Μπορούσαμε τα καλοκαίρια να απασχοληθούμε σε κάποια από τις βιομηχανίες που υπήρχαν περιμετρικά της πόλης μας, -στην καμπάνια όπως λέγανε- και έτσι εξασφαλίζαμε τα απαραίτητα και διακοπές.
Εκείνο το καλοκαίρι στη μεγάλη χαρτοβιομηχανία που αξιοποιούσε την καλαμιά του κάμπου και είδα για πρώτη φορά μονάδα ανακύκλωσης χαρτιού και δίπλα στοίβες ρετάλια ανακατεμένα με παλιά βιβλία, κάποια απ' αυτά σπουδαία έργα της ελληνικής γραμματείας, στάμπαρα τις ετικέτες μεγάλων ξύλινων κιβωτίων, που περιείχαν αρίστης ποιότητας χαρτί, σε πακέτα μεγέθους Α4. Τα φόρτωναν στο τρένο και στη συνέχεια στο λιμάνι του Βόλου, η αμαξοστοιχία έμπαινε στο καράβι για να βγει απέναντι στη Συρία.
Κάποιες διακρατικές συμφωνίες ήταν σε ισχύ, γι' αυτό και αργότερα στη μεγάλη παρέα των σπουδαστών που σύχναζε τα ανοιξιάτικα βράδια στη κεντρική πλατεία, εμφανίστηκαν δυο φοιτήτριες γεωπονίας, οι οποίες έκαναν την πρακτική τους στο γεωργικό σταθμό της συνοικίας του Αγίου Θωμά, εκεί που -μάλλον- σήμερα βρίσκονται εργατικές κατοικίες.
Η Ουαφαά ήταν απ' τη Συρία. Μικροκαμωμένη μελαχρινή κοπελιά με σταρένιο πρόσωπο και χαρακτηριστικό χαμόγελο, να θυμίζει δειλινό στην έρημο! Λύναμε τις απορίες μας για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς στα ίσα, από προσωπικά μέχρι πολιτικά θέματα, σε ατελείωτες συζητήσεις.
Τελευταία, με αφορμή τα γεγονότα του εμφύλιου που μαίνεται στη χώρα αυτή, τη θυμήθηκαν άπαντες Πού να είναι....
Να είναι με τους μεν, τους δε, αλλού, με αυτούς που ο Θουκυδίδης λέει ότι την πληρώνουν στο τέλος; Σε κάποια διπλανή χώρα ή να πέρασε το Αιγαίο κατά δω; ΄Όπου κι αν είναι, να' ναι καλά!!!
Σίγουρα τώρα στα πενήντα της, ξέρει πως κι αν ματώνει καθημερινά η άσπρη θάλασσα, δεν έπαψε να προσπαθεί να μας ενώνει. Δεν είναι δική της η ασχήμια. Των ανθρώπων γύρω της είναι. Κρίμα!
Όλοι το είπαμε...όπου κι αν είναι, να' ναι καλά!!!
Φάνης Κουβούνας, εκπαιδευτικός
