Βρήκαν πάλι την ευκαιρία μερικοί, ή μάλλον τους την προσέφεραν εκ των έσω κάποιοι λειτουργοί της εκκλησίας, μοναχοί, με τις λαθεμένες τους επιλογές, τις ιερές μπίζνες και την πρόκληση του θρησκευτικού συναισθήματος των πιστών και βάλουν κατά της εκκλησίας.
Οι μοναχοί, λησμόνησαν φαίνεται πως οι κύριες αρχές και αρετές στις οποίες οφείλουν να ασκούνται, είναι η ακτημοσύνη, η υπακοή και η παρθενία. Παρέβλεψαν ότι η εξουσία μοιάζει με το ραβδί της Κίρκης που μεταμορφώνει ανθρώπους σε άλογα ζώα.
Ισως και να ήθελαν να απολαύσουν ό,τι δεν κατόρθωσαν ως πολίτες.
«Αχίλλειος πτέρνα» το κυνήγι του θησαυρού επί της γης και η αγάπη στα εγκόσμια. Ετσι τουλάχιστον φαίνεται από όσα ακούμε - μακάρι να μην είναι έτσι - και έδωσαν βήμα στους «ζηλωτές και φίλους» της εκκλησίας να την λοιδορούν και να την καταγγέλλουν, ειρωνευόμενοι τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος και των θαυμάτων! Ζητούν μάλιστα «εδώ και τώρα» το διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, αυτό το τόσο έντιμο διαχρονικά, το αμόλυντο, το άγιο και το δίκαιο!
«Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου» θα έλεγε πάλι ο Κύριός μας
- και σίγουρα λέει - με όσα συμβαίνουν και στην εκκλησία του.
Ας γίνει όμως και ο διαχωρισμός. Ευκαιρία να μεγαλουργήσει η εκκλησία γιατί αυτή θα βγει κερδισμένη. Επιζητούν όμως και τις ευλογίες των Μητροπολιτών κυρίως σε εκλογές για ευνόητους λόγους. Δεν είναι έτσι αγαπητέ αναγνώστη;
Στην ουσία όμως, ο διαχωρισμός είναι αδύνατος. Ελληνισμός και ορθοδοξία, πίστη, εκκλησία, είναι βλέπετε βασικά στοιχεία της ιστορικής και θρησκευτικής συνείδησης του Ελληνα πολίτη. Και τη συνείδηση δεν μπορεί κανείς να την αλλοτριώσει.
Όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο - κατά πως λέει ο λαός μας - η εικόνα που ζούμε με όσα γίνονται στο Αγιο Ορος, την Αγία Τράπεζα της Ορθοδοξίας μας, δεν είναι η καλύτερη.
Προκλήθηκε και βιάστηκε το θρησκευτικό συναίσθημα του πιστού και ως βασικό στοιχείο της ψυχικής ζωής που είναι, εκφράζεται με ιδιαίτερη ένταση.
Ο πιστός καμαρώνει για τους αγωνιστές αγίους, για τις βασιλιάδες, για τους πατριάρχες μας που φυλάνε Θερμοπύλες, για ιεράρχες και απλούς παπάδες που κτίζουν οικοτροφεία, οργανώνουν και συντηρούν συσσίτια και κτίζουν εκκλησίες.
Καμαρώνει για το αποστολικό έργο της εκκλησίας μας και για τους άξιους ιεράρχες και διακόνους που το υπηρετούν τόσο στο εσωτερικό όσο κυρίως στο εξωτερικό.
Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Αδικούμε τον εαυτό μας. Είναι σωστό όμως να μπει κάποια τάξη. Να διορθωθούν τα κακώς κείμενα.
Άλλη είναι η αποστολή του μοναχού. Τα πράγματα μπορούν να σιάξουν. Οφείλουμε όμως και την άλλη άποψη να την ακούμε όσο και αν μας στεναχωρεί. Πρέπει να την έχουμε δίπλα μας για να συνδιαλεγόμαστε και όχι απέναντι γιατί το «γινάτι βγάνει μάτι», λέει ο λαό μας.
Αλλού είναι το πρόβλημα. Είναι η έκπτωση των αξιών που ζούμε, τα πάσης φύσεως ελλείμματα και σκάνδαλα που έχουν φέρει τη χώρα μας στην τελευταία θέση σε σύγκριση και με άλλες τις ευρωπαϊκής οικογένειας.
Πώς θα σωθούμε από αυτό το κλίμα; Με ποιο τρόπο η πολιτεία, τα κόμματα, θα βρουν τους τίμιους για να την υπηρετήσουν και η εκκλησία τους αγίους;
Ισως η πολιτεία, η κάθε κυβέρνηση, αν ήθελε, θα μπορούσε να επιλέξει αξιοκρατικά τα στελέχη ζητώντας και το έντυπο Ε9 της εφορίας για να ξέρει τι περιουσία έχουν. Στην εκκλησία όμως τούτο γίνεται;
Η αγιοσύνη βλέπετε δεν καταχωρείται στο Ε9.
Δεν μπορεί όμως, κάποια λύση θα υπάρχει κι εκεί, ώστε να συστρατευτούμε όλοι και να βρούμε το δρόμο που οδηγεί στην αυτάρκεια, την ανοικτότητα και την εγκράτεια. Αρετές κάθε πολίτη και πολιτικού που γνωρίζει από πού έρχεται και πού επιθυμεί να πάει η χώρα, το έθνος. Που έχει όραμα και προβάλλει τον ελληνισμό και την ορθοδοξία, ως τρόπο σκέψης, δράσης, δημιουργίας και ζωής.
Χρειάζεται ξεσηκωμός. Δεν πάει άλλο. Το φωνάζει η πολιτεία δια στόματος Ισοκράτη «Ουδέ τον πλούτον παρακαίρως ηγάπα, αλλ΄ απήλαυε μεν των παρόντων αγαθών ως θνητός, επεμελείτο δε των υπαρχόντων ως αθάνατος!». Το φωνάζει και η εκκλησία δια στόματος Αγίου Πέτρου. «Δια αναζωσάμενοι τας οσφύας της διανοίας υμών νήφοντες ελπίσατε…».
Το προσκλητήριο είναι για όλους. Να ανασκουμπωθούμε και με σωφροσύνη και πνευματική διαύγεια να βρούμε και να βαδίσουμε ως λαός τον άλλο δρόμο. Πολιτική και εκκλησιαστική βούληση απαιτείται. Ο λαός και ο πιστός θα ακολουθήσει.
* Ο κ. Δημήτριος Νταφούλης είναι επίτιμος σχολικός σύμβουλος και θεολόγος.
