Η αβάσταχτη δυσκολία των Σκοπιανών είναι ότι μόνον οι Έλληνες μπορούν να τους νομιμοποιήσουν με το όνομα της Μακεδονίας, που αυθαίρετα χρησιμοποιούν και κανείς άλλος, ούτε οι Αμερικανοί, ούτε τα Ενωμένα Έθνη. Οι Σκοπιανοί με το δίκιο τους δεν είναι ικανοποιημένοι, έστω κι αν όλoς ο κόσμος τους αναγνωρίσει με το όνομα αυτό, γιατί μόνο η αναγνώριση των άλλων δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους. Αυτό που επιθυμούν οι Σκοπιανοί στην πραγματικότητα είναι να τους παραχωρήσουν οι Έλληνες την ιστορία τους και να τους δώσουν τη νομική βάση, που δεν έχουν ως τώρα, για να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή Ελληνικά εδάφη.
Θα μπορούσαν ίσως κάποιοι να προθυμοποιηθούν να τους δώσουν εκείνοι την ιστορία τους. «Να σας δώσουμε εμείς την ιστορία μας, αν λυπάστε τόσο πολύ που οι Ελληνικές κυβερνήσεις δυσκολεύονται, να σας την παραχωρήσουν, γιατί φοβούνται την αντίδραση του λαού». Αλλά θα ήταν δώρο άδωρο για τους Σκοπιανούς, γιατί μόνο η Ελλάδα τους ενδιαφέρει.
Η ιστορία των Σκοπιανών με το όνομα της Μακεδονίας, που άρπαξαν πριν κάμποσα χρόνια, χωρίς να φανερώσουν τον απώτερο σκοπό τους, να το χρησιμοποιήσουν ως εθνικό τους όνομα, θυμίζει το μύθο με το λύκο που ήθελε να αρπάξει τα πρόβατα, αλλά με τη συγκατάθεση του βοσκού, ώστε να μη φαίνεται αρπαγή αλλά παραχώρηση. Η αρπαγή στη δικανική γλώσσα λέγεται «νόσφιση» και είναι όπως και η παραχώρηση ένα είδος αιτίας απόκτησης κυριότητας. Αυτός που αρπάζει κάτι, γίνεται κύριος, υπό κάποιες προϋποθέσεις, όπως και αυτός που λαμβάνει κατά παραχώρηση κάποιο πράγμα.
Ο βοσκός όμως του μύθου δεν δεχόταν να διαπραγματευθεί τα πρόβατά του με το λύκο και άφηνε τους σκύλους του να κάνουν τη δουλειά τους. «Δώσε μου τα σκυλιά, του έλεγε ο λύκος, και δε θα μαλώνουμε». Οι σημερινοί όμως Έλληνες πολιτικοί κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Σκοπιανούς, με την εποπτεία και τον έλεγχο δήθεν των Ενωμένων Εθνών, για να διαπραγματευθούν τα αδιαπραγμάτευτα, δηλαδή την τιμή τους, την εθνική τους υπερηφάνεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους (σε δεύτερη φάση). Αν οι Ελληνικές κυβερνήσεις είχαν στο νου τους τις έννοιες της «νόσφισης»(αρπαγής) και της «παραχώρησης» δεν θα δέχονταν με κανένα τρόπο να συρθούν σε «διαπραγματεύσεις» σαν αυτές του μύθου του λύκου με το βοσκό των προβάτων.
Αν μας ζητούσαν να διαπραγματευθούμε την τιμή και την αξιοπρέπειά μας θα δεχόμασταν και θα ακούγαμε τις φλυαρίες των διαφόρων κακόπιστων ή και καλόπιστων μεσολαβητών; Έλεος!
« Μα θα τους αναγνωρίσει όλος ο κόσμος ως Μακεδόνες;» Οι Σκοπιανοί ξέρουν καλύτερα από μας το συμφέρον τους από όσο ξέρουμε εμείς το δικό μας. Δεν τους αρκεί για τα απώτερα σχέδιά τους η αναγνώριση έστω και όλου του κόσμου. Γι’ αυτό θέλουν την υπογραφή της Ελληνικής κυβέρνησης. Γιατί η αναγνώριση- παραχώρηση της Ελλάδας αποτελεί τη νομική βάση για τις διεκδικήσεις τους εναντίον της. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις πρέπει να έχουν πάντοτε στο νου, ότι απεμπόληση της Ελληνικής ιστορίας και ενδεχόμενη παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, εκτός του ότι αναγκάζει τους Έλληνες να πιουν το πικρό ποτήρι της ταπείνωσης, είναι και μια μόνιμη, σοβαρή απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και για την ειρήνη.
Μα αυτό έπρεπε να το κάνουν πριν πενήντα χρόνια. Και επειδή πριν πενήντα χρόνια δεν είδαν τον πέλεκυ πάνω απ΄ τα κεφάλια τους, πρέπει τώρα που τον βλέπουν, να τον αφήσουν να πέσει επάνω τους; «Δεύτερες σκέψεις κρείσσονες»!
