Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Ο κ. πρωθυπουργός και οι κύριοι υπουργοί που απαρτίζουν τη νέα κυβέρνηση, ασφαλώς γνωρίζουν και πολύ καλά μάλιστα, τα συνταξιουχικά θέματα, αφού από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα παρακολουθούσαν και τακτικά επενέβαιναν για την προώθηση και βελτίωσή τους κατά τις συζητήσεις στη Βουλή. Γνωρίζουν ότι τον Ιούνιο του 2010, με την υπογραφή από (άφρονες;) κυβερνώντες, του αλήστου μνήμης 1ου Μνημονίου, αυτού που έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα μας οι πρώτοι, οι οποίοι υπέστησαν τη λαίλαπα των φρικτών μέτρων, τις οδυνηρές συνέπειες από την εφαρμογή των μνημονιακών νόμων ήσαν οι συνταξιούχοι του δημοσίου. Κι αυτό δεν θα παύσουμε συνεχώς να το επαναλαμβάνουμε, επειδή εμείς ήμασταν, και δυστυχώς συνεχίζουμε να είμαστε, η πλέον εύκολη λεία των κυβερνήσεων για να καλύπτουν όλα τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Οι αλλεπάλληλες, ανελέητες και ανεπανόρθωτες μειώσεις των συνταξιούχων μας, κύριων και επικουρικών, ακόμη και του μικρού μερίσματος από τις πολυετείς εισφορές μας, ο ακρωτηριασμός των εφάπαξ και οι υποχρεωτικές αλλά χωρίς ανταπόδοση διπλές εισφορές και μάλιστα από τα ακαθάριστα ποσά των συντάξεων και οι οποίες, σημειωτέον, ενώ χρακτηρίζονται έκτακτες, διαιωνίζονται με την κάθε χρόνο ανανέωσή τους και έχουν τελείως εξουθενώσει τους συνταξιούχους. Και, η εξουθένωσή τους αυτή δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και ψυχολογική με δραματικές επιπτώσεις στις συνταξ/κές οικογένειες και στην κοινωνία γενικότερα. Αλλά δεν είναι μόνο οι σκληρές μειώσεις των συντάξεων. Είχαμε και την κατάργηση, των δύο συντάξεων, της 13ης και 14ης σύνταξης, δηλαδή των δώρων (Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματα αδείας), που έδιναν αφενός μία ανάσα, μία ανακούφιση και ενίσχυση των γλίσχρων αποδοχών των συντ/χων κι αφετέρου τη ρευστότητα, πολύ αναγκαία, που απαιτείται για να κινηθεί η νεκρωμένη αγορά και να σταματήσει το καθημερινό κλείσιμο επιχειρήσεων και αύξηση των ανέργων, έμμεσα δε και των φορολογικών εσόδων, που σήμερα, όπως είναι γνωστό, έχουν καταποντιστεί. Οι μνημονιακές μεταρρυθμίσεις μας επέβαλαν κι άλλα πολύ πιο δυσάρεστα που αφορούν στο πιο ευαίσθητο, το σπουδαιότερο κοινωνικό αγαθό, την υγεία. Αντί για ενίσχυση και παντός τύπου φροντίδας και στήριξης στο χώρο της υγείας, σ΄ όλα (τα μέτωπα και τομείς) για την πλήρη εξυγίανση και αναβάθμισή της, είδαμε ότι το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης τελικά να υποβαθμίζεται σε τραγική κατάσταση. Τρανταχτό παράδειγμα, το γεγονός ότι οι εντολές των δανειστών για μείωση και των δαπανών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ώστε να εξοικονομούνται τα χρηματικά ποσά για πληρωμή των τόκων τους, οδήγησαν τους υπουργούς Υγείας να ελαχιστοποιήσουν τις δαπάνες για την υγεία, αδιαφορώντας για τις δραματικές συνέπειες που θα επέρχονταν. Ελλειψε συνεπώς και η στοιχειώδης πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Αυτό εξάλλου αποδεικνύεται κι από τις ουρές και την πολύωρη αναμονή στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων. Το τελειωτικό χτύπημα όμως που έδωσαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις ήταν η κατάργηση του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ και τα αλλεπάλληλα, ανελέητα φορολογικά χαράτσια, αυτά που κυριολεκτικά γονάτισαν τους συνταξιούχους και εξανέμισαν τις πενιχρές αποδοχές τους. Σ΄ αυτή την ιδιαίτερα συμπαθή τάξη των συνταξιούχων όλες οι κυβερνήσεις (συμφωνημένες πλέον), έδειξαν κι ακόμη δείχνουν, ένα ανάλγητο κι εκδικητικό πρόσωπο θα ΄λεγε κανείς. Ξεχνούν οι ίδιες, όμως, πολύ εύκολα. Πού είναι εκείνα τα "περήφανα γηρατειά" που τα αποκαλούσαν με τόση συμπάθεια και σέβαση, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, οι εκάστοτε κυβερνώντες; Και, γιατί, αναρωτιούνται πολλοί, μονίμως οι συνταξιούχοι να είναι τα "συνήθη υποζύγια" μιας (ανίκανης;) κι ανήμπορης (πολιτικά) άρχουσας τάξης; Γιατί, πάντα η ίδια (τάξη των συνταξιούχων) να... βγάζει τα "κάστανα από τη φωτιά" - σ΄ ένα "άνισο οικονομικό πόλεμο" - που κάθε φορά ξεδιπλώνεται στη χώρα μας; Οι συνταξιούχοι με τις φτωχές απολαβές, οι μικροεπαγγελματίες που κλείνουν τα μαγαζιά τους καθημερινά, εργάτες και μισθωτοί πενιχρών εισοδημάτων και άνεργοι, όλοι αυτοί θα σηκώσουν το βάρος μιας χρεοκοπημένης οικονομίας και κοινωνίας; Είμαστε στα συγκαλά μας; ΄Η θα πρέπει (κι έπρεπε από καιρό να το κάνουμε), εκείνες τις... ξεχασμένες (πέντε λίστες) των φοροφυγάδων να τις "καταπολεμήσουμε" και να επιστρέψουμε τα ιλιγγιώδη ποσά, σε αδύναμες κοινωνικά τάξεις (όπως των συνταξιούχων λ.χ.) Οι φοροκλέφτες από την άλλη οργιάζουν γλεντοκοπώντας επιδεικτικά στα κέντρα πολυτελείας, σε βάρος των τίμιων φορολογουμένων, των κορόιδων, χωρίς καμία κυβέρνηση να ενδιαφερθεί για την πάταξη αυτής της φοβερής διαφθοράς, ώστε να ελαφρυνθούν και οι βαρύτατα φορολογούμενοι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Βέβαια, η παρούσα κυβέρνηση έχει υποσχεθεί την πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής. Το ευχόμαστε, παρότι τα πρώτα δείγματα δεν φαίνονται και τόσο αισιόδοξα, αλλά το περιμένουμε σαν ικανοποίηση ενός δικαίου αιτήματος των φορολογουμένων πολιτών.
Γένοιτο!
