Του Χρήστου Τσαντήλα
(ΤΙΣ πιο κάτω σκέψεις θα μπορούσε να τις κάνει ο καθένας από μας και αφορούν βεβαίως όλους όσοι μας κυβέρνησαν από τη μεταπολίτευση και μετά)...
* Την καλπάζουσα φτωχοποίηση του πληθυσμού, δεν μπορεί να τη φρενάρει κανείς; Ως πότε θα στέκονται σε στάση ηττοπάθειας οι κυβερνώντες;
* Θα προφτάσουν να στρίψουν το τιμόνι πριν τον γκρεμό ή θα μας πάνε για… φούντο αδιάβαστους;
* Μπορούν ή δεν μπορούν να βρουν άλλες λύσεις για τη σωτηρία της χώρας και του πληθυσμού της και να χαράξουν άλλη πορεία απ΄ αυτή που, αποδεδειγμένα, μας οδηγεί στην απόλυτη εξαθλίωση και στην καταστροφή;
* Αναβάθμισαν την παιδεία καμιά δεκαριά φορές (κάθε νέος υπουργός και μία) και η παιδεία όλο και χειρότερη γίνεται. Αναβαθμίζουν κάθε τόσο, χρόνια τώρα την υγεία. Και κάθε φορά χειροτερεύει, σχεδόν διαλύουν τα νοσοκομεία!
* Μας έχουν τρελάνει στη φορολογία! Μόνο τον αέρα που αναπνέουμε δεν φορολόγησαν ακόμη, αλλά δεν είναι να τους δίνει κανείς και ιδέες…
* Είναι δυνατόν αυτόν τον καταιγισμό των μηνυμάτων, ότι «η χώρα τελειώνει», ότι «δεν πάει άλλο», να τον αντιλαμβάνεται ο κάθε Έλλην και η κυβέρνηση χαμπάρι να μην παίρνει;
ΦΤΑΝΕΙ πια με τις μεταρρυθμίσεις που έφεραν την απορύθμιση του κοινωνικού ιστού της χώρας και οδήγησαν τα περισσότερα νοικοκυριά στη φτώχεια και στην απελπισία. Η κοροϊδία πήρε τη θέση της ως εθνικό σπορ και το ψέμα κατέστη πλέον ως φυσιολογική εξέλιξη των υποσχέσεων των πολιτικών.
ΤΟ χειρότερο όμως είναι άλλο. Ότι δεν υπάρχει καμιά εξήγηση, που να αντέχει σε κοινή λογική, για τον τρόπο ακριβώς που αφομοιώνεται αυτή η εξωφρενική κατάσταση από τον λαό. Χωρίς αντίδραση, ούτε καν μια δυναμική άρνηση. Πάλι θα δούμε τις απάνθρωπες καταστάσεις με τις ουρές στις τράπεζες, την απίστευτη ταλαιπωρία στις εφορίες, να πληρώσουν, έχουν δεν έχουν, χωρίς ποτέ να λογοδοτούν αυτοί που παίζουν με τη δυστυχία των ανθρώπων.
ΑΥΤΗ την παράδοση, άνευ όρων, στους δανειστές, πότε θα την παραδεχθούμε; Πότε θα αποβάλουμε το υπεροπτικό μας κόμπλεξ, ακόμη και μπροστά στις αξίες που εκπέμπει το ίδιο το εθνικό μας σύμβολο, η σημαία, τον σεβασμό πουν αντανακλούν οι εικόνες, αλλά και ο ύμνος των Ελλήνων; Πότε θα αισθανθούμε υπόχρεοι απέναντι στην ύψιστη τιμή που μας έκανε ο λαός; Πότε θα αρχίσουμε να υπολογίζουμε και περισσότερο να ανησυχούμε με το ποσοστό της εκλογικής αποχής; Πότε θα μαζέψουμε την υπεροψία μας και θα κατανοήσουμε ότι είμαστε υπόλογοι και υπεύθυνοι για την τύχη 10 εκ. Ελλήνων; Πότε θα πάρουμε στα σοβαρά την απαξίωση με την οποία μας αντιμετωπίζουν ηγέτες λαών που δεν είχαν καν ιστορία; Πότε θα σταματήσουμε να βασανίζουμε τον κόσμο στις τράπεζες; Πότε μωρέ θα γίνουμε Κράτος;
