Τα όσα «καταγγέλλουν» η κυβέρνηση, η Κομισιόν, η Σοσιαλιστική Διεθνής και οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, για τις ανεξέλεγκτες επενδυτικές τράπεζες και την «έλλειψη αυστηρών κρατικών ρυθμίσεων στην καπιταλιστική αγορά», είναι τελείως υποκριτικά. Οι οικονομικές εξελίξεις στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. δείχνουν ότι καμιά καπιταλιστική οικονομία δεν μπορεί να αποφύγει την περιοδική εκδήλωση της κρίσης.
Στην περίοδο της κρίσης γίνεται πιο φανερή η ασυμφιλίωτη βασική αντίθεση μεταξύ της κοινωνικής παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης του παραγόμενου πλούτου. Ξεσπούν βίαια όλες οι αντιθέσεις του καπιταλισμού.
Το κυνήγι του πρόσθετου κέρδους ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενες επιχειρήσεις και κλάδους οξύνει όλες τις αντιθέσεις της καπιταλιστικής οικονομίας. Οι διάφοροι κλάδοι αναπτύσσονται άναρχα και ανισόμετρα, μεγαλώνει η ανισορροπία μεταξύ της παραγωγής και των δυνατοτήτων λαϊκής κατανάλωσης. Αυξάνει και η κερδοσκοπική δράση στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Έτσι, εκδηλώνεται τελικά η κρίση με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, το κλείσιμο και την εξαγορά επιχειρήσεων.
Το μεγάλο θύμα είναι πάντα οι εργαζόμενοι. Αυτοί θα βιώσουν τις απολύσεις και την αύξηση της ανεργίας, τη συρρίκνωση του εισοδήματός τους, τους αβάσταχτους όρους δανεισμού, την κατεδάφιση των δικαιωμάτων τους.
Οι εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης αναδεικνύουν ένα ακόμα βασικό συμπέρασμα: Το αστικό κράτος δεν αποτελεί μηχανισμό εξισορρόπησης διαφορετικών ταξικών συμφερόντων. Υπηρετεί με το σύνολο των ρυθμίσεών του τα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης κάθε περίοδο. Είτε ιδιωτικοποιήσεις είτε κρατικοποιήσεις, υπηρετούν τον ίδιο ταξικό σκοπό.
Η αστική διαχείριση σ' όλες τις παραλλαγές της δεν μπορεί να αναιρέσει τις εκδηλώσεις της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Καθώς οξύνεται η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, ο καπιταλισμός σπαράσσεται από όλο και βαθύτερες, αξεπέραστες αντιφάσεις.
Ο παρασιτικός χαρακτήρας, που εδράζεται στη μετοχική ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, γίνεται όλο και πιο φανερός. Οι μέτοχοι - παράσιτα, οι οποίοι κερδίζουν από επιχειρήσεις που δε γνωρίζουν ούτε πού βρίσκονται και τι παράγουν, αποτελούν σύμβολα ενός ξεπερασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Η αστική τάξη ανησυχεί για τη δυνατότητα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Στην προσπάθειά της να ενσωματώσει τη λαϊκή αντίδραση, εμφανίζεται έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της, για άλλη μια φορά, η σοσιαλδημοκρατία με το παλιό ή νέα προσωπεία της.
Βέβαια, οι σοσιαλδημοκράτες κάθε απόχρωσης, δεν έχουν πλέον τις ίδιες δυνατότητες να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο για την απελευθέρωση της κίνησης του κεφαλαίου, της εργασίας, των εμπορευμάτων στο εσωτερικό της ΕΕ, για την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Η στάση τους στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην ΕΕ, η στήριξή τους στη Στρατηγική της Λισαβόνας για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, έχουν αποκαλύψει το ρόλο τους σ' ένα μέρος του λαού.
Οι Βρετανοί βίωσαν στο πετσί τους την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης απ' τους Εργατικούς, οι Γερμανοί τη μείωση του χρόνου λήψης επιδόματος ανεργίας απ' τους Σοσιαλδημοκράτες. Οι Ισπανοί την εκτίναξη της ανεργίας επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι είδαν τα αρνητικά αποτελέσματα απ' τη κυβέρνηση συντηρητικών-σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, και απ' τα αντίστοιχα παραδείγματα της Αυστρίας και της Γαλλίας.
Ωστόσο, προσπαθούν να εμφανιστούν σαν ο αντίπαλος του νεοφιλελευθερισμού. Εμπλουτίζουν την πρόταση της ισχυρής κρατικής ρύθμισης, με δυο στοιχεία: Την προσπάθεια υπερεθνικής - διασυνοριακής ρύθμισης της κίνησης του κεφαλαίου και την υπόσχεση ριζικής αναδιανομής του εισοδήματος. Σ' αυτό το πλαίσιο επεξεργάζονται έναν «Προοδευτικό Οδικό Χάρτη», υπό τον Τζόζεφ Στίγκλιτς, πρώην γενικό διευθυντή του ΔΝΤ, στο πλαίσιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Η πρόταση της παγκόσμιας συνεργασίας και της ρύθμισης της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς συνιστά προσπάθεια εξαπάτησης του λαού. Αγνοεί σκόπιμα την ανισόμετρη ανάπτυξη και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Προσπερνά συνειδητά το δρόμο χωρίς επιστροφή που άνοιξε η «απελευθέρωση» της κίνησης του κεφαλαίου στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.
Υπόσχεται ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών χωρίς να θιγούν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Στηρίζει τη στρατηγική επιλογή απελευθέρωσης των αγορών, που συνοδεύεται από όξυνση του ανταγωνισμού και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Η αναδιανομή που υπόσχεται ισοδυναμεί με ψίχουλα διατήρησης στη ζωή των κοινωνικών ομάδων της ακραίας φτώχειας. Ψίχουλα που θα προέλθουν απ' την αφαίμαξη των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων και τα οποία θα εξανεμιστούν απ' την ακρίβεια. Το δίχτυ ασφαλείας για τους εξαθλιωμένους, στην πράξη πρόκειται για την θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή τη διαιώνιση του καπιταλισμού. Σ' αυτό το στρατηγικό άξονα κινείται το ΠΑΣΟΚ και από κοντά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, μείωσε την ποσοστιαία συμβολή των φορολογικών εσόδων από επιχειρήσεις στο σύνολο των άμεσων φόρων, κατάργησε αρκετά κλιμάκια της προοδευτικής φορολογικής κλίμακας, αύξησε το ποσοστό των άδικων αντιλαϊκών έμμεσων φόρων στο σύνολο των φόρων. Άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση και «απελευθέρωση» στρατηγικών τομέων της οικονομίας, (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, αερομεταφορές, σιδηρόδρομο). Δρομολόγησε την επένδυση των μετοχών των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο και ευθύνεται για τις απώλειες της περιόδου 1999 - 2002.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα συμφωνεί με τη ΝΔ στη μείωση της φορολογίας των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, τα οποία επανεπενδύονται. Αποδέχεται επίσης τους στόχους της Ε.Ε., δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, τους περιορισμούς για το ύψος του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος. Έτσι, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά απ' την κυβερνητική πολιτική που προβάλλει σαν μονόδρομο τη φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα.
Γι' αυτό και καταφεύγει στην αποπροσανατολιστική κριτική σχετικά με την ανικανότητα της ΝΔ να πατάξει τη φοροδιαφυγή και μεταθέτει την αντιπαράθεση στην τεχνοκρατική ικανότητα και οργάνωση των φορολογικών υπηρεσιών, ώστε να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα.
Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να δίνει σαφείς δεσμεύσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, που τις συνδυάζει με απατηλές, ασαφείς υποσχέσεις στους εργαζόμενους. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στη ΔΕΘ, δεσμεύτηκε για τη συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων με την αναθεώρηση του κανονισμού των ΒΑΕ, την κρατική χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου σε τομείς της πράσινης οικονομίας, την προώθηση των ΣΔΙΤ.
Την ίδια στιγμή έδινε απατηλές υποσχέσεις για επαναφορά μιας προοδευτικής τιμαριθμοποιημένης φορολογικής κλίμακας, χωρίς να απαντά ουσιαστικά ποιος και πώς θα διασφαλίσει την αύξηση των φορολογικών εσόδων. Ο δημαγωγικός χαρακτήρας των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτεται πλήρως αν θυμηθούμε και τη στάση της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ σχετικά με τις διεκδικήσεις ουσιαστικής αύξησης των μισθών και των συντάξεων.
Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον αρκετή πείρα. Δεν πρέπει να ξεγελαστούν ακόμα μια φορά από τα κακότεχνα φιλολαϊκά προσωπεία που φορούν οι πολύχρωμοι διαχειριστές του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, όπως υποστηρίζουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Στο ανώτατο, ιμπεριαλιστικό του στάδιο γεννά όλο και βαθύτερες κρίσεις, μεγαλώνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, γενικεύει την ανασφάλεια. Αναζητά διέξοδο στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Η πραγματική διέξοδος προϋποθέτει την αποφασιστική σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου, ώστε να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του. Να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να σχεδιάσει κεντρικά την κοινωνική παραγωγή με γνώμονα τις ανάγκες του. Να αξιοποιήσει τον εργατικό έλεγχο στην προσπάθεια της κεντρικά σχεδιασμένης λαϊκής οικονομίας.
Το άνοιγμα του δρόμου γι' αυτή την προοπτική κρίνεται κάθε μέρα από τη στάση των εργαζομένων. Από τα πλήγματα που θα καταφέρουν στις δυνάμεις του δικομματισμού και του οπορτουνισμού. Από την απόρριψη του καλέσματος στήριξης των μέτρων του αστικού κράτους για τη διαχείριση της κρίσης.
Από τον ανυποχώρητο ταξικό αγώνα για την ικανοποίηση των αναγκών τους ενάντια στην πολιτική του ευρωμονόδρομου. Από την αποφασιστικότητα να μη δεχτούν καμιά θυσία για να σωθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι και η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Από την αγωνιστική διεκδίκηση ριζοσπαστικών στόχων πάλης, όπως η πλήρης - σταθερή εργασία, η αποκλειστικά δημόσια καθολική Ασφάλιση, η δωρεάν δημόσια Υγεία και Παιδεία, η εναντίωση στην απελευθέρωση οικονομικών τομέων στρατηγικής σημασίας, η κατάργηση της έμμεσης φορολογίας σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, η ριζική αύξηση του αφορολόγητου ορίου, η κατάργηση του ανατοκισμού σε όλα τα δάνεια.
Σ' αυτό το σάλπισμα αντεπίθεσης και αποφασιστικής σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό καλεί το ΚΚΕ, ιδιαίτερα τώρα που ο πραγματικός αντίπαλος έχει εξασθενίσει. Ας μη λείψει κανείς!
