Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν προσέξατε τον διάλογο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάιερ, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες…Είναι κι ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στο πλάνο, όταν ο πρωθυπουργός απευθύνεται στον εκλεκτό προσκεκλημένο και του κάνει παράπονα με νάζι γκόμενας που πιάνει τον εραστή της να ξενοκοιτάζει:
- Μαθαίνω, ότι τον Νίκο τον βλέπετε τον τελευταίο καιρό περισσότερο συχνά απ’ ό,τι βλέπετε εμένα!
Ο Γερμανός γελώντας αποδέχεται τη μομφή, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι…Το «λαβ στόρυ» τελειώνει εδώ κι αναλαμβάνει ο ρεπόρτερ του καναλιού πλέον, να μας εξηγήσει ότι στη συνέχεια της συνάντησης ο Γερμανός αξιωματούχος ζήτησε απ’ τον πρωθυπουργό την επιτάχυνση της υλοποίησης του προγράμματος σ’ ό,τι αφορά στα οικονομικά και τη στήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας σ’ ότι αφορά τη διαχείριση των λεγόμενων «εθνικών» θεμάτων…
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΩΣ βεβαίως, το μείζον είναι το τι ζήτησαν οι Γερμανοί κι ορθώς σ’ αυτό έδωσαν βαρύτητα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης… Σημειολογικώς ωστόσο, η σκηνή ζηλοτυπίας του Αλέξη Τσίπρα κι εν τέλει το «λαβ στόρυ» που κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες με τον φυσικό ήχο των τριών πρωταγωνιστών ήταν ό,τι αξίζει να επισημανθεί…Το γιατί, ο οποιοσδήποτε μπορεί να το αντιληφθεί: γιατί, δεν πέρασε παρά ελάχιστο χρονικό διάστημα αφ’ ότου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φώναζε το περίφημο «Go home» στη… «μαντάμ Μέρκελ» κι έστελνε τα στελέχη του στα δικαστήρια για να καταθέσουν ως μάρτυρες υπέρ των «αγωνιστών» που έπαιρναν στο κυνήγι τον υπουργό της Φούχτελ και τον «έλουζαν» με καφέδες! Γιατί, δεν πέρασε παρά ελάχιστο χρονικό διάστημα αφ’ ότου οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ υποδέχονταν τη Γερμανίδα καγκελάριο στη σιδερόφραχτη Αθήνα, φορώντας στολή ναζί, ακολουθώντας τη «γραμμή» των πρωτοσέλιδων της «Αυγής»… Γιατί, πέρασε ελάχιστο χρονικό διάστημα από τις 3 του περασμένου Μαρτίου, που ένας υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο Δικαιοσύνης κ. Νίκος Παρασκευόπουλος ανακοίνωσε επισήμως από του βήματος της Βουλής, κατά τη συζήτηση του θέματος των αποζημιώσεων από τις ναζιστικές θηριωδίες, ότι προτίθεται να υπογράψει απόφαση του Αρείου Πάγου και με αυτόν τον τρόπο να ανάψει το «πράσινο φως» για δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου εντός της Ελλάδος και δη του Ινστιτούτου Γκαίτε!
«ΣΑΝ πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος». Θα ‘πρεπε να διαβάζουν λίγο Μανόλη Αναγνωστάκη τον παλιό ποιητή της «Ανανεωτικής Αριστεράς», οι νέοι Αριστεροί πριν βγουν στα μπαλκόνια και εμπνεύσουν τα πλήθη με την επαναστατική τους ορμή… Οι παλιοί Αριστεροί βλέπεις, τον ηρωισμό δεν το επιδείκνυαν μέχρι να βρεθούν τετ α τετ με τον πρώτο Γερμανό υπουργό Εξωτερικών! Ούτε επέτρεπαν στον εαυτό τους να πρωταγωνιστεί στο ανέκδοτο της αρκούδας και του λαγού «λέμε και καμία μ@@@@κία να περάσει η ώρα»!
ΕΥΤΥΧΩΣ, ο Μανώλης Γλέζος έφυγε νωρίς… Θα ‘ταν αταίριαστο στα 95 του να υποδέχεται μαζί με τον Τσίπρα και τον Κοτζιά Γερμανούς αξιωματούχους και να χαριεντίζεται με τον Σταϊνμάιερ για το ποιος έχει περισσότερα τετ α τετ μαζί του! Και μάλιστα, ένα μόλις εικοσιτετράωρο μετά την επέτειο του ΟΧΙ (Αλλά ξέχασα: στη σύγχρονη ιστορία μας, η επομένη μιας επετείου του ΟΧΙ, είναι η επέτειος του ΝΑΙ!)! Αυτή είναι όμως κι η διαφορά του παλιού Αριστερού που πέρασε τη ζωή του «δια πυρός και σιδήρου» και άντεξε εξορίες, φυλακές, διώξεις από τον νέο που δοξάστηκε «επαναστατικά», επειδή καμώθηκε ότι «η χούντα δεν τέλειωσε το ‘73»… Σ’ ένα μόλις επτάμηνο κάνει τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που ορκιζόταν ότι θ’ αποφύγει και μάλιστα σε απόλυτη συνεργασία με τον «εχθρό»! Και – θεός φυλάξοι – αισιοδοξεί ότι θα μείνει ολόκληρη την τετραετία, ώστε να ολοκληρώσει το έργο που του ανατέθηκε…Στο μεταξύ δοξάζει τα σύμβολα της Αριστεράς ακόμη κι αν εμπνεύστηκαν το «Αχ πού ‘σαι νιότη, που ‘δειχνες πώς θα γινόμουν άλλος»!...
