Μπορεί η ύφεση να πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από την παγκοσμιοποιημένη οικονομική πραγματικότητα, τα χρηματιστήρια να «τραμπαλίζονται» από τη βαθιά κρίση ως την προσωρινή ευφορία, το τραπεζικό κεφάλαιο, όμως, πρέπει να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένο καθώς βγαίνει το μόνο κερδισμένο από την κατάσταση αυτή. Η πλουσιοπάροχη χρηματοδότησή του από τον κρατικό φορέα για τη διάσωσή του, καθώς σχεδιάζεται να συνοδευτεί με την ευελιξία του διαβόητου «Συμφώνου Σταθερότητος», την αλλαγή του δικού μας προϋπολογισμού και με μέτρα για τους φτωχούς, θα σημάνει το ξεπέρασμα της κρίσης του. Δεν ξέρει κανείς αν αυτές οι «ασπιρίνες» θα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά και τη βαριά ασθένεια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Δεν ξέρει κανείς αν τα εκατομμύρια των ανθρώπων στη χώρα μας και σ΄όλο τον κόσμο, που αγωνιούν για τα σπίτια τους, για τον επιούσιο, για τον τρόπο ζωής τους, αναπνέουν τώρα με ανακούφιση. Ένα είναι φανερό: οι κερδοσκόποι δεν πρόκειται να συμμαζευτούν, η τραπεζική απληστία δεν θα εξαφανιστεί, οι τιμές δύσκολα θα πέσουν, η ανεργία δεν θα μειωθεί, αλλά θα αυξηθεί και η ανισότητα δεν πρόκειται να εκλείψει. Ο καπιταλιστικός παράδεισος θα εξακολουθήσει να είναι για τους λίγους και να κρατά τις πόρτες του κλειστές στους πολλούς, ενώ η παγκοσμιοποίηση θα μοιράζει αφειδώς τα «δώρα» της εκεί που τα έδινε ως τώρα.
Παρά την ολοπρόθυμη χρηματοδότηση του τραπεζικού κεφαλαίου, όπου γης την οποία θα πληρώνουμε μέχρι τρίτης γενεάς, εμείς τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι άνεργοι θα αυξάνονται και θα πληθύνονται, θα συνεχίσουν να νιώθουν ανασφαλείς και δυστυχείς. Εμείς «της γης οι κολασμένοι» που δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα και εξαρτόμαστε από το «φτάρνισμα» του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου δεν πρόκειται να ωφεληθούμε από τη γαλαντομία του κράτους προς τους τραπεζίτες.
Απ΄ αυτή την κρίση κάποιοι βγαίνουν κερδισμένοι και κάποιοι άλλοι, τα συνήθη θύματα, που είναι και οι περισσότεροι, βγαίνουν πάλι χαμένοι. Δίνεται η εντύπωση πως κάτι τεχνητό υπάρχει σ΄ αυτή την ιστορία της χρεοκοπίας των μεγάλων τραπεζικών κολοσσών και του σκαμπανεβάσματος των χρηματιστηρίων.
«Οι τράπεζες της Γουόλ Στριτ μετέτρεψαν τον χρηματοοικονομικό κόσμο σε καζίνο. Τώρα το παιχνίδι τελείωσε. Ποιος πρέπει να πληρώσει; «αναρωτιόνταν προ ημερών η γερμανική εφημερίδα «Ντι Τσάιντ».
Τους μεγάλους του κόσμου δεν τους απασχολεί η πείνα που μαστίζει τον κόσμο, η ανισότητα και η εκμετάλλευση. Κινητοποιούνται όμως σύσσωμοι, ξεχνώντας τις διαφορές τους, για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ακόμα και στην Ελλάδα, για την οποία μας έλεγαν ότι είναι «θωρακισμένη» προς το παρόν απέναντι στην κρίση, η κυβέρνηση διαθέτει πρόθυμα τον μισό προΰπολογισμό – 28 δισ. ευρώ – για τις τράπεζες τη στιγμή που ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να διαθέσει ούτε ένα ευρώ την ημέρα για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Ο απλός άνθρωπος που χάνει τον ύπνο του γιατί δεν έχει να ταΐσει και να σπουδάσει τα παιδιά του, αναρωτιέται, με τη σειρά του μήπως αυτή η κρίση ήταν ένα ακόμα κόλπο των τραπεζιτών και των μάνατζερ των τραπεζών που χρεοκόπησαν για να γεμίσουν με ακόμα περισσότερο χρήμα τις τσέπες τους; Είναι οι μόνοι που κερδίζουν απ΄αυτή την «κρίση». Είναι απίστευτες οι αμοιβές που πήραν για να τις οδηγήσουν στη... χρεοκοπία!
«Μεγάλη αναταραχή,θαυμάσια κατάσταση!» Το γνωστό σχόλιο του Μάο Τσε Τοινγκ, που έβλεπε τις εσωκομματικές κρίσεις σαν ευκαιρία για ενίσχυση της ηγεσίας του, ταιριάζει απολύτως και στην περίπτωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης που καταλήγει σε καταλήστευση των χρημάτων των φορολογουμένων πολιτών. Είναι φανερό ότι την κρίση αυτή πληρώνουν και πάλι οι φορολογούμενοι, οι μισθωτοί, κάποιοι μικρομεσαίοι, ακόμα και οι συνταξιούχοι. Πάνω από ένα τρισ. δολάρια θα μεταφερθούν στις τσέπες των τραπεζιτών και θα αφαιρεθούν από τις δαπάνες για την υγεία, την πρόνοια, την παιδεία, ενώ θα χρειαστεί να επιβληθούν και νέοι φόροι για να πληρωθεί το νέο μεγάλο κόλπο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Αξίζει να πανηγυρίζουν κάποιοι.
Όσο για μας που αντιμετωπίζουμε τη σκληρή οικονομική πραγματικότητα της καθημερινότητας, μένει η πικρή γεύση του αδιεξόδου στο οποίο έχει οδηγηθεί η ελληνική οικονομία. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς οικονομολογικές γνώσεις για να αντιληφθεί ότι βρισκόμαστε ήδη στο έλεος μιας κρίσης, τα φαινόμενα της οποίας είχαν εμφανιστεί πολύ πριν ξεσπάσει το διεθνές «κραχ». Μπορεί οι τράπεζες να σώζονται η μια μετά την άλλη και τα χρηματιστήρια να ανακάμπτουν, όσο ανακάμπτουν, όμως τα δικά μας προβλήματα οξύνονται.
Η διεθνής κρίση – πραγματική ή τεχνητή – έχει περάσει στην πραγματική οικονομία, σε όλα τα επίπεδα και ήδη μετράμε θύματα που τα βλέπουμε και τα διαπιστώνουμε καθημερινά. Από τη δραματική συρρίκνωση του τζίρου στην αγορά, το πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας και την αύξηση των επισφαλών δανείων, ως τη μαύρη τρύπα των δύο δισ. ευρώ στον κρατικό προϋπολογισμό, την ανεργία, την ακρίβεια και την κερδοσκοπία.
Δεν ξέρω πόσο... ανακουφισμένος πρέπει να αισθάνεται ο απλός πολίτης φορολογούμενος καταναλωτής, για τα «σχέδια σωτηρίας» τραπεζών και χρηματιστηρίων ανα τον κόσμο, δεν ξέρω πόσο ασφαλής νιώθει μετά και τις διαβεβαιώσεις ότι... σωθήκαμε και κανείς δεν απειλεί τα λεφτά μας, όμως προσωπικά γιατί έχω την εντύπωση ότι με εξαπατούν, με κλέβουν, με χρησιμοποιούν κάποιοι για να κερδίσουν αυτοί ακόμα περισσότερα; Γιατί νομίζω ότι τελικά είμαι μέρος και θύμα ενός νέου μεγάλου κόλπου διεθνούς εμβέλειας, για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι;
Αφελή ερωτήματα, θα μου πείτε, αν σκεφθεί κανείς ότι ο καπιταλισμός και η απάτη είναι συνώνυμα και ότι η «κρίση» δεν είναι παρά σύμπτωμα ενός ολιγαρχικού συστήματος που τη χρησιμοποιεί κατά περίπτωση για να αβγατίσει τα κέρδη του και τα προνόμιά του.
