Ειρωνεία όμως ε; Ο... Σωτήρας των χωρών της Ευρωζώνης δεν συναλλάσσεται με ευρώ. Προτιμάει τη λίρα Αγγλίας. Και ουσιαστικά αυτός και η χώρα του είναι από τα βασικά εμπόδια ολοκλήρωσης της Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης. «Αυτός» είναι προφανώς ο Άγγλος πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράου, ο οποίος αναγορεύτηκε σε... ευρωπαϊκό ήρωα, καθώς είναι ο «πατέρας» της πρότασης που υιοθέτησαν οι «16» της ευρωζώνης, προκειμένου να αντιμετωπίσει η Ευρώπη και «μαζί και μόνη» το μεγαλύτερο οικονομικό κραχ που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Η άλλη ειρωνεία είναι ότι «αυτός», ο Γκόρντον Μπράουν δηλαδή, που λόγω της... έμπνευσης που είχε, γνωρίζει μεγάλες πιένες ανά τας Ευρώπας, στη χώρα του, μέχρι τώρα τουλάχιστον και από τότε που ανέλαβε την πρωθυπουργία, άσπρη μέρα δεν έχει δει. Η δημοτικότητά του είναι πολύ χαμηλή, η κυβέρνησή του πάει απ’ το κακό στο χειρότερο και δεν προβλεπόταν (τουλάχιστον πριν το κραχ) να τη... βγάλει καθαρή τη θητεία του, αλλά να εξαναγκαστεί σε κινήσεις που θα του στερούσαν και την πρωθυπουργία. Λες και τον... έφτυσε ο Μπλερ ένα πράγμα, από τότε που τον έχρησε διάδοχό του. Απ’ ό,τι δείχνει όμως η εξέλιξη των πραγμάτων, δεν τον... έφτυσε... για να μην τον ματιάσει. Του έχει κάνει βουντού! Τώρα βέβαια που αναγορεύτηκε σε «ήρωα του ευρώ» χωρίς καν να το χρησιμοποιεί, και με τις κινήσεις που έχει κάνει εντός Βρετανίας για να εγγυηθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, μπορεί να του ξημερώσουν και καλύτερες μέρες εντός Βρετανίας. Μπορεί πάλι και όχι. Άλλωστε λένε ότι ένας υπουργός Οικονομικών - που εκ θέσεως είναι «αντιπαθής» στον κόσμο - δεν είναι η καλύτερη επιλογή για να γίνει πρωθυπουργός. Γι’ αυτό και διάφοροι άλλοι (π.χ. βλέπε Αλογοσκούφη), που... γλυκοκοιτάζουν την προεδρική καρέκλα ενός κόμματος (βλέπε Νέα Δημοκρατία), εκ των προτέρων κατάλαβαν ότι... δεν τους παίρνει.
Παρά ταύτα, μπορεί ο Μπράουν να μην τα πηγαίνει τόσο καλά ως πρωθυπουργός όσο τα πήγαινε ως υπουργός Οικονομικών, αλλά στην παρούσα κρίσιμη φάση είναι προφανές ότι η πρότερη πείρα που είχε από τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, μαζί βεβαίως με τις γνώσεις που, επίσης, προφανώς έχει, τον βοήθησαν να «συλλάβει» ένα σχέδιο αντίστασης στο οικονομικό κραχ, που δεν αποκλείεται να αποδειχτεί σωτήριο για την Ευρώπη και όχι μόνον.
Και οι πρώτες αντιδράσεις από τα ανά τον κόσμο χρηματιστήρια, μετά την απόφαση που υιοθέτησαν στο Παρίσι οι «16» της ευρωζώνης, έδειξαν ότι πράγματι η πρωτοβουλία κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά «οικονομία» σημαίνει «ψυχολογία», δηλαδή δημιουργία του κατάλληλου κλίματος. Και εν προκειμένω, μπορεί να είναι «στραβό το κλίμα», αλλά δεν πρόλαβε να... «το φάει και ο γάιδαρος» επειδή επενέβη ο Μπράουν και οι ηγέτες των 16 χωρών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Η οποία Ελλάδα - όπως παρατήρησε και ο Καραμανλής - και η πραγματικότητα μέχρι στιγμής δεν τον διαψεύδει, αντέδρασε πολύ καλύτερα από άλλες χώρες, που έχουν και πολύ πιο «δυνατές» οικονομίες. Και η οποία Ελλάδα προβλέπεται να έχει και ένα ρυθμό ανάπτυξης στο 2%, ενώ οι λοιπές χώρες θα είναι καθηλωμένες στο μηδέν και μερικές θα είναι και υπό το μηδέν. Και όλα αυτά, διότι, όπως είπε ο Καραμανλής, η κυβέρνησή του ακολούθησε μια υπεύθυνη οικονομική πολιτική. Έτσι, για να χαρεί και ο Αλογοσκούφης.
Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι στα τέλη της 10ετίας του ’90, με την ευθύνη ανθρώπων που τώρα σφυρίζουν αδιάφορα, το ελληνικό Χρηματιστήριο έπαθε τέτοιο στραπάτσο και μαζί και οι επενδυτές του, που αυτή η κακή πείρα τού παρελθόντος μάς... έβαλε μυαλό και μας... θωράκισε ως ένα βαθμό, ώστε να μην μας εύρουν τα χειρότερα, τώρα που είναι μια ώρα δύσκολη.
Βέβαια, στις αποφάσεις που λήφθηκαν στο Παρίσι τελικά «όλοι μαζί μεν, αλλά και ο καθένας για τον εαυτό του», αφού η κάθε χώρα ανέλαβε να προστατέψει και να εγγυηθεί το δικό της χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά... Αλλά, εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι «υιοθετήθηκε ένας κοινός «μπούσουλας» σωτηρίας, ο οποίος μπορεί να δημιουργήσει αισιοδοξία στις αγορές και να συγκρατήσει την κατάρρευση.
Βέβαια, δίκιο έχει η Αλέκα (Παπαρήγα) που λέει «γιατί να πληρώσουμε τις τράπεζες που καιροσκοπούν διαρκώς σε βάρος τού κοσμάκη, ας πληρώσουν μονάχες τους», αλλά... Αλλά ότι η οικονομία μιας χώρας εξαρτάται και από τις τράπεζες σε σημαντικό βαθμό, δεν πρόκειται για... ψυχικό, για ανάγκη πρόκειται. Κι έπειτα είναι με το... αζημίωτο. Για κρατικοποιήσεις μιλάμε.
