Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΚΑΝΟΝΙΚΑ από χθες θα έπρεπε να ισχύσει ΦΠΑ 23% στην εκπαίδευση, αφού η τρόικα απέρριψε τον κλιμακωτό (6%, 13%, και 23%) ΦΠΑ που της πρότεινε η κυβέρνηση…Αλλά, η κυβέρνηση που είχε κάνει την πανηγυρική εξαγγελία στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, αποφάσισε να μην ισχύσει από χθες το «χαράτσι» στην εκπαίδευση κι έδωσε παράταση μιας εβδομάδας στον εαυτό της προκειμένου να βρει (άλλα) ισοδύναμα, ώστε να ξεπεράσει το πιεστικό δίλημμα «ή 23% παντού, ή καθόλου» που της έθεσαν οι δανειστές… Θα τα καταφέρει μέσα σε μια εβδομάδα (με αργία μάλιστα την Τετάρτη) να βρει αυτό που δεν κατάφερε να βρει σ’ ένα τρίμηνο; Υπομονή… Την Παρασκευή θα ξέρουμε…
…ΑΝ και μεταξύ μας, είναι εύκολο να προβλέψουμε το μάταιο της προσπάθειας, τώρα που η τριβή με την εξουσία «ξύνει το λούστρο» της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ και αποκαλύπτει την ουσία της. Τα «ισοδύναμα» έχουν ημερομηνία λήξεως και δεν είναι μακράς διαρκείας. Είναι χρήσιμα για να κερδίζει χρόνο μια «στριμωγμένη» κυβέρνηση, αλλά δεν οδηγούν πουθενά. Δεν το ισχυρίζεται ο αρθογράφος μιας ιστορικής επαρχιακής εφημερίδας αυτό, αλλά ένας πολιτικός ηγέτης που φιλοδοξεί ν’ αλλάξει την Ευρώπη. Ο Αλέξης Τσίπρας: «Η λέξη ισοδύναμα έχει εισαχθεί από την τρόικα. Όταν αναζητούνε ισοδύναμα, εννοούν ισοδύναμους πόνους»! Μας το θύμισε ο σκιτσογράφος Στάθης (Σταυρόπουλος) στην «Αυτοκριτική» του, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και αναφέρεται στην οβιδιακή μεταμόρφωση του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που «παρακολουθεί τη μετεξέλιξη, προσπαθώντας να μιλήσει τη γλώσσα που μιλούσε, πριν να αυτομολήσει στην πολιτική που αντιμαχόταν»…
ΤΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ ως γνωστόν, δεν τα ανακάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά, ως αντίδοτο στις συμβουλές της τρόικας. Τα επικαλούνταν κάθε φορά που ένιωθε πως ένα μέτρο («ένας πόνος» κατά τον αντιπολιτευόμενο τότε, κ. Τσίπρα) θα έχει τόσο πολιτικό κόστος που δεν θα τη βοηθούσε να επιβιώσει… Αρχικά προέβαλλε το ισοδύναμο ως λύση και στη συνέχεια αντικαθιστούσε το επώδυνο μέτρο μ’ έναν – κατά τον κ. Τσίπρα – «ισοδύναμο πόνο»… Ό,τι δηλαδή, γίνεται και σήμερα…Ή, επιχειρείται να γίνει τέλος πάντων…
ΠΟΣΑ ισοδύναμα καλείται να βρει η κυβέρνηση όμως έως το τέλος του χρόνου; Πολλά! Θα τα βρει; Όχι βέβαια… Γιατί, για να αναπτύξει αυτό που η ίδια (για να κατευνάσει προεκλογικά τους «53» που διατύπωσαν τις ενστάσεις τους γραπτώς) ονόμασε «παράλληλο πρόγραμμα» χρειάζεται ούτε λίγο, ούτε πολύ να βρει ισοδύναμα μέτρα ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων ευρώ! Και να τα βρει άμεσα, γιατί αφορούν μόνο τα «τρέχοντα» προαπαιτούμενα: τη μη εφαρμογή ΦΠΑ στην Εκπαίδευση, τη μη επαναφορά του πεντάευρου στα εξωτερικά ιατρεία, τη μη αύξηση της φορολογίας στα ενοίκια, τη μη κατάργηση του ΕΚΑΣ και βεβαίως τη μη αύξηση της φορολογίας των αγροτών που ήδη «ζέσταναν» τις μηχανές των τρακτέρ τους! Τουτέστιν, αναζητούνται πέντε τουλάχιστον «ισοδύναμοι πόνοι» χωρίς να υπολογίζεται ο (όχι απλά πόνος, αλλά) «σφάχτης» των 2 δισ. ευρώ που συνεπάγεται η εφαρμογή των αποφάσεων του Στ Ε περί αντισυνταγματικότητας των μειώσεων των συντάξεων, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να επανέλθουν στα επίπεδα του 2012! Γι’ αυτές κι αν έχει δεσμευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ!
ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ κανείς, αν μετά απ’ όλα αυτά απολαμβάνουν την εξουσία όσοι την κατέκτησαν με «πόνο και αίμα» για να σταματήσουν την εφαρμογή των μνημονίων!…Αν δηλαδή, βάζουν τον εαυτό τους στη δοκιμασία να αναζητήσει λύσεις σε ανεπίλυτα προβλήματα, επειδή τους «αρέσουν τα δύσκολα» και απολαμβάνουν τις «σπαζοκεφαλιές»…Αν έχουν υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές τους ή αν ο κυνισμός τους έχει ξεπεράσει τα όρια…Αν δηλαδή, ευχαρίστως εφαρμόζουν ό,τι εμπόδιζαν να εφαρμοστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, θυσιάζοντας κοινωνικές ομάδες για να εδραιώσουν τον πισινό τους στις υπουργικές καρέκλες…
Η ΕΙΚΟΝΑ πάντως, της δήθεν «σκληρά διαπραγματευόμενης κυβέρνησης» που «μάχεται» με τους …θεσμούς για τα κόκκινα δάνεια, τον ΦΠΑ και τους πλειστηριασμούς, μας προδιαθέτει για το φινάλε…Πρώτον, γιατί ξέρουμε πόσο ακριβά μας στοιχίζει η «δεκαεπτάωρη σκληρή διαπραγμάτευση» του περασμένου Ιουλίου και δεύτερον γιατί στο ντοκιμαντέρ, που πρόσφατα μετέδωσε το ΑRΤΕ, ο Γιούνκερ και ο Μοσκοβισί περιέγραψαν με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο αυτό που οι δικοί μας χαρακτήρισαν σκληρή διαπραγμάτευση: «Διαπραγματεύονταν με την Ευρώπη όπως είχαν συνηθίσει να διαπραγματεύονται στο εσωτερικό του κόμματός τους…». Αποτέλεσμα; Το τέλος της διαπραγμάτευσης τους βρήκε «αντίπαλους» με τον Γλέζο και «συντρόφους» με τον Ολάντ, που από «Ολαντρέου» εξελίχθη σε Φρανσουά!
