Η μεσόκοπη κυρία της παρέας που μιλούσε ήταν κατηγορηματική: «Εμείς οι γυναίκες σήμερα είμαστε περισσότερο άντρες, γεγονός που έχει οδηγήσει το πρώην ισχυρό φύλο να αποποιηθεί των δικαιωμάτων του και να μας έχει παραχωρήσει μεγάλο μέρος από αυτά. Έτσι μοιάζει να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Είμαστε όμως; Ασφαλώς και δεν είμαστε», αποφάνθηκε.
Ως ο μοναδικός εκπρόσωπος του... πρώην «ισχυρού φύλου» στην παρέα, που συζητούσε για τους ρόλους των δύο φύλων στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα, δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω και να υπερθεματίσω, ότι αυτό που απασχολεί όλο και περισσότερους από μας είναι η αλλαγή, για να μην πω το μπέρδεμα, των ρόλων ανδρών και γυναικών σήμερα. Ίσως είναι αποτέλεσμα της θρυλούμενης και διακαώς επιδιωχθείσης ισότητας, το γεγονός ότι οι γυναίκες εκεί που είχαν μόνο το σπίτι και τα παιδιά, επωμίσθηκαν και το κομμάτι τού επαγγέλματος, αλλά όχι πάντα για να συνεισφέρουν στο κοινό ταμείο, όπως θα ήταν κατανοητό. Ζήτησαν και πέτυχαν το άλλο, το αναβαθμισμένο κομμάτι, το αντρικό, που λέγεται καριέρα με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Αυτό σημαίνει πλήρη και αποκλειστική απασχόληση εκτός σπιτιού, σε επαγγέλματα που θέλουν όλη την ενέργειά τους, με επιδίωξη τους υψηλούς μισθούς και τη συνεχή τους προαγωγή σε θέσεις όλο και πιο απαιτητικές, θέσεις στελεχών, θέσεις που αργά αλλά σταθερά μεταμορφώνουν τη γυναίκα σε ό,τι πιο αντι – γυναικείο και αποκρουστικό.
- Μέχρι και το «μάρκετινγκ» μας έχει πάρει χαμπάρι, πρόλαβε να συμπληρώσει μια κυρία της παρέας. Έχετε δει γυναίκες στελέχη επιχειρήσεων σε διαφημίσεις; Η κυρία ντύνεται με άψογη κοστουμιά, λευκό πουκάμισο και γραβάτα παρακαλώ. Μας μυρίστηκαν, κυρίες μου, και μας πουλάνε κατευθείαν προϊόντα παραδοσιακά αντρικά, λέγοντάς μας ευθέως ότι είμαστε πλέον όσο άντρες χρειάζεται για να κατακτήσουμε οποιαδήποτε θέση και για να αγοράσουμε μόνες μας, από γραβάτα μέχρι αυτοκίνητο...
Όταν ξαναπήρα το λόγο ήμουν πιο απόλυτος:
- Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω, αλλά χάνοντας έτσι τη θηλυκότητά σας χάνετε και τους άντρες. Αν πρόκειται στο τέλος της μέρας να έχουν στο σπίτι τους και στο κρεβάτι τους ένα ον υπό το ψευδώνυμο «γυναίκα», προτιμούν να έχουν κατευθείαν έναν άνδρα. Ναι, αυτό που καταλάβατε εννοώ, υπογράμμισα καθώς είδα τις κυρίες της συντροφιάς να με κοιτούν αμήχανες.
Στην άλλη περίπτωση, την ακόμα πιο τραγική, οι άντρες συμβιβάζονται. Κι αποφασίζουν να παραιτηθούν από έναν αγώνα που ξέρουν ότι είναι από την αρχή χαμένος. Ευνουχισμένοι από τα κυριότερα αντρικά χαρακτηριστικά, αποσύρουν την εύνοιά τους και σας αφήνουν να τα βγάλετε πέρα σε όλα μόνες σας. Δεν σας στηρίζουν, αφού δείχνετε ότι δεν έχετε ανάγκη στήριξης. Ούτε σας προστατεύουν αφού ένας άντρας, έστω και εντός εισαγωγικών, δεν χρειάζεται προστασία. Εννοείται πως δεν είμαστε πια οι παραδοσιακοί κουβαλητές, όπως οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Πολλοί από μας έχουν πάψει να έχουν επαγγελματικές φιλοδοξίες και αρκούνται στα λίγα που κερδίζουν, αφού εσείς οι γυναίκες θα φέρετε στο σπίτι αυτά κι ακόμα περισσότερα απ΄όσα χρειαζόμαστε.
Καθώς είδα ότι η γυναικεία συντροφιά μου συμφωνούσε σιωπηρά και αρκούντως προβληματισμένη, έγινα πιο τολμηρός:
- Ένα αντρικό όπλο έμεινε στον άντρα κι αυτό, μισο – συνειδητά, μισο - ασυνείδητα οι γυναίκες αποφάσισαν να το στρέψουν εναντίον του. Μιλάω για το σεξ, διευκρίνισα. Οι περισσότερες γυναίκες παραπονιούνται ότι οι άντρες τους δεν θέλουν πλέον σεξ, δεν κάνουν έρωτα μαζί τους. Και γιατί να κάνουν παρακαλώ; Όταν στο κρεβάτι τους έχουν μια γυναίκα που εννιά φορές στις δέκα είναι κουρασμένη και γεμάτη ένταση από το καθημερινό κυνήγι τής επαγγελματικής καταξίωσης ή και του βιοπορισμού, αν θέλετε, και δεν θέλει; Ή όταν θέλει, το απαιτεί με επιθετικό τρόπο και ως στάση και ως... στάθμευση. Έχει κι αυτό λοιπόν τη σημειολογία του, διότι για πόσο ένας άντρας θα ανέχεται μια γυναίκα – κυνηγό, που του έχει αφαιρέσει όλα τα όπλα από τη φαρέτρα του και έχει ανατρέψει τους παραδοσιακούς, αλλά και τόσο γοητευτικούς, ρόλους άντρα – γυναίκας;
Έτσι, αυτό που φαινόταν στην αρχή, κυρίες μου, ως η μέγιστη επιδίωξή σας, να γκρεμίσετε όλα τα αντρικά οχυρά και να γίνετε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, έγινε ο βρόχος και το αδιέξοδό σας.
Η μεσόκοπη κυρία που έφερε το θέμα στη συζήτηση θέλησε και να το κλείσει τονίζοντας συμπερασματικά.
- Τώρα έχουμε καριέρα, αλλά έχουμε και τις υποχρεώσεις του σπιτιού και την ευθύνη των παιδιών. Γιατί οι άντρες έτσι όπως τους εκπαιδεύσαμε, δεν αποτελούν παρά διακοσμητικά στοιχεία μέσα στη γενικότερη επίπλωση ενός σπιτιού. Αρνούνται να συνεργαστούν κι εμείς οι γυναίκες καλούμεθα να τους νταντεύουμε, όπως τα παιδιά. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στη χειρότερη, απουσιάζουν. Ψυχικά, σωματικά και διανοητικά. Κι οι γυναίκες επιστρέφουν το βράδυ σ΄ενα σπίτι άδειο, χωρίς καμιά ανθρώπινη παρουσία, οι τυχερές ίσως μόνο με τα παιδιά.
Και αρχίζει η άλλη φάση: της εξόδου της γυναίκας από το σπίτι με γυναικοπαρέες, στην καλύτερη περίπτωση. Τη χειρότερη άστην.
Αναστέναξε πικρά και πρόσθεσε:
Η συνειδητοποίηση ότι πήρανε τη ζωή τους λάθος, ίσως έρθει, ίσως να μην έρθει ποτέ. Εμείς οι υπόλοιπες που κάτι έχουμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε, ας επιστρέψουμε στους άντρες τα «όπλα» τους. Πιστέψτε με τα χρειάζονται, για το καλό μας. Αλλιώς θα μετράμε ακόμα περισσότερα διαζύγια κάθε χρόνο. Κατέληξε με νόημα η κυρία και δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί της.
