Ο λαός ξεχνά τι σημαίνει δεξιά; Ποσώς.
Γι’ αυτό σε πάω νεοδημοκράτη μου άπαιχτε, ατελείωτε, μεγαλειώδη. «Σωρέος» μιλάμε, θεΐλα κανονική, που έσπευσες μαζικά στις κάλπες για τέταρτη φορά φέτος.
Πρωί με τη δροσούλα (ψόφος κανονικός δηλαδή) χαρούμενος ξυπνώ και τι βλέπουν τα όμορφα ματάκια μου στην τι-βί την οποία από μια διεστραμμένη συνήθεια σπεύδω και ανοίγω;
Βλέπω κάτι κυρίες ώριμες, κομψότατες, ωραιότατες και περιποιημένες με ύφος μπλαζέ.. Κάπου ανάμεσα στα τελευταία «ήντα» και τα πρώτα «όντα», μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες δηλαδή. Έχουν κατακλύσει τα εκλογικά κέντρα της ΝΔ όπου –επιτέλους!- κατάφεραν οι άχρηστοι να ξεκινήσουν οι εκλογές για το νέο αφεντικό του καταστήματος!
-Σσσστ κάντε ησυχία.... Ψηφίζει το παλιό Κολωνάκι. Παρελαύνουν τα υπερήφανα Βόρεια Προάστια, Εκάλη, Παλαιόν Φάληρο και Παλαιό Ψυχικό ομού και εν πλήρει ομοθυμία.
Εφ’ όπλου μεγαλοαστή μου Κυρία το ψηφοδέλτιο. Επ’ ώμου τη μεταποιημένη βιζόν, και πάνω απ’ όλα κραγιοναρία (για χειλάκι πετροκέρασο) ως απαραίτητο συμπλήρωμα μιας ηθελημένης κοκεταρίας. Δεν είμαστε τίποτε παλιοτελευταίες εμείς...
Αυτή είναι βρε παιδάκι μου η ΝΔ ως εικόνα. Αρχοντιά... Μεγαλείο...
Δεν είναι ό,τι κι ό,τι οι νεοδημοκράτες. Δεν είναι τίποτε λαϊκάντζουρες Συριζαίοι –πρώην Κνίτες αρειμάνιοι- από Δραπετσώνα, Κερατσίνι μεριά και τα περίχωρα. Δεν είναι κείνα τα... αγριοχόρταρα, τσουκνίδες σκέτες που προσπαθεί το Αλεκάκι ο Τσίπρας να τους ευπρεπίσει τώρα που γενήκανε εξουσία. Ο δεξιός είναι... βασιλικός σε γλάστρα. Κάθε τόσο μαραίνεται, αλλά... Αλλά βασιλικός κι αν μαραθεί τη μυρουδιά την έχει... Επανέρχεται στην εξουσία και ανθίζει μέχρι να μαραθεί και πάλι.
Ούτε και είναι ΠΑΣΟΚοι οι νεοδημοκράτες. Σαν κι αυτούς που ανακάλυψαν τα «Αρμάνι» και τα «Τσερόκι» μετά παρέλευση εικοσαετίας στα πράματα. Και που σήμερα έχουν εγκαταλείψει το σκάφος σαν τα ποντίκια για να σωθούν, πηδώντας στη βάρκα της νέας εξουσίας, στη βάρκα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο δεξιός μένει πιστός να βουλιάξει με το σκάφος μαζί. Άντε το πολύ να τσαντιστεί και να πάει προσωρινά καμιά βόλτα μέχρι το ΛΑΟΣ του αδερφού Καρατζαφέρη για να επιστέψει πάραυτα.
Τέτοιος είναι. Πιστός οπαδός και κιμπάρης. Λαρτζ. Μην σου πω και Έξτρα Λαρτζ.
* * *
Πίνω το λοιπόν καφεδάκι στα γρήγορα, και το μαζεύω για κέντρο. Περνώ έξω απ’ το εκλογικό κέντρο στου «Διβάνη», για να πάρω, όπως λένε, «μια γεύση του κλίματος».
Είναι όλοι εκεί. Όλες οι φυλές του Ισραήλ. Συνταξιούχοι του δημοσίου με τις συνταξιούχες τους που πετάχτηκαν εκεί με το πέρας της θείας λειτουργίας. Θεούσες αλλά και ...αλανιάρες καλοντυμένες (ελαφρώς ώριμες). Ξαναμμένα αγροτεκνά των αγροτικών μπλόκων. Έμποροι του κέντρου καλοντυμένοι, γνωστοί νεοδημοκράτες. Λαϊκατζήδες της λαϊκής δεξιάς. Ακροδεξιοί, κεντροδεξιοί και «φιλελέ». Συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ μα και τρελαμένα ΟΝΝΕΔιτάκια (και ΑΑΑ και ΟΥΟΥ και ΔΑΠ –ΝΟΥ-ΔΟΥ-ΦΟΥ-ΚΟΥ).
Κυρίως βρήκα εκεί τη μεγάλη παρέα των «τέως». Τέως δήμαρχοι, τέως νομάρχες, τέως σύμβουλοι, τέως πρόεδροι Οργανισμών –από τους λίγους τυχερούς που εξαργύρωσαν την κομματική ταυτότητα με εξουσία. Είναι κι αυτοί εκεί και... παραγοντίζουν υπέρ του ενός και του άλλου υποψηφίου. Έχουν ήδη πιάσει πόστο στη νέα εξουσία.
Όλοι οι υπόλοιποι είναι αυτό που λένε «γνήσιοι αγνοί οπαδοί». Οι έξυπνοι που έχουν το πάνω χέρι της παράταξης τους βαφτίζουν «απλούς στρατιώτες» ή «αγωνιστές της παράταξης». Και αυτοί καμαρώνουν. Σαν κάθε χαζούλη.
Το σίγουρο είναι πως όλοι αυτοί δεν είναι της βαθιάς... αναλύσεως. Δεν είναι αριστεροί να τριχοτομούν την τρίχα, να διυλίζουν κώνωπες και να συζητούν με τις ώρες στη συνέλεσυη για την επιρροή του οικονομικού ντετερμινισμού του Μαρξ στη σκέψη του Γκράμσι. Είναι... Έλληνες. Κανονικοί, απλοί φυσιλογικοί άνθρωποι «της διπλανής πόρτας». Η Ν.Δ. είναι εδώ, η Ελλάδα είναι εδώ.
Κάποια στιγμή κάνω ρεπορτάζ. Αρχίζω και ψάχνω πώς και με ποια κριτήρια εκλέγεται ο τσέλιγκας του «μαντριού». Όχι πως δεν το υποψιαζόμουν φυσικά...
- Μεϊμαράκη βέβαια... Είσαι καλά; Τι θα πει γιατί ρε μεγάλε; Πας καλά; Θ’ αφήσουμε το κόμμα στους άλλους; Στον μ....α τον Σαμαρά; Μα καλά, ντιπ μ....ας είσαι; (Ξέρω γω; Λες;)
Καναδυό πήγαν να μου το παίξουν σοβαροί:
- Κοίτα, πάρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλο είναι. Το μη χείρον βέλτιστο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε ρε συ μόνο ο Μητσοτάκης μπορεί να σταθεί. Το βλέπεις το παλικάρι έχει λέγειν... Ο άνθρωπος, είναι σοβαρός, έχει κορμοστασιά, στυλ, δεν είναι κάνας Καραγκιόζης... Ντάξει, τον λένε Μητσοτάκη, τι να κάνουμε, και μένα ’δω μου κάθεται αλλά βλέπεις εσύ κάναν καλύτερο;
-Και ο Άδωνις; Με τα πολλά ανακάλυψα κάποιον που παραδέχτηκε (στα μουλωχτά) ότι θα ψηφίσει τον «τρελάρα».
- Έναν τέτοιο ρε θέλει ο Τσίπρας... Αϊ σιχτίρ μας έγιναν τα κομμούνια Κυβέρνηση. Να τους κράζει ρε... Και τον Τσίπρα και κάτι παλιο (μπιιιιιπ) σαν τον... Λαζόπουλο που τα πήρε χοντρά... Κι έπειτα, να σου πω κάτι ρε φιλαράκι; Αν εσύ είχες μαγαζί, ποιον θα έπαιρνες για υπάλληλο;
(Τον Άδωνι, τον Άδωνι, θέλει συζήτηση).
Δεν βρήκα κανέναν πατενταρισμένο οπαδό του Τζιτζικώστα. Πολλοί τον προσδιόριζαν αρνητικά. Κάτι μεταξύ απόλυτου κενού, δημιουργικής ασάφειας, και μπουλισμού (νεολογισμός εκ του «μπούλης»).
Μισή ώρα και πλέον κουβέντα μόνο αρνητικές προσεγγίσεις εισέπραττα..
-Ποιος Μεϊμαράκης (ποιος Μητσοτάκης, Άδωνις, Τζίτζι...) μωρέ... Έλα τώρα, σοβαρά μιλάμε;
* * *
Όχι δεν μιλάμε σοβαρά. Το ’παμε και στην αρχή. Ελληνάρα γνήσια ο «μέσος νεοδημοκράτης» είναι μόνο για γκρίνια, κριτική και κρίσεις επιφανειακές. Η επιλογή δεν είναι αποτέλεσμα καμιάς ανάλυσης, συζήτησης, περίσκεψης ή μελέτης. Τρίχες. Ψηφίζεται αυτός που αρέσει ως «στυλάκι». Εικονολάτρης ο δεξιός ψηφοφόρος, ψηφίζει πάντα εικόνα, ίματζ. Έτσι ο Μεϊμαράκης αρέσει γιατί είναι «μάγκας και τα λέει χοντρά» ή δεν αρέσει γιατί είναι «πιο ντεμοντέ κι από υποθηκοφύλακα επαρχιακής κωμόπολης» τη δεκαετία του ’50.
Ομοίως, ο Μητσοτάκης είναι γιος του «Δρακουμέλ», ο Άδωνις είναι αυτοδημιούργητος αλλά και φρενοβλαβής, «ο Τζιτζικώστας είναι λίγος».
Σαν γνήσιοι πιστοί ωστόσο, οι Νεοδημοκράτες πιστεύουν όλοι σε ένα υπέρτατο ον, που προέρχεται πάντα από τον καραμανλικό παράδεισο: Τα σενάρια ότι θα τους... ξαναλυπηθεί ο... «Θεός» και θα ξαναστείλει επί γης τον ανεψιό του (τον εν Ραφήνα αναπαυόμενο) για μια... Δευτέρα Παρουσία τους έχει συναρπάσει κι ας μην το ψιθυρίζουν παρά μόνο κρυφά. Σαν μέλη της «Φιλικής Εταιρείας» που περιμένουν την... «Υπέρτατη Αρχή» για να δώσει το έναυσμα για την επανάσταση. Περιμένουν τον «από μηχανής Θεό» να δώσει τη λύση, την «κάθαρση» στην τραγωδία τους.
Θα τον εύρουν;... Ένας Θεός ξέρει... Σε κάθε περίπτωση το πράγμα έχει σασπένς. Ποτέ κανείς νεοδημοκράτης δεν έπληξε στο κόμμα του... Ευτυχείτε!
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
