Ο κόσμος κατέχεται από ένα έντονο αίσθημα φόβου και θυμού. Θυμό για ό,τι συμβαίνει στο πολιτικό μας γίγνεσθαι. Φόβο για το τι πρόκειται να επακολουθήσει στη ζωή του από τη συνεχιζόμενη και διαρκώς διογκούμενη σήψη τού πολιτικού μας συστήματος.
Οι παρέες στα καφενεία και στα πολιτικά στέκια είναι έντονες, ανήσυχες και προβληματισμένες. Όλοι τρομάζουν στη σκέψη του τι θα μας ξημερώσει αύριο. Και περισσότερο, όταν έντρομοι, έκπληκτοι και οργισμένοι, βλέπουν τους πολιτικούς να αντιδρούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Μα, λίγα είναι τα όσα συμβαίνουν για να τους βάλουν ψύλλους στ’ αυτιά; Ή ακολουθούν τη στρουθοκαμηλική τακτική, ώσπου να ’ρθει η ώρα να βρεθούμε όλοι μας, πολίτες και πολιτικοί στην έσχατη κατάντια; Πώς όμως κωφεύουν σ’ ένα τέτοιον ορυμαγδό συγκλονιστικών γεγονότων και πρωτόφαντων σκανδάλων; Πώς μένουν ανάλγητοι σε τέτοια κρούσματα ανωμαλίας; Και βέβαια δεν είναι μόνον η SIEMENS που προκλητικά και αναίσχυντα ομολογεί το ρόλο που έπαιξε στην ηθική αποχαλίνωση κομμάτων και πολιτικών. Δεν είναι μόνον τα εκατό εκατομμύρια μίζες, αλλά και τα εις είδος δωράκια στους εκλεκτούς μας, με ψυγεία, κουζίνες και κομπιούτερ. Δεν είναι η ολοένα αυξανόμενη ακρίβεια που εξανεμίζει τους κόπους και το αίμα τού κοσμάκη. Ούτε το θεριό της παγκόσμιας κρίσης, που κρούει απειλητικά την πόρτα μας. Είναι και ο κοινωνικός ιστός που διαλύεται με τους κραδασμούς και διαμορφώνει στους πολίτες νοοτροπίες με αρνητικές προεκτάσεις στη ζωή μας.
Όλα αυτά τα βλέπει ο κόσμος. Τα αντιλαμβάνεται. Και θυμώνει. Και φοβάται. Τα συζητάει ακόμα και στα καφενεδάκια των πιο μικρών χωριών. Δεν είναι κουτός. Βλέπει, αντιλαμβάνεται και συμπεραίνει για τα όσα ανησυχητικά, για το αύριο και το μέλλον των παιδιών συμβαίνουν.
Συγκρίνει τον δικό του μόχθο και ιδρώτα, στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει τον επιούσιο με τους μεσάζοντες, τους σκαφάτους, τους μιζαδόρους, με κάστρα και πολυτελή ζωή, χωρίς να υποβληθούν σε κόπους και στερήσεις.
Ναι, μια ταξική διαφορά, στην ελεύθερη οικονομία είναι θεμιτή. Αλλά αυτό το λεφούσι της αρπαχτής, του δόλου και της διαφθοράς μας πληγώνει πολύ, Την καστρόπορτα για το κλαμπ των αναίσχυντων κλεφτών άνοιξαν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, μ’ εκείνο το αμίμητο και παρορμητικό των λουφαδόρων, με το οποίο δόθηκε το σύνθημα της καταλήστευσης του κράτους. «Είπαμε να παίρνουμε δωράκια, αλλά όχι και των πεντακοσίων εκατομμυρίων...». Ήταν κι αυτό ν’ αποδειχθεί πως ο Σοσιαλισμός, παρά τις διακηρύξεις του, είναι ένα ακριβό σπορ που πληρώνεται με μίζες και «προσφορές».
Αλλά φόβο και θυμό δεν μας προκάλεσαν μόνον εκείνοι. Πιο πολύ θυμώνουμε κι ανησυχούμε με τους σημερινούς ιθύνοντες. Αυτούς που επαγγέλθηκαν την ανάπλαση, την επανίδρυση του φθαρμένου κράτους, τις καλύτερες μέρες. Αυτούς που ξεγέλασαν τον κόσμο με απατηλά συνθήματα, που έδειξαν την ατολμία και την ανημποριά τους να κάνουν τις ριζικές αλλαγές. Αίολες υποσχέσεις, βαρύγδουπες κι ανεκπλήρωτες, όπως «Μεταρρυθμίσεις» για κάποια «Μαχαίρια που θα έφταναν στο κόκαλο», για «Αξιοκρατία», για «Κάθαρση της κόπρου του Αυγείου». Για δουλειά σε ανέργους, για ανάσα για φτωχούς.
Μήπως τους κούρασε κιόλας το βαρύ κυβερνητικό έργο; Μήπως εγλυκάνθησαν τόσο από την εξουσία, ώστε να γεύονται μόνον τα αγαθά της και να ξεχνούν το χρέος τους; Μήπως μέθυσαν από τη δύναμη που δίνει η εξουσία; Είναι όλοι τους τόσο απορροφημένοι από το κυνήγι της νομής της εξουσίας, ώστε να μην ακούν την υπόγεια βοή μιας κοινωνίας, που βρίσκεται σε αδιέξοδο;
Έχουμε μια κυβέρνηση που έχασε τα πλεονεκτήματα από τα λάθη των άλλων, που έπεσε στα ίδια αμαρτήματα που στεντόρεια καταδίκαζε. Και που βαδίζει στα ίδια μονοπάτια, που μετά βδελυγμίας απεκήρυσσε.
Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς, για να μην σε καταλάβει πλήρως ο φόβος και ο θυμός και σε οδηγήσει στην οργή και στην νευρική κρίση. Από πού να πιαστείς; Σε ποιον να ελπίσεις; Πολιτικές ηγεσίες που χαρακτηρίζονται από διαχειριστική λογική μονάχα. Από αγωνία να κουμαντάρουν κρίσιμες καταστάσεις. Λείπει δραματικά το όραμα για τον τόπο. Για τα μεγάλα, αλλά και τα καθημερινά.
Και σαν επιστέγασμα, μιας ανύπαρκτης αντιπολίτευσης, που δεν μπορεί να ξεπεράσει το στίγμα του αμαρτωλού της εαυτού και μιας κυβέρνησης που αδυνατεί να βρει το σύγχρονο βηματισμό, μας απειλεί και η παγκόσμια οικονομική κρίση, με βαθύτερη επίφαση στην ελληνική οικονομία. Να γιατί φοβάται και θυμώνει ο κόσμος. Να γιατί αγωνιά. Προδομένος, αφημένος στην τύχη του, απαξιωμένος. Με κουρελιασμένα όνειρα και ξεφτισμένες ελπίδες... Είναι να μην τρέμεις για το αύριο;
