...Στο μεταξύ, και ενώ όλοι ασχολούνται με το «ποιος» πολιτικός καρφώνει «ποιον», με το «τι είπε ο Ρουσόπουλος» - που δεν είπε και τίποτα καινούριο - με τις μανούβρες που γίνονται μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ., για να φέρει ο καθείς το πράγμα στα μέτρα του, ο πραγματικός πόλεμος μαίνεται αλλού. Διότι, βέβαια, το θέμα της ανάμιξης πολιτικών σε σκάνδαλα και πουλάει και εκκωφαντικό θόρυβο κάνει και εξυπηρετεί και συμφέρει, που λέει ο λόγος. Αλλά... αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και κάτι που πραγματικά μας ξενίζει, γιατί - ατυχώς και δυστυχώς - το έχουμε συνηθίσει. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το όποιο πολιτικό κόστος, τη μεγάλη ζημιά την έχει πάθει η Εκκλησία. Το επισημάναμε από την αρχή, θα το ξαναπούμε και τώρα, γιατί τώρα η δυσφορία που προσπαθούσαν να συγκρατήσουν οι της Εκκλησίας και οι του Αγίου Όρους, πιο συγκεκριμένα, πλέον... ρέει ασυγκράτητη! Η υπόθεση αυτή πρώτα και πάνω απ’ όλα αποτελεί έναν πρωτοφανή διασυρμό για την Εκκλησία και, ακόμη πιο σπάνιο, για το μοναστικό βίο και το Άγιο Όρος. Το οποίο ξαφνικά κατέπεσε στη συνείδηση των πιστών με έναν τρόπο αναπάντεχο και ανεπανάληπτο. Θα μου πείτε τώρα: «Είναι μια μεμονωμένη περίπτωση». «Είναι όμως;», έρχεται αυτόματα και δικαιολογημένα το ερώτημα και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι Αγιορείτες. Γι’ αυτό και ξεσπάθωσαν. Αφορμής δοθείσης από την παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριάρχη, που ζήτησε την «αντικατάσταση» - λέμε τώρα, του Εφραίμ -, προσπαθούν και οι ίδιοι να κρατήσουν τις αποστάσεις και να διαχωρίσουν εαυτούς από τον Εφραίμ και το Βατοπαίδι. Ο οποίος Εφραίμ, όπως διαβάζουμε, κάνει μεν «υπακοή», αλλά με... ανυπάκουο τρόπο. Καθότι τύποις ανέλαβε ο Γερμανός, αλλά επί της ουσίας ο ίδιος ασκεί κανονικά το ρόλο τού ηγουμένου, σαν να μην άλλαξε τίποτα.
Πέρα, όμως, από αυτό, είναι προφανές ότι η αγιορείτικη κοινότητα «βράζει», καθώς αισθάνεται - και ορθώς - εκτεθειμένη σύμπασα και ως εκ τούτου απηύθυνε τελεσίγραφο στον Εφραίμ, μετά τη σύσκεψη που έγινε στην Ιερά Κοινότητα, καλώντας τη Μονή μέχρι σήμερα (α να δούμε) να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό και να «παραδεχθεί» ότι για το σκάνδαλο η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική της και όχι συνολικά του Αγίου Όρους. Και, παράλληλα, ζητούν να ξεκαθαριστεί ποιος θα είναι στο εξής ο ακριβής ρόλος και ποιες οι αρμοδιότητες του Εφραίμ. Διότι, πέραν όλων των άλλων, αυτό το σύστημα «διαρχίας», που υιοθετείται στο Βατοπαίδι μετά την παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δημιουργεί και μια γενικότερη... ανακατωσούρα στο Άγιο Όρος και ενδεχομένως δημιουργεί προηγούμενα, που κανέναν δεν ευχαριστούν και κανέναν δεν συμφέρουν, επίσης. Διαταράσσεται η λεγόμενη «τάξη πραγμάτων» και μετατρέπεται σε ενοχλητική... αταξία. Προς τούτο και το νέο σχήμα στο Βατοπαίδι χαρακτηρίστηκε, μετά την άτυπη σύσκεψη της Ιερής Κοινότητας, ως «πρωτάκουστο, πρωτοφανές και ανεφάρμοστο», διότι προφανώς φοβούνται ότι στο μέλλον μπορεί να «θίξει» και άλλες μονές, αποτελώντας δεδικασμένο.
Αυτό, όμως, είναι εσωτερικό τους ζήτημα και δεν μας αφορά τους υπολοίπους. Εκείνο που αφορά είναι ο τρόπος που ουσιαστικά - μετά από σιωπή αρκετού καιρού από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο - αντιμετωπίζουν ως «μαύρο πρόβατο» τον Εφραίμ, «εκπλήσσοντας» ακόμη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που θεωρούσε ότι με την παρέμβασή του είχε δώσει μια «λύση» στο θέμα.
Η πολιτική, λοιπόν, ή οι πολιτικοί μπορεί να πλήττονται και πλήττονται από το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, αλλά το καίριο πλήγμα δεν αφορά στην πολιτική. Αφορά στην Εκκλησία. Το πλήγμα είναι και ισχυρό και διαχρονικό και καθοριστικό στη σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα. Όχι ότι δεν υπάρχουν άλλοι... θεόσταλτοι μεσίτες, άλλες ατράνταχτες εκκλησιαστικές περιουσίες και όλα τα σχετικά, αλλά σκάνδαλο σαν του Βατοπαιδίου ούτε καν παρόμοιο δεν υπήρξε μέχρι τώρα. Είναι το πρώτο που καταγράφεται με μελανά χρώματα για την Εκκλησία και το Άγιο Όρος.
