* Νίκος Κύρκος (Μικρά Κείμενα)
Τα φθινοπωρινά φύλλα του ακτινιδίου που καλύπτει τη μισή αυλή της παραθεριστικής οικίας μου, στοιβάζονται ένα-ένα, αθόρυβα, στο πρώτο σκαλοπάτι. Τέλη Σεπτεμβρίου. Τέλος χρόνου. Τέλος και οι τετράμηνες διακοπές. Τα τζιτζίκια σίγησαν, ο κούκος κατηφόρισε από νωρίς στον κάμπο, σωρός οι αποφλοιωμένοι καρποί έξω από τις φωλιές των μυρμηγκιών. Ο ουρανός βαρύς. Σταγόνες βροχής πιτσιλίζουν το γκρενά αυτοκίνητό μου. Το μαύρο σύννεφο, ξεκίνησε απ’ την Κρανιά. Σε λίγο θα γίνει κατακλυσμός. Οι τρεις γάτες-κι ο γάτος τέσσερις-που με κρατούσαν συντροφιά το καλοκαίρι, κούρνιασαν κάτω απ’ το υπόστεγο μαραμένες. Ξέρουν πως φεύγοντας εγώ θα μείνουν μόνες κι άσιτες. Ψάχνουν από τώρα καινούργια αφεντικά για το χειμώνα. Σαν και μένα όμως δε θα βρουν. Γι’ αυτό είναι λυπημένες. Θα πρέπει να στεγάσουν αλλού τα νιαουρίσματά τους, τους παράνομους έρωτές τους.
Όλους τους μήνες του καλοκαιριού φορούσα μόνο σαγιονάρες. Στη θάλασσα τα πρωινά, στο σπίτι όλη μέρα. Μόνο το βράδυ, στο πανηγύρι, φόρεσα κάλτσες και παπούτσια και τα καλά τα ρούχα. Πεταμένα πράγματα πρόχειρα αφημένα στα κρεβάτια, βιβλία εδώ κι εκεί στο δωμάτιο. Παντελόνια σιδερωμένα με τέλεια τσάκιση, υποκάμισα τακτοποιημένα στις κρεμάστρες, έτοιμα να φορεθούν, αλλά δε φορέθηκαν. Έτοιμα κάθε στιγμή για αναχώρηση. Με ένα λινό παντελόνι και μια μακό μπλέ μπλούζα ξεθωριασμένη βολεύτηκα. Έτσι πήγαινα στους μπαχτσέδες για να προλάβω να καλοσκαιρίσω κανένα σύκο πριχού ενσκήψουν οι εκ Καστρίου ορμώμενοι πειρατές και διαγουμίσουν όλη την περιοχή-,ή να βοηθήσω στο φόρτωμα των καρπουζιών και των πεπονιών που είναι ασήκωτα απ’ το μποστάνι ή να γευτώ τις ερυθρές λόγω αιδημοσύνης ευέλικτες ντομάτες από το περιβόλι του Χρήστου.
Η θάλασσα με περίμενε κάθε μέρα. Πότε ήταν ήρεμη, πότε αγριεμένη και θολή. Φορές βολτάριζα στην παραλία, πατούσα στην καυτή άμμο-καυτή ακόμα και με σαγιονάρες-της πετούσα πετραδάκια, φοβέριζα τους γλάρους κι επέστρεφα οίκαδε. Με το αμάξι πήγαινα. Δεκαπέντε λεπτά δρόμος.
Στο πανηγύρι, στις 23 Αυγούστου, στα εννιάμερα της Παναγίας, ήσαν όλοι παρόντες. Μόνο εσύ έλειπες. Αν ερχόσουν, οι κλαριτζήδες θα σε υποδέχονταν όρθιοι στα σκαλοπάτια της πλατείας, εωσότου καθίσεις στο μπροστινό τραπέζι στρωμένο για σένα εξ αρχής. Οι γλεντοκόποι θα κρατούσαν το χορό, οι σερβιτόροι θα πέτρωναν με τους δίσκους μετέωρους στα χέρια. Κι όλα θα κινούσαν πάλι με σένα πρώτη να σύρεις το χορό. Δεν ήρθες. Ίσως του χρόνου. Φοβάμαι όμως πως δε θα σε αναγνωρίσω ανάμεσα σε τόσους πανηγυριώτες. Ντόπιους και ξένους.
Πρέπει ν’ αρχίσω να μαζεύω πράγματα. Να βάλω στο σαλόνι το άσπρο πλαστικό τραπέζι με τις ομοιόχρωμες καρέκλες, όπου τα ζεστά πρωινά έπινα το τσάι. Επίσης τις δυο γλάστρες με τα ευαίσθητα στο κρύο φυτά, Θα αποχαιρετήσω το καλοκαίρι καθώς τα φθινοπωρινά φύλλα “of red and gol” θα πέφτουν αθόρυβα στη γη. Τώρα σουρουπώνει κι εγώ κάθομαι στη στενή βεράντα μ’ ένα ποτό στο χέρι. Βρέχει. Το τοπίο σκοτεινιάζει. Οι 25 ελιές στο περιβόλι, πίσω μου, ρουφούν αχόρταγα την ευεργετική βροχή,
χτυπάει το τηλέφωνο.
Εκείνη ήταν. Είπε πως πολύ λυπάται που δεν κατάφερε να’ ρθει και φέτος. Της είπα πως κι εγώ λυπάμαι πολύ. Ρώτησε πώς είμαι και τι κάνω. Της είπα πως μου λείπει. Ρώτησε για τον καιρό. Βρέχει, είπα. Τρελάθηκε. Παίρνω το αεροπλάνο κι έρχομαι, είπε. Της αρέσει η βροχή. Κόντεψε να πλευριτώσει κάποτε, χορεύοντας για ώρα στη βροχή.
Πόσο θα κάνει να έρθει; Τρεις ώρες; Τρεις και μισή; Η βροχή με το θυμό που έχει, φαίνεται πως θα πέφτει όλη τη νύχτα. Μακάρι. Όταν φτάσει να συναντηθούν. Άναψα τσιγάρο. Κλώτσησα το γάτο κάτω απ’ την πολυθρόνα που τινάχτηκε τσαντισμένος κι έκπληκτος. Η βροχή δυνάμωσε. Φυσάει και βρέχει. Ο δρόμος μπροστά από το σπίτι, κεντρικός και κατηφορικός, ποτάμι. Παρασέρνει τα βρόμικα υπολείμματα του καλοκαιριού. Έβαλα ένα ποτό ακόμα. Έριξα μια ελαφριά κουβέρτα στις πλάτες μου, βούλιαξα στο κάθισμα. Χαλάρωσα. Οι γάτες-πλην γάτου-, ρουθουνίζουν μακάριες στα πόδια μου.
