Όταν το Νοέμβριο του 1963 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου διπλασίαζε τους μισθούς των δικαστικών λειτουργών, κανένας δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι οι αποζημιώσεις των βουλευτών θα ακολουθούσαν έκτοτε τις αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου. Όπως είναι γνωστόν για τους μισθούς και τις αποδοχές των Δικαστικών υπάρχει πρόνοιο του άρθρου 88 του ισχύοντος Συντάγματος.
Με τροπολογία, που ψηφίστηκε την 30-7-2008 από τη Βουλή, μόνο από τους βουλευτές της ΝΔ και πρόκειται για υλοποίηση αποφάσεων του ειδικού δικαστηρίου (Μισθοδικείο - άρθρο 99 του Συντάγματος) του 2006, που απεφάνθη ότι οι αποδοχές των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας (Άρειος Πάγος - Συμβούλιο Επικρατείας - Ελεγκτικό Συνέδριο) θα πρέπει να εξισωθούν, με τις αντίστοιχες του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής των Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, που είναι σήμερα 10.271 ευρώ μηνιαίως. Συνεπώς η κυβέρνηση συμμορφούμενη με τις αποφάσεις αυτές, τακτοποίησε και νομοθετικά αυτή την εκκρεμότητα, που κρατά πολλές δεκαετίες. Οι δικαστικές αυτές αποφάσεις του ειδικού δικαστηρίου (Μισθοδικείου) είναι αμετάκλητες και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να αναιρεθούν. Οι μισθοί των δικαστικών λειτουργών αυξήθηκαν αναδρομικά από 1-1-2008 κατά 80% και θα κοστίσουν στον Έλληνα φορολογούμενο 195 εκατ. ευρώ το χρόνο ακαθάριστα.
Στην τροπολογία αυτή προβλέπεται ότι: «Οι αυξήσεις αυτές δεν αφορούν στους Βουλευτές». Εν τούτοις όμως η σχετική αυτή ρητή διάταξη, η οποία από δικαστικούς και βουλευτές χαρακτηρίζεται «απροκαλύπτως προσχηματική», για ένα πολύ απλό λόγο. Όπως είναι γνωστόν βάσει του Ζ΄ ψηφίσματος της Βουλής του 1974 (το οποίο παραπέμπει σε απόφαση της Βουλής του 1964), η βουλευτική αποζημίωση συνδέεται υποχρεωτικά και επομένως υπολογίζεται με βάση τις αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου.
Τα ευεργετήματα τα οποία αναμένουν εν χρόνω τους βουλευτές, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Ο διπλασιασμός σχεδόν των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών, θα προκαλέσει και αντίστοιχη αύξηση της βουλευτικής αποζημίωσης. Οι αναδρομικές από 1-1-2008 καταβολές των αυξήσεων αυτών τόσο στους εν ενεργεία όσο και στους συνταξιούχους βουλευτές, υπολογίζονται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τον καθένα χωριστά.
Πάντως μέχρι τώρα οι εν ενεργεία βουλευτές αποφεύγουν να διεκδικήσουν τις μισθολογικές αυτές αυξήσεις, για προφανείς λόγους τήρησης των προσχημάτων. Οι βουλευτές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ εδήλωσαν κατηγορηματικά ότι, δεν πρόκειται να ζητήσουν συνεπεία αυτής της ρύθμισης ανάλογη αύξηση των αποδοχών τους. Εκτιμάται όμως ότι μεσούσης της σημερινής οικονομικής κρίσης, που μαστίζει τη χώρα μας, οι διαδικασίες για την τακτοποίηση των μισθολογικών εκκρεμοτήτων των βουλευτών μάλλον θα καθυστερήσει, αλλά κάποτε θα γίνει, είναι μονόδρομος.
Προβαίνω σε αυτές τις επισημάνσεις, για να αναδείξω ένα υπαρκτό πρόβλημα, για μια ελληνική πατέντα θα έλεγα, όπως είναι ο τρόπος χορήγησης των αποδοχών των Δικαστικών λειτουργών, να είναι Συνταγματικά κατοχυρωμένος (άρθρο 88) και άκουσον - άκουσον να παρασύρει μάλιστα αυτόματα και τις αποζημιώσεις των βουλευτών μας (Ζ΄ ψήφισμα του 1974). Εάν αυτό δεν είναι παραλογισμός, τότε τι μπορεί να είναι; Από ισχύος του Συντάγματός μας το 1975 έχουν γίνει συνολικά μέχρι σήμερα τρεις (3) διαδοχικές αναθεωρήσεις τούτου (1986 - 2001 - 2008) χωρίς όμως να αναθεωρηθούν ποτέ αυτές οι διατάξεις, που θέτουν τους βουλευτές μισθολογικά στο αυτό επίπεδο με του προέδρου του Αρείου Πάγου. Άλλη είναι η δουλειά του ενός (πρόεδρος του Αρείου Πάγου) και τελείως διαφορετικά το έργο και η αποστολή του βουλευτή. Γιατί άραγε;
Οι βουλευτές μας, όλων των πολιτικών κομμάτων οι οποίοι, υποκριτικά και προσχηματικά κόπτονται ότι δεν πρόκειται να διεκδικήσουν συνεπεία των αυξήσεων των αποδοχών του προέδρου του Αρείου Πάγου και τις αντίστοιχες βουλευτικές αποζημιώσεις, δεν έχουν παρά με ομόφωνη συναίνεση και των 300 Εθνοπατέρων να ζητήσουν κατάργηση του Ζ' ψηφίσματος της Βουλής του 1974, δίδοντας έτσι πανηγυρικά τέλος σε αυτό το φαύλο καθεστώς, που ρυθμίζει τις αποζημιώσεις του Έλληνα βουλευτή και προκαλεί εύλογα τον Έλληνα φορολογούμενο.
Κύριε πρωθυπουργέ συνέχεια μιλάτε για μεταρρυθμίσεις και για την επανίδρυση του κράτους και πιστεύω ότι όλος ο ελληνικός λαός συμφωνεί απολύτως με τις θέσεις αυτές. Το έχω ξαναγράψει και δεν δυσκολεύομαι να το επαναλάβω για άλλη μια φορά ακόμα, ότι ουδεμία μεταρρύθμιση μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον ελληνικό λαό, εάν δεν έχει ως αφετηρία και αρχή τη δραστική μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300, που είναι σήμερα σε 200, που είναι συμβατή με το άρθρο 51 παραγρ. 1 του Συντάγματός μας και όλα τα άλλα είναι απλά λόγια και ευχολόγια, που είμαστε χορτάτοι από αυτά όχι μόνο από εσάς αλλά συλλήβδην από όλους τους πολιτικούς.
Είναι κ. Καραμανλή σε τελευταία ανάλυση, πολυτέλεια και συγχρόνως αλόγιστη σπατάλη, για μια μικρή χώρα των 11.000.000 κατοίκων να έχει και να διατηρεί στο κοινοβούλιο 300 βουλευτές, που αυτό από μόνο του, είναι απαρχή της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος, που μαστίζει την πατρίδα μας και δεν λέει να μπει κάποτε ένα τέλος σε αυτό. Στο Ελληνικό Δημόσιο σήμερα ο βουλευτής σε συνδυασμό με τις έμμεσες πριμοδοτήσεις, όπως χρήση αυτοκινήτου, ταχυδρομικά και τηλεφωνικά τέλη, διάθεση τεσσάρων υπαλλήλων για τις ανάγκες τους, αποζημιώσεις στις συμμετοχές του, σε διάφορες επιτροπές κ.λπ. στοιχίζει περίπου 30.000 ευρώ τον μήνα. Κανένας μας πιστεύω δεν έχει αντιρρήσεις να διπλασιασθούν ακόμα οι συνολικές αποδοχές, των βουλευτών, αρκεί όμως να μειωθεί δραστικά ο αριθμός τους, να αποδεσμευθούν από το μισθολόγιο των Δικαστικών και να αλλάξει επιτέλους ριζικά η όλη διαδικασία διαχείρησης των αμοιβών τους, γιατί ο σημερινός τρόπος είναι προκλητικός.
Σημείωση: Οποτεδήποτε συνταξιούχοι ή εν ενεργεία βουλευτές προσφύγουν στο Μισθοδικείο, ένα είναι βέβαιο και σίγουρο ότι θα δικαιωθούν και θα κερδίσουν αναδρομικά από 1-1-2008, δεκάδες χιλιάδες ευρώ ο καθένας χωριστά. Και αυτό είναι σίγουρο και βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει, τουλάχιστον σε πρώτη φάση από τους 474 συνταξιούχους βουλευτές που υπάρχουν σήμερα στη χώρα μας.
