Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΑΠΟ τις 2062 υποθέσεις της λίστας Λαγκάρντ, δεν έχει ολοκληρωθεί ο έλεγχος ούτε στις 150 δήλωσε, στην πρωινή εκπομπή του MEGA, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης, στις 14 Σεπτεμβρίου του 2015. Ένα σχεδόν μήνα μετά, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, κατέθεσε στη Βουλή τα επίσημα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία από το 2012 μέχρι το 2015 από τις 2062 υποθέσεις, έχει αρχίσει ο έλεγχος για 481 υποθέσεις και έχει ολοκληρωθεί μόνο για 136! Δεδομένου ότι, τα στοιχεία που κατέθεσε ο υπουργός για το 2015, που την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν λόγο για έλεγχο σε μόλις 80 υποθέσεις όλες κι όλες (περίπου 10 τον μήνα), αντιλαμβάνεται κανείς, ότι, μ’ αυτούς τους ρυθμούς, χρειαζόμαστε περίπου τέσσερα χρόνια για ν’ αρχίσει ο έλεγχος σ’ όλες τις υποθέσεις! Η δε ολοκλήρωσή τους, αν εν τω μεταξύ δεν υπάρξει παραγραφή, μάλλον θα πάρει μία δεκαετία!...
ΣΤΗΝ ίδια εκπομπή του MEGA (14/9/15), ο ίδιος υπουργός αποκάλυψε ότι από τα 24710 εμβάσματα προς το εξωτερικό για την περίοδο 2009 – 2010 – 2011 δεν έχουν ελεγχθεί ούτε τα 1500 και πρόσθεσε ότι, αν ο στόχος είναι η αύξηση των εσόδων του Δημοσίου «πρέπει να γίνουν πιο γρήγορα οι έλεγχοι»… Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κωλυσιεργεί, όπως η κυβέρνηση Σαμαρά και τριπλασιάζει τις επιδόσεις κι από 1500 ελέγχους που έγιναν την τελευταία τριετία, φθάνει τις 5000 την επόμενη τριετία… Χρειάζονται τέσσερις τριετίες για να τελειώσει η δουλειά!
Μ’ ΑΥΤΑ και μ’ αυτά αντιλαμβάνεται κανείς, ότι, όλος ο θόρυβος του προηγούμενου σαββατοκύριακου
α) για το πλαστικό χρήμα (στο οποίο θα εισπράττουν το μισό του μισθού τους δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι)
β) για τους ελέγχους για τη φοροδιαφυγή του παρελθόντος και
γ) για τις επαπειλούμενες ποινές φυλάκισης των φοροφυγάδων, είναι ένα είδος «επιθετικής άμυνας» του κράτους για να καλύψει τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές του: να μαζέψει ό,τι μπορεί από το ανείσπρακτα του παρελθόντος με την απειλή του ελέγχου, της δίωξης και της φυλάκισης και να θωρακίσει την οικονομία της χώρας έναντι κάθε μελλοντικής απόπειρας φοροδιαφυγής!...
ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ πριν από περίπου μια δεκαετία στο πλαίσιο μιας ιδιωτικής συνάντησης, με τον Κων. Σημίτη, άκουσα από τα χείλη του πρώην πρωθυπουργού ότι, η υποβολή δηλώσεων «πόθεν έσχες» από έναν τεράστιο αριθμό κρατικών λειτουργών, αξιωματούχων, δημοσιογράφων κ.λπ. είναι εντελώς άχρηστη, καθώς για να αξιολογηθούν τα στοιχεία που υποβάλλουν όλοι αυτοί, χρειάζονται χιλιάδες ή εκατομμύρια υπάλληλοι με αποκλειστικό αντικείμενο τη διασταύρωσή τους… Συνεπώς; Τσάμπα χαρτομάνι; Ακριβώς, ήταν η απάντηση του κ. Σημίτη ο οποίος μας είπε ότι η μόνη λύση που ο ίδιος θα εύρισκε αποδοτική είναι ο δειγματοληπτικός έλεγχος που, θα επέσυρε όμως αυστηρότατες ποινές… Έτσι, ώστε, να το σκέφτεται σοβαρά πλέον κάποιος, πριν αποφασίσει να παρανομήσει… Ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου δηλαδή, όπου επίσης υπάρχει φοροδιαφυγή, αλλά όχι στα επίπεδα που τη συναντάει κανείς στη χώρα μας…
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα; Ναι. Η εικόνα του καθηγητή του δημοσίου που μπαίνει στο σπίτι του εφοριακού και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα στο παιδί του, επ’ αμοιβή, χωρίς – εννοείται – απόδειξη, μιλάει από μόνη της για την ελληνική ιδιαιτερότητα… Όπως, από μόνο του μιλάει και το γεγονός ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, σχεδόν 4.000.000 Ελληνες δηλώνουν μηνιαίο εισόδημα κάτω από 350 ευρώ! Στοιχείο, που αν δεν ήταν προϊόν της δυνατότητάς μας να φοροδιαφεύγουμε, θα μας οδηγούσε στο συμπέρασμα που έσπευσε να περιγράψει ιδιαιτέρως παραστατικά, ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης: «η Αθήνα θα ‘πρεπε να έχει γεμίσει φαβέλες»!...
ΝΑ πληρώσουμε φόρους λοιπόν, ναι… Αλλά, να πειστούμε προηγουμένως, για την αναγκαιότητά τους: χρειάζονται για να βελτιώσουν τη ζωή μας ή για να μην απολυθούν τα ρουσφέτια της προηγούμενης γενιάς πολιτικών; Να πειστούμε με επιχειρήματα ευαισθητοποίησης και όχι με απειλές… Με χρήση της λογικής σ’ ό,τι αφορά την επιβολή τους και όχι επί δικαίων και αδίκων… Και κυρίως, χωρίς λαϊκισμούς και τεχνητούς διαχωρισμούς που να στρέφουν τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης… Τι θα πει «να πληρώσουν πρώτα οι μεγάλοι»; Ότι οι «μικροί» δεν πρέπει να πληρώνουν μέχρι να πιαστούν οι μεγάλοι; Και πόσοι τέλος πάντων είναι αυτοί οι μεγάλοι που αν πληρώσουν, οι υπόλοιποι θα απαλλαγούμε;
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, σε σύνολο περίπου έξι εκατομμυρίων φορολογικών δηλώσεων που υποβλήθηκαν το 2014, οικογενειακά εισοδήματα άνω των 100.000 ευρώ εμφανίστηκαν σε μόλις 38.000 περιπτώσεις, τουτέστιν ...0,6% του συνόλου! Στην εισοδηματική κατηγορία από τις 50.000 έως τις 100.000 ευρώ ανήκουν 140.000 φορολογούμενοι, με το αθροιστικό εισόδημά τους να ξεπερνάει οριακά τα 9 δισ. ευρώ. Μπορεί η φορολόγηση λοιπόν 178.000 ανθρώπων να καλύψει το σύνολο των αναγκών της χώρας, ώστε να μπορεί ο μικροταβερνιάρης, ο παζαριώτης κι ο καθηγητής που παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα να τυγχάνουν ευνοϊκής μεταχείρισης;
Η ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ στην Ελλάδα δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ανιχνεύεται στις δηλώσεις πόθεν έσχες ή στις τραπεζικές καταθέσεις… Πίνει καφέ δίπλα μας… Κυκλοφορεί στους πεζοδρόμους, με γυαλί καθρέφτη… Λιάζεται στην ξαπλώστρα, το καλοκαίρι… Σιτίζεται με ντελίβερι και πηγαινοέρχεται με Ι.Χ… Και να ‘θελε να κρυφτεί δεν μπορεί πλέον… Απλώς, αν αφορά μόνο τα «ξερά», δεν θα καεί μόνη… Θα παρασύρει – εκεί που φθάσαμε - και τα χλωρά!...
