούλιο αρκετοί διαθέσιμοι, για να βοηθήσουν, σε περίπτωση νέου στραπάτσου και νέων διαγραφών.
Αν, μάλιστα, σκεφθεί κανείς ότι και η αξιωματική αντιπολίτευση, ιδίως μετά το φιάσκο στη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου της και όσα ακολούθησαν, θα καθυστερήσει, απ' ότι φαίνεται, να βρει την περατησιά της, ν' αντιπροτείνει άλλη συγκεκριμένη πρόταση, να συγκινήσει μ' αυτή την πλειοψηφία των πολιτών και ν’ αποτελέσει εναλλακτική λύση, ο δρόμος για τη συγκυβέρνηση Τσίπρα είναι, πέρα ως πέρα, ανοιχτός για εξάντληση τετραετίας.
Γι’ αυτό, παρά την ισχνή πλειοψηφία της και παρά τη δυσαρέσκεια του κόσμου, μια που ο κ. Τσίπρας ξέρει, επί πλέον, να ψαρεύει σε θολά νερά, παραμένει ισχυρή. Αν κινδυνεύει, μάλιστα, από κάτι, αυτό λέγεται κακός εαυτός της και ιδεοληψία, που την κάνει άλλα να υποστηρίζει, άλλα να ψηφίζει και να κάνει, χάνοντας το ηθικό πλεονέκτημα του προστάτη των συμφερόντων του λαού, που μέχρι πρότινος κατείχε.
Κινδυνεύει, επίσης, από έναν αστάθμητο παράγοντα, που λέγεται ατύχημα, το οποίο μπορεί να προκύψει απ' τη μια στιγμή στην άλλη, γιατί στην ανοχή του κόσμου, λόγω αδιεξόδου υπάρχουν όρια, που, ενδεχομένως ξεπερασθούν πριν λήξει η τετραετία εξ αιτίας της αλαζονείας και της αναλγησίας της συγκυβέρνησης αλλά και της προδοσίας, που νιώθει, για όσα υφίσταται. Οι πιθανότητες, ωστόσο, για κάτι τέτοιο είναι μικρές, γιατί ο κόσμος είναι απογοητευμένος απ' όλες τις πολιτικές δυνάμεις, και ως εκ τούτου δεν αντιδρά δυναμικά.
Και κάτι ακόμη• επειδή ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ με συγκυβερνήτη τον ακροδεξιό Καμμένο, χωρίς τη Λαϊκή ενότητα του κ. Λαφαζάνη και προπάντων χωρίς την κατ' εξοχήν αριστερά, το ΚΚΕ, στις τάξεις του, αλλά και με βάση την πολιτική, που ακολουθεί στην πράξη, κάθε άλλο παρά αριστερά είναι• και επειδή το μέχρι πρότινος 4% ποσοστό του φούσκωσε ξαφνικά και έγινε 36% με στελέχη και ψηφοφόρους, που προέρχονται κυρίως απ' το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, είναι σίγουρο ότι, κάποια στιγμή, θα έχει την ίδια τύχη μ' αυτό. Επί του παρόντος, όμως, και παρότι αναλώσιμος, εκτιμώ ότι ο κ. Τσίπρας αντέχει και θ' αντέξει, έως ότου αυτοί, που τον στηρίζουν, ντόπιοι και ξένοι, θα τον θεωρούν χρήσιμο για τα συμφέροντά τους και έως ότου προετοιμάσουν τον αντικαταστάτη του. Σήμερα τον χρειάζονται, γι' αυτό και θεωρώ πιο πιθανό να εξαντλήσει την τετραετία.
Παρόλα αυτά, εύχομαι να διαψευσθώ.
