Είναι η δεύτερη φορά που γίνομαι μάρτυρας και κοινωνός μιας απαράδεκτης ανθρώπινης συμπεριφοράς σε δημόσιο μέσο συγκοινωνίας. Μια συμπεριφορά που καταργεί γραπτούς και άγραφους νόμους. Απαγορεύσεις και αξίες, που σκοπό έχουν την προστασία της δημόσιας υγείας μέσα από ένα καθαρό φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον.
Το περιστατικό αυτό της απαξίωσης νομικών και αξιακών κανόνων έλαβε χώρα στο τρένο. Σ' αυτό το λαϊκό συγκοινωνιακό μέσο. Το ολιγότερο ακριβό και το περισσότερο προσιτό στο βαλάντιο του φτωχού ανθρώπου.
Και μάλιστα σε καιρούς πολύ δύσκολους για την οικονομία των ελληνικών νοικοκυριών, τα οποία καθημερινά πλήττονται, ανεπανόρθωτα, από την ανίκητη, μέχρι τώρα, μάστιγα της ακρίβειας.
Και όμως το μέσο αυτό με την τόση κοινωνική του προσφορά και ευαισθησία κάποιοι δεν το σέβονται. Κάποιοι δεν νοιάζονται καθόλου για την προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των συνταξιδιωτών τους. Υποταγμένοι στα πάθη τους καταπατούν ρητές εντολές και απαγορεύσεις και μάλιστα σήμερα το υπουργείο Υγείας διακηρύσσει την απόφασή του να απαγορεύσει το κάπνισμα σ' όλους τους δημόσιους χώρους.
Προσέξτε λοιπόν τι άκουσαν τ' αυτιά μου και τι είδαν τα μάτια μου μέσα στο τρένο Λάρισας - Θεσ/νίκης.
Ταυτόχρονα, περίπου, με την αναχώρηση ανακοινώθηκε η αυστηρή απαγόρευση του καπνίσματος σ' όλους τους χώρους της αμαξοστοιχίας. Μετά από λίγη ώρα ένας νεαρός, πιθανόν σπουδαστής, πολύ φουριόζος, λες και επρόκειτο να του συμβεί κάτι, περνά ανάμεσά μας και εγκαθίσταται στο χώρο μεταξύ των δύο βαγονιών. Εκεί εντελώς ατάραχος, χωρίς καμία συστολή, άναψε το τσιγαράκι του και με βαθιές ρουφηξές το απολάμβανε αρειμανιώς, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια την ανακοίνωση και τα οράματα του υπουργείου Υγείας.
Και καλά αυτός έκανε τη δουλειά του. Εμείς οι άλλοι τι κάναμε; Απολύτως τίποτα. Δεν μίλησε κανένας. Κανένας δεν έδινε σημασία σ' αυτό το παράνομο που γινόταν εκείνη τη στιγμή. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται, ότι η έλλειψη παιδείας και η ανοχή είναι οι γεννήτορες της παράνομης συμπεριφοράς μας.
Έτσι λοιπόν από μόνοι τους οι νόμοι και οι ανακοινώσεις δεν μπορούν ν' αλλάξουν ριζικά τη στάση μας απέναντι στο επιβλαβές και κοινωνικώς επιζήμιο. Γιατί ο κακός και απαίδευτος πολίτης θα βρει τον τρόπο να κάνει αυτό που θέλει. Αδιαφορώντας αν θα κάνει κακό στους συνανθρώπους του. Αυτό ούτε που το σκέφτεται καθόλου. Δεν τον νοιάζει. Δεν τον ενδιαφέρει, αν αρρωστήσουν κάποιοι. Σκασίλα του. Αυτός να είναι καλά. Ν' απολαμβάνει «τ' αγαθά» της εγκληματικής του συνήθειας.
Επομένως καλά τα μέτρα, καλές και οι ανακοινώσεις, αλλά δεν έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Και δεν έχουν, γιατί λείπει το αυτονόητο. Η γνώση και η Παιδεία. Η αγωγή που παίρνουμε από τα σπίτια μας και το σχολείο: Περί σεβασμού του ίδιου του εαυτού μας. Έτσι λοιπόν οι νόμοι που απευθύνονται σε μια ανημέρωτη περιβαλλοντικά κοινωνία καταντούν κενά γράμματα. Γράμματα χωρίς περιεχόμενο.
Αυτή η ενημέρωση και η Παιδεία έλειπε και στο νεαρό του τρένου. Του συνταξιδιώτη μου. Και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει πολύ. Γιατί στο μέλλον, αν δεν αλλάξουμε, πιθανόν να δούμε και χειρότερα. Και τότε ίσως είναι αργά. Γι΄ αυτό, λοιπόν, χρειάζεται πρόληψη. Πρόληψη με όπλο την Παιδεία πρώτα και μετά τον νόμο. Έτσι θα γίνουμε συνειδητοί δημοκρατικοί πολίτες. Έχοντες μέσα μας βαθιά ριζωμένες τις αξίες του σεβασμού και της αγάπης σ' όλον τον κόσμο. Έμβιο και άβιο. Και αυτό πρέπει να το δείχνουμε παντού. Όπου και αν βρισκόμαστε. Σε οποιονδήποτε τόπο ή μέσο. Ο αγώνας μας επιβάλλεται να είναι καθολικός και μόνιμος. Να αποτελεί καθήκον όλων μας. Και ο νόμος; Να δρα σωφρονιστικά σε κείνους που εξαιτίας διάφορων καταβολών δεν προσαρμόζονται στις πρακτικές εκείνες, οι οποίες μεταλλάσσουν την κοινωνία μας προς το καλύτερο. Προς ένα ευτυχέστερο μέλλον.
Νομίζω ότι προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να οδηγήσουμε τον κόσμο. Δύσκολο όμως, αλλά όχι ακατόρθωτο. Γιατί, ο δρόμος του καλού είναι πάντα ανηφορικός. Όταν όμως φτάσει κανείς στην κορυφή, τότε γίνεται κατακτητής της αρετής. Γίνεται εραστής των ιδεών εκείνων που σκοπό έχουν την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας, πολεμώντας έτσι τα ποικιλώνυμα συμφέροντα, που καθημερινά υπονομεύουν το φυσικό περιβάλλον. Ακόμα γίνεται πιο δυνατός και ανταλλάσσεται απ' όλες τις καταστροφικές εκείνες συνήθειες που βλάπτουν όχι μόνον τον εαυτό του, αλλά και τον περίγυρό του. Με λίγα λόγια δε θα σκεφθεί ποτέ να κάνει αυτό που έκανε ο επιβάτης τής αμαξοστοιχίας Λάρισας - Θεσ/νίκης, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια νομικές διατάξεις και ανακοινώσεις.
Ας γίνουμε λοιπόν μέτοχοι ενός τέτοιου καλού αγώνα. Για να φτιάξουμε ένα μέλλον καλύτερο από το παρόν. Και αυτό το χρωστάμε απέναντι στα παιδιά μας. Σ' αυτά που σήμερα δοκιμάζονται περισσότερο.
Που ψάχνουν να βρούν λυτρωτικούς δρόμους, που οδηγούν σ' έναν καλύτερο και ομορφότερο κόσμο.
