Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο κάθε άνθρωπος, η κάθε οικογένεια και η κάθε κοινωνική τάξη της Πατρίδας μας αποτελεί ένα ξεχωριστό δράμα.
Τα τελευταία επτά χρόνια είδαμε όλοι να ανατρέπεται εκ βάθρων η ζωή μας.
Προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς συνέβη αυτό και δεν τα καταφέρνουμε. Ο νους και οι καρδιές μας είναι σε κατάσταση ανισορροπίας γιατί όλοι οι θεσμοί, στο πλαίσιο του Συντάγματος, προγραμματίζουν, νομοθετούν και δρουν κατά τρόπους αλληλοσυγκρουόμενους, κατά τρόπους που υπερβαίνουν τις αρχέτυπες αξίες της ζωής και τον κατεστημένο τρόπο διαβίωσης όλων στις τελευταίες μεταπολιτευτικές δεκαετίες.
Με τις επιχειρηματολογίες όλων των θεσμικών υπευθύνων, έχουν ακουστεί τα πάντα, περί νομιμότητας, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, αλληλεγγύης, ακόμα και περί ηθικής.
Πώς όμως αντιλαμβάνονται την ηθική, αφού η συνείδησή τους έχει λαστιχοποιηθεί, υπό την επίδραση ισχυρών γνωστών και υποσυνείδητων ατομικών κινήτρων;
Για όλα αυτά ο νους και η καρδιά μας είναι σε σύγχυση. Είμαστε οργανωμένοι, φοβισμένοι, πανικόβλητοι και καταθλιπτικοί. Ο λαός πλέον δεν πιστεύει σε τίποτε και δεν ελπίζει ούτε στην Δεξιά Πολιτική, ούτε στην Αριστερά Πολιτική, σαν εφαρμογή και σαν ιδεολογία.
Διότι είναι παράλογο να αλλάζουν πολλά στις προσωπικότητες των ανθρώπων, καθώς και σε ολόκληρη τη φύση... (τα πάντα ρει...), η εφαρμοσμένη πολιτική και η ιδεολογία να είναι αμετάβλητες.
Για ποια λοιπόν Δεξιά πρόκειται;
Για την Παραδοσιακή;
Αυτή χαρακτηρίζεται με απόλυτα σταθερή και αδιάλλακτη αντίθεση προς την ισότητα, καθώς επίσης και από αυταρχισμό.
Για την Ορλεανική;
Που διευθύνει (που στοχεύει να) την Ιστορική Κίνηση χωρίς ουσιαστικές μεταβολές και να υποτάσσει τον Φιλελευθερισμό και στοιχεία της Δημοκρατίας στην κυριαρχία των «φωτισμένων» ελίτ;
Για τη «Βοναπαρτιστική;»
Που κατευθύνει ανώμαλα την καθολική ψήφο εναντίον των κοινοβουλευτικών θεσμών;
Που θέλει τις μάζες εθνικοποιημένες και υποτελείς και που επιτίθεται εναντίον της Αριστεράς το ίδιο, όσο και της άλλης Δεξιάς;
Οι αριστεροί για ποια Αριστερά ομιλούν;
Για τη Φιλελεύθερη και Κοινοβουλευτική;
Που αντιλαμβάνονται την Ισότητα με σχετικά περιορισμένο τρόπο, που είναι «εχθρός» των προνομίων και η επιρροή της εκτείνεται από τα κατώτατα κοινωνικά στρώματα, ως την Αστική τάξη;
Που είναι ατομικιστική και αναθέτει την εκπροσώπησή της σε επαγγελματικές και διανοητικές ελίτ;
Για τη Δημοκρατική Αριστερά;
Που εκφράστηκε αρχικά με το Ιακωβίνικο σύνταγμα (1793); Που υποστηρίζει τη συμμετοχή όλων στην πολιτική ζωή και που τείνει να προσλάβει έναν υπερπολιτικό χαρακτήρα, εξαιτίας του ρόλου που αναθέτει στην κυβέρνηση των «ενάρετων»;
Για την Εξισωτική και Κοινωνική Αριστερά
Που ξεκινά από τον Μπαμπίφ και φθάνοντας στον Μαρξ και στον Λένιν, αντιπαραθέτει τους φτωχούς απέναντι στους πλούσιους και τους εργαζόμενους στους αστούς;
Που επιδιώκει την ουσιαστική από την τυπική ισότητα και την κινητοποίηση των μαζών ενάντια στους εκμεταλλευτές;
Που επιδιώκει τον «αυτοκαθαρισμό» του λαού, μέχρι να «ωριμάσει» για να αυτοκυβερνηθεί, αναθέτοντας τη διακυβέρνηση στη δικτατορία των ολίγων και εκλεκτών;
Στα ανωτέρω πλαίσια όλοι οι πολιτικοί μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν, δεδομένου ότι υπάρχουν και άλλες πολιτικές και ιδεολογίες, από την αρχή της Ιστορικής εξέλιξης της πολιτικής, της οικονομίας και κοινωνιολογίας.
Στη σημερινή συγκυρία, στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, γιγαντώθηκε η ισχύς των ολιγαρχιών που ελέγχουν την βιομηχανία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις ροές του κεφαλαίου και τα Μ.Μ.Ε., με αποτέλεσμα να αυξάνονται όλο και περισσότερο οι κοινωνικές ανισότητες και ο παραγόμενος πλούτος να συγκεντρώνεται στους πάσης φύσεως ολιγάρχες.
Σε αυτή την συγκυρία, ο κόσμος όλων των πονεμένων, των αδικημένων και των κατατρεγμένων, εκφράζει ό,τι υπάρχει βαθιά στην ψυχή και την καρδιά του και το μετουσιώνει σε παγκόσμια ποιητική μούσα.
Ποίηση οι Απανταχού Πόλεμοι
Λευτέρης Καραμουχτάρης
καθηγητής - συνταξιούχος Ο.Τ.Ε.
