Αν η μνήμη είχε σώμα, τώρα θα ήταν μια ώριμη τριανταπεντάχρονη. Τριάντα πέντε χρόνια ψηλώνει, μεγαλώνει ενίοτε αρρωσταίνει, τραυματίζεται αλλά, αλίμονο, ο χρόνος με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες του πάντα προχωρά-και την παίρνει μαζί του- σαν δρόμος μέσα σε λεύκες που ολοένα χάνουν τα φύλλα τους για να την οδηγήσει τελικά στο σκοτεινό τούνελ απ’ όπου κανείς δεν γύρισε για να μας πει πού βγαίνει.
Η μνήμη του Πολυτεχνείου που αρχικά σαν σπυριάρικο, κακόμοιρο κοριτσάκι δεν εύρισκε φίλους πουθενά, που όλοι το περιγελούσαν, έφτασε σήμερα να είναι γερασμένη πριν την ώρα της παρά τις αναζωογονητικές κρέμες, που οι κατά καιρούς εξουσίες - για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους - την πασπάλειψαν. Τα ανορθωτικά λίφτιγκ με τις ιλουστρασιόν αφίσες των πληρωμένων φοιτητικών παρατάξεων και τα μποτοξάκια με τα συνθηματικά λογύδρια των πολιτικών προσφέρουν στο πρόσωπο της ιστορικής μνήμης ό,τι το άφτερ σέιβ με οινόπνευμα σ’ έναν άντρα που κόπηκε στο ξύρισμα. Πολύ τσούξιμο, δηλαδή! Πόσο μάλλον που οι σπασμωδικές κινήσεις εφαρμογής των κατ’ όνομα μόνο ευεργετικών διαδικασιών οδηγούν πολλές φορές σε φριχτές παραμορφώσεις των φυσικών της χαρακτηριστικών. Χείλια αερόσακοι, αυτιά στο σβέρκο!
Ενδιάμεσα, στα χρόνια της νιότης της έζησε, βέβαια, συνταρακτικές στιγμές, όταν άνοιγε το στόμα της έβγαιναν φωνήεντα ενθουσιασμού και σύμφωνα πόνου, γιατί η κοινωνία που την ανέθρεψε την έστελνε σε καλό σχολείο, της μάθαινε τρόπους τα βράδια, την κοίμιζε με όνειρα όχι μόνο στον ύπνο μα και στον ξύπνιο.
Τώρα, σαν την κόρη της παντρειάς που βγήκε στο κατώφλι αφού το βασιλόπουλο ξεμάκρυνε πάνω στο άλογο, γυρνά αμίλητη και μόνη με σκυφτό κεφάλι πίσω στο χρονοντούλαπο περιμένοντας την επέτειο για να βάλει ξανά τα φο-μπιζού της και τα πλαστικά χτενάκια της, να πει ακόμη μια φορά τα ψέματά της στον καθρέπτη και να ψελλίσει στο τέλος «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» σαν το παραμύθι να αφορά τους άλλους.
Δεν είναι που μακραίνει ο δρόμος του χρόνου και η ίδια η μνήμη γλιστράει στα φύλλα των εκατέρωθεν λευκών, ούτε που τυφλώνεται σταδιακά απ’ το σκοτάδι του τούνελ. Πολλές μνήμες γεύτηκαν ως τώρα το αθάνατο νερό και γερνούν όμορφα μεστώνοντας σαν κάτι αειθαλείς γερόντισσες που δεν πεθαίνουν ποτέ, όσο και να προχωρούν το τούνελ ξεμακραίνει εμπρός τους!
Είναι που σώθηκαν οι πηγές! «Δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές» που λέει κι ο ποιητής. Είναι που ξέρα κι αναβροχιά δεν πλήττει μόνο τα σπαρτά μα και την ψυχή μας. Είναι που όταν φωνάζουμε για ψωμί το στομάχι μας τρέμει απ’ το λίπος, είναι που όταν μιλάμε για παιδεία γυρίζουμε απ’ το φροντιστήριο, είναι που όταν γράφουμε για ελευθερία η τηλεόραση παίζει τα δελτία των οκτώ!
Είναι που δίνουμε διάλεξη για τον φασισμό χρησιμοποιώντας εκατοντάδες προστακτικές, είναι που όταν μιλάμε για οράματα θεωρούμε ότι αυτά προβάλλονται στο οικιακό μας home cinema κι όχι στον λαϊκό κινηματογράφο, προς τέρψη όλων. Είναι που το δάκρυ μας είναι πια υφάλμυρο νερό που ξεπηδά προσχεδιασμένα απ’ τα δοχεία της υποκριτικής μας ευφυίας κι όχι αυτόματα απ’ την κορύφωση του λυτρωτικού μας συναισθήματος!
Είναι, τέλος, που κάναμε τα αυτονόητα... ανόητα. Όσα κουβαλούσαμε και θα ’πρεπε πάντα να κουβαλάμε πάνω και μέσα μας ως προτεραιότητες και ψυχικά GPS , εμείς τα κάναμε αδρανή φορτία βαφτίζοντας τους εαυτούς μας αχθοφόρους. Το νερό που θα ΄πρεπε να μας ξεδιψάει και να χαρίζει ζωή στην 35χρονη μνήμη το χαρακτηρίσαμε σαν έρμα κι αφού το κλειδαμπαρώσαμε στα στεγανά της περηφάνιας μας το ’χουμε μόνο να μας κρατά στην επιφάνεια μόνο στις επετείους. Μη μας λένε κι οι άλλοι ότι δεν ξέρουμε να κολυμπάμε!
Αν η μνήμη είχε σώμα και πρόσωπο θα έπρεπε να έχει φρεσκαριστεί ήδη. Όχι όμως με λιβάνια και θυμιάματα από θλιβερά τρισάγια αλλά με φυσικά αρώματα της ζωής από τον ιδρώτα της προσπάθειας για το κοινό καλό μέχρι τους χυμούς του έρωτα για την πατρίδα, που δίνει ελπίδα για το αύριο!
Η κρίσιμη ηλικία των 35 ετών απαιτεί δραστικές επεμβάσεις, μακριά από πλαστικές. Απαιτεί ραβδοσκόπους που θα ανακαλύψουν τα υπόγεια νερά, που θα υποδείξουν σημεία γεωτρήσεων. Ειδάλλως το μόνο που μένει είναι το προσωπείο, η μάσκα δηλαδή, που αποκρύπτει, αλλά και μαζί απελευθερώνει. Άμποτε! Αν είναι να τρομάζουμε με το πρόσωπο της μνήμης στον καθρέπτη, ας αποζημιωθούμε τουλάχιστον με τη γνήσια συμπεριφορά της μήπως και γεννηθεί κάτι νέο! Γιατί η μνήμη (σσσττ, μυστικό!) πάντα εγκυμονεί!
