Γνωρίζω κάποιον, που η γυναίκα του είναι μονίμως με το παράπονο, ότι δεν
έχει άντρα με πυγμή.«Θέλω άντρα με πυγμή», λέει κάθε φορά αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο άντρας της είναι ο τύπος του «σήκω-σήκω, κάτσε κάτσε», ένας άντρας νερόβραστος, παθητικός, λαπάς.. .
Ο γνωστός μου δεν μπορεί να την καταλάβει γιατί ενώ παραπονιέται ότι δεν είναι άντρας με πυγμή, η ίδια τον κατηγορεί ότι της φέρεται με αυταρχικό τρόπο, είναι φαλοκράτης, φασίστας, χουντικός, πήγε δε και στον Εισαγγελέα, να ζητήσει την προστασία του.
Τέτοιες διαφορές, αντιθέσεις και αντιφάσεις του παραλόγου είναι γνωστές σε όσους, σωστά ή λάθος, παντρεύονται γυναίκες για να ζήσουν αρμονικά, «εκ των αντιθέτων αρμονία» (Ηράκλειτος). Δεν προβλέπουν ότι η μάχη με τη γυναίκα είναι επίσης μια από τις μάχες με το ανίκητο, γιατί όποιος νικήσει είναι χαμένος. Σαν το βασιλιά Πύρο, που όταν κέρδισε τη μάχη και έχασε το μισό στράτευμα, είπε: «Μια τέτοια νίκη ακόμα και δεν θα μας μείνει καθόλου στράτευμα»!
Να μάχεται κανείς ή να μην μάχεται; Να υποχωρεί αιώνια διατηρώντας τις δυνάμεις του άθικτες (τακτική υποχώρηση). Ο Λάο Τσε, δεν είναι γνωστό αν ήταν παντρεμένος ή ελεύθερος, πίστευε ότι ο σοφός νικάει υποχωρώντας. Πράγματι στις οικογένειες ένας τουλάχιστον πρέπει να διαθέτει σωφροσύνη, υπομονή και καρτερικότητα. Συνήθως ο άντρας, (τον παλιό καιρό), όταν ο άντρας εκείνη την εποχή, αντίθετα με το σημερινό, δεν ασχολούνταν με τις λεπτομέρειες (με τα πίτουρα). Η γυναίκα είναι σαν τη θάλασσα: Σήμερα είναι ήρεμη κι αύριο φουρτουνιασμένη»!
Είναι τα δύο φύλα, το αντρικό και το γυναικείο, διαφορετικά ή είναι όμοια; Η ομοιότητα ή η διαφορά των δύο φύλων προβάλλεται για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Οι φεμινίστριες π.χ. υποστηρίζουν ότι τα δύο φύλα είναι όμοια, άντρες και γυναίκες είναι άνθρωποι και δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά ανάμεσά τους στην ψυχολογία και στο πνεύμα τους. Οποιεσδήποτε διαφορές υπάρχουν οφείλονται στην προσωπικότητα και όχι στο διαφορετικό φύλο.
Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τα δύο φύλα είναι διαφορετικά, δεν στηρίζονται σε φιλοσοφικές θεωρίες, αλλά στην ίδια την πείρα της ανθρωπότητας. Από τα αρχαία χρόνια ακόμη οι άνθρωποι τοποθετούν τη γυναίκα ανάμεσα στα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου, τα οποία προκαλούν δέος στον άνθρωπο, όπως είναι τα στοιχεία εκείνα που οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι θεώρησαν ως τις αρχικές αιτίες της δημιουργίας, το πυρ και τη θάλασσα (πυρ, γυνή και θάλασσα).
Ο Χέμινγουεϊ, εξ όσων γνωρίζουμε, από τους συγχρόνους συγγραφείς, υποστηρίζει τη διαφορετικότητα των δύο φύλων και επισημαίνει τις διαφορές μεταξύ τους. Στο βιβλίο του «Το μαργαριτάρι», περιγράφει την ψυχή και το πνεύμα του άντρα, το πνεύμα της αντρείας, ως μάχη με το υπέρτερο και το ακατανίκητο, (αν και γνωρίζουν ότι «ο Εφιάλτης θα φανεί κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε).
Η γυνή να φοβάται τον άντρα ή ο άντρας να φοβάται τη γυναίκα; Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η γυναίκα πρέπει να φοβάται τον άντρα κι ο άντρας να φοβάται την οικογένεια, για να μην διαλυθεί. Μακριά από άδικο και αθεόφοβη γυναίκα, ευχόταν ο αρχαίος Έλληνας, ενώ ο Νεοέλληνας εύχεται επίσης «έξω από άδικο κι από κακή γυναίκα»!
Κανένας δεν πιστεύει σήμερα ότι η γυναίκα πρέπει να φοβάται τον άντρα, ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Είναι ευνόητο να μην πιστεύει κανείς, σε μια εποχή, που όλοι χωρίς εξαίρεση πάσχουμε από την αρρώστια της εξοικείωσης και του συνηθισμένου.
Κανένας δεν υπολογίζει τίποτα. Παράδειγμα το ντύσιμο. Κάποτε μόνο οι χαζοί του χωριού έβγαιναν με τα εσώρουχα στην πλατεία. Τα πάντα επιτρέπονται αρκεί να κερδίζει κανείς χρήματα ή φήμη;
Ο φόβος είναι αρνητικό συναίσθημα. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει και μας φυλάει. Αν δεν υπήρχε θα γίνονταν φρικαλεότητες, σαν αυτές που έγιναν
σε βάρος των Αφρικανών επί αποικιοκρατίας. Το πλήθος είναι άφοβο. Όποιος δέχεται να μετέχει στο πλήθος δεν ξέρει τι κακουργήματα μπορεί να διαπράξει. «Ο κόσμος κατέχεται απ΄ το πάθος της βίας. Όπου είναι μαζεμένοι πολλοί το πνεύμα του φονικού κοντεύει» (Μπάρι Άνσγουορθ, «Θρησκευτικό Δράμα», Εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1997).
Πρέπει η γυναίκα να φοβάται τον άντρα; Ο κόσμος απομακρύνθηκε απ’ την εκκλησία κι ακόμα και πιστές γυναίκες δεν υπολογίζουν τους άντρες τους, γιατί δεν νιώθουν κανένα φόβο.
Η Εκκλησία δεν είναι θεωρητική, αλλά πρακτική. Στηρίζεται στην πραγματικότητα και αναγνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν έφτασε ακόμα στο επίπεδο της αγάπης που διώχνει το φόβο. Αναγνωρίζει επίσης ότι η γυναίκα έχει ανάγκη από την αντρεία του άντρα, γιατί χωρίς αυτήν δεν έχει άντρα. Ζητεί απ΄ την πιστή γυναίκα να φοβάται τον άντρα, γιατί αλλιώς θα φοβάται ο άντρας τη γυναίκα, όπως γίνεται σήμερα, που με την αφοβία της γυναίκας και την έλλειψη της αντρείας του άντρα δεν μένει κανείς ικανοποιημένος. Άντρες και γυναίκες περιφέρονται εδώ και εκεί, υπακούοντας στο δαίμονα της φυγής, που ζητεί ευκαιρία να τους εξοντώσει.
