«Ιhaveadream» έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. «Έχω ένα όνειρο». Και αν ζούσε σήμερα ή αν μπορεί να «δει» κάπου από κει που βρίσκεται, σίγουρα θα πιστεύει ότι ένα μέρος του «ονείρου» του αυτού έγινε πραγματικότητα. Γιατί η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ, του πρώτου Αφροαμερικανού, που αναλαμβάνει το ύπατο αυτό αξίωμα, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, δίνει αναμφίβολα σάρκα και οστά στις ελπίδες, τα όνειρα, αλλά και τα απωθημένα των Αφροαμερικανών της Αμερικής. Οι οποίοι, στη διάρκεια της σύντομης αμερικανικής ιστορίας έχουν υποστεί και υπόκεινται ακόμη έναν ρατσισμό που στιγματίστηκε και από πολλές θηριωδίες. Με την έννοια αυτή η εκλογή Ομπάμα είναι πρωτίστως συμβολικού και ιστορικού χαρακτήρα, όχι μόνον για τους μαύρους, αλλά γενικότερα για τις μειονότητες, που άλλωστε τον υπερψήφισαν, όπως και οι νέοι. Κι έτσι ο «Λευκός Οίκος» για πρώτη φορά στην ιστορία του έγινε «Μαύρος Οίκος» και δεν μένει παρά να δούμε αν η πορεία θα δικαιώσει τις μεγάλες προσδοκίες που δημιούργησε με την εκλογή του ο Ομπάμα.
Μεγάλες προσδοκίες, όχι μόνο για τους Αμερικανούς, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο, αν λάβει κανείς υπόψη τις άμεσες, θετικές και αισιόδοξες αντιδράσεις και των ηγετών ανά τον κόσμο, αλλά και του ίδιου του κόσμου, που υποδέχτηκε την εκλογή του με εμφανή ικανοποίηση, αλλά και με σαφέστατη ανακούφιση. Θα ’λεγε κανείς, κι έξω δεν θα ’πεφτε, ότι η τόση χαρά δεν προέρχεται από το γεγονός ότι εξελέγη ο Ομπάμα, αλλά ότι επιτέλους ο κόσμος απαλλάσσεται από τον Μπους. Ο οποίος μπορεί κάλλιστα, και θεωρώ ομόφωνα, να χρηστεί ως ο αντιπαθέστερος παγκοσμίως Αμερικανός πρόεδρος. Και ο οποίος στα 8 χρόνια της εξουσίας του κατάφερε να διαρρήξει τις σχέσεις των ΗΠΑ με τις περισσότερες χώρες ή έστω να τις ψυχράνει και να καταστήσει τους Αμερικανούς πολίτες αντιπαθέστατους ανά την υφήλιο στο όνομά του. Με την έννοια αυτή και την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, αλλά βεβαίως και με τη χρεοκοπία της αμερικανικής οικονομίας, ο όποιος ρεπουμπλικάνος δεν είχε πολλές ελπίδες να κατακτήσει τον Λευκό Οίκο διότι, εκ των πραγμάτων, η καταδικαστέα «πολιτική Μπους» ταυτίστηκε με τους ρεπουμπλικάνους και η... ρετσινιά δεν ήταν τόσο εύκολο να βγει. Η «χαρά» λοιπόν που εκδηλώθηκε παγκοσμίως έχει περισσότερο να κάνει με την αποχώρηση Μπους και με το γεγονός ότι εξελέγη ένας νέος, δημοκρατικός, ο οποίος έχει προβάλει μια άλλη αντίληψη και ο οποίος - όπως είπαμε και πριν - έχει δημιουργήσει «μεγάλες προσδοκίες», οι οποίες είναι... δίκοπο μαχαίρι.
Γιατί η πραγματικότητα που έχει να αντιμετωπίσει ο Ομπάμα είναι πιεστική, τόσο στο εσωτερικό τής χώρας με το οικονομικό «κραχ» να δημιουργεί ένα φάσμα απελπισίας, όσο και στο εξωτερικό, με ανοιχτά μέτωπα όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ ή με προσδοκίες που καλλιεργούνται για την καλυτέρευση σχέσεων και θέσεων, με άλλες χώρες, όπως επί παραδείγματι με τη Ρωσία. Και επειδή η ώρα των υποσχέσεων τελείωσε και από τον Ιανουάριο που θα αναλάβει τα προεδρικά του καθήκοντα θα κληθεί να αποδείξει ότι αυτά που υποσχέθηκε έχουν αντίκρισμα - όταν μάλιστα ελέγχει και τα δύο εκλεκτορικά σώματα - γι’ αυτό μπορεί να πει κανείς ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον Ομπάμα.
Ηθελημένα ή αθέλητα - γιατί κάποια στιγμή μπορεί το πράγμα να ξεφύγει όταν το... κύμα του ενθουσιασμού αναλαμβάνει δικές του πρωτοβουλίες στη μεγέθυνση των πραγμάτων - ο Ομπάμα έβαλε τον πήχυ πολύ ψηλά. Και επειδή, ούτως ή άλλως, με την κατάσταση που παραλαμβάνει είναι υποχρεωμένος να βαδίσει σε επικίνδυνο έδαφος, αν όχι σε κινούμενη άμμο, μπορεί τελικά όλο αυτό το κλίμα της υπεραισιοδοξίας που έχει δημιουργηθεί γύρω από το πρόσωπό του να αποδειχθεί πολύ βαρύ για να το σηκώσει. Να τον ξεπεράσει και να γυρίσει μπούμερανγκ. Μπορεί πάλι και όχι και άλλωστε αυτό είναι που όλοι εύχονται. Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να επιτελέσει χρέη... «Σωτήρα», όπως σήμερα παρουσιάζεται. Και σίγουρα, πάντως, από την άλλη μπορεί να είναι ένας καλύτερος Πρόεδρος από αυτόν που φεύγει. Δεν είναι και δύσκολο. Είναι ο χειρότερος που πέρασε!
