«Κάποιος δεν είχε δουλειά και κουνούσε την πόρτα»
Ελληνική παροιμία
Για την απραξία έχουμε δυο παροιμίες, ίσως και περισσότερες, μια δημώδη, αυτή που βάλαμε ως μότο του άρθρου αυτού και η άλλη, η λογία , «αργία μήτηρ πάσης κακίας». Ως απραξία εννοούμε και την εργασία που γίνεται μόνο με το μυαλό, η κακώς λεγόμενη «πνευματική», γιατί απέχει από το πνεύμα» πολύ περισσότερο από τη λεγόμενη περιφρονητικά «χειρωνακτική» ή «βάναυση» εργασία.
Έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον, αν και η «πνευματική» εργασία με το μυαλό έχει επικρατήσει από την εποχή του Κικέρωνος ακόμη, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και είναι ευρέως διαδομένη στην εποχή μας. Ο λόγος που πιστεύω ότι η «πνευματική» εργασία δεν είναι πνευματική είναι απλός. Στη λεγόμενη «πνευματική» εργασία του μυαλού, μόνο ένα μικρό κομμάτι του νου δουλεύει, αυτό που μοιάζει με λογιστική μηχανή, ενώ ολόκληρος ο άνθρωπος που δεν είναι μόνο λογική αγνοείται ή καταπιέζεται. Θα έλεγα πνευματική εργασία το εργόχειρο που το κάνεις με όλο σου το είναι, με το σώμα, το νου και την καρδιά.
Τέτοια εργασία θα την έκανα ευχαρίστως όσο ζούσα. Τέτοια εργασία είναι η μουσική, γι΄ αυτό και τη μουσική δεν την εγκαταλείπει κανείς. Ο Αρθούρος Ρουμπινστάιν εργαζόταν μέχρι τα βαθιά του γεράματα. χωρίς να παραλείπει ούτε μια μέρα την εργασία του. «Αν δεν δουλέψω μια μέρα» έλεγε «καταλαβαίνω εγώ ο ίδιος αμέσως τη διαφορά στο παίξιμό μου. Αν δεν δουλέψω δυο μέρες, την καταλαβαίνουν και οι φίλοι μου. Αν δεν δουλέψω τρεις και περισσότερες μέρες την καταλαβαίνουν όλοι».
Αυτό θα πει αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις νιώθεις την ολοκλήρωση που στο βάθος ζητάμε όλοι, γιατί χωρίς την ολοκλήρωση η ζωή είναι μεμψίμοιρη, σαν να τη ζεις αγγαρεία. Η ζωή είπε κάποιος δεν είναι ένα κόκαλο που το αρπάζεις και ψάχνεις να βρεις μια γωνιά να το γλείψεις όπως-όπως, σαν να είναι ένα κακό, που εύχεσαι να τελειώσεις μια ώρα αρχύτερα.
Στη λαρισινή απραξία μου έκανα τη γκάφα που αμέσως θα σας διηγηθώ. Λέω λαρισινή, γιατί στη Λάρισα ζω. Η Λάρισα είναι μια κλειστή πόλη, όπως όλες οι σύγχρονες πόλεις, που σε αναγκάζει να ζεις με το μυαλό. Και για να το πω καλύτερα σε αναγκάζει να σκέφτεσαι παρά να ζεις. Οι μόνοι που δεν είναι άπραγοι , με την έννοια που είπαμε πιο πάνω, είναι οι χειρώνακτες, δηλαδή οι φτωχοί μετανάστες, που δεν έχουν γίνει ακόμα σκλάβοι του «έτοιμου». Με εξαίρεση λοιπόν τους χειρώνακτες, οι κάτοικοι των πόλεων βαριούνται και να μιλήσουν ούτε έχουν την ευκαιρία αυτή, γιατί εκτός απ΄ το φαγητό, το ποδόσφαιρο και την πολιτική δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον. Δεν θέλω να κρίνω αυτό που επιλέγει καθένας. Εκείνο που με λυπεί, είναι ότι στη σύγχρονη πόλη ούτε εσύ σώζεσαι, ούτε τους άλλους αφήνεις να σωθούν.
Δέχτηκα λοιπόν μια πρόταση να πάω στην Αθήνα για να μιλήσουμε για την Τέχνη. Ο τόπος της συνάντησης ήταν μια θορυβώδικη ταβέρνα, με τόσο δυνατό θόρυβο, που ένιωθες τα σπλάχνα σου να χορεύουν με κίνδυνο να ξεκαρφωθούν και να φύγουν από τη θέση τους. Έτρεξα να προλάβω το επόμενο λεωφορείο για να επιστρέψω στη Λάρισα και πήγα στο σταθμό του ΚΤΕΛ την τελευταία στιγμή, γιατί ο ταξιτζής με άφησε στο ΚΤΕΛ Πελοποννήσου.
Εντούτοις δεν πήγε χαμένο το ταξίδι μου, γιατί έμαθα τη συνταγή της «φούλιας» μιας αραβικής σούπας και του «φελαφέλ» που είναι ένα είδος αραβικού κεφτέ..Πέρασα έξω από μια ελληνο-αραβική ταβέρνα και σταμάτησα ν’ ακούσω να παίζουν κλαρίνο. Ήταν καμιά δεκαριά κλαριτζήδες που κρατούσαν τα κλαρίνα τους έτοιμοι να τα παίξουν. Έτσι μου φάνηκαν, γιατί όταν πλησίασα και κάθισα σ΄ ένα τραπέζι κοντά τους, είδα ότι ήταν Αιγύπτιοι με τους ναργιλέδες τους!
Ο Γιάννης, όμως το γκαρσόνι, μου είπε πώς γίνεται η «φούλια». Η «φούλια» γίνεται με ταχίνι. ντομάτα, μαϊδανό, σκόρδο και λεμόνι.
Σήμερα πρωί- πρωί μαγείρεψα τη «φούλια», αποφασισμένος να την περιλάβω στη διατροφή μου, γιατί πραγματικά είναι πολύ εύγεστη. «Πάψε» είπα στη γυναίκα μου, που μουρμούριζε ότι «από τότε που μαγειρεύουν οι άντρες χάλασε ο κόσμος».
«Τη συνταγή της «φούλιας», την πλήρωσα εκατό ευρώ»!
