«Καθένας μπορεί να είναι o μοναδικός»
Σ. Κίρκεγκωρ
Αγαπώ τον Εμίλ Ζολά γιατί αγωνίστηκε για ένα λοχαγό, τον Ντρέϋφους, που τον καταδίκασαν άδικα. Αγωνίστηκε για έναν μόνο άνθρωπο, σαν να ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο, που είχε αδικηθεί. Δεν αγνόησε την αδικία, επειδή γινόταν σε έναν άνθρωπο.
Αν ήταν υποκριτής θα έλεγε στον εαυτό του, ότι δεν αξίζει να υπερασπίζεσαι έναν άνθρωπο, και να σπαταλάς την ενέργειά σου σ΄ αυτόν, ενώ θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις την ενέργειά σου για την ανθρωπότητα ή τουλάχιστον για τους πολλούς.
Δεν συμπαθώ το πλήθος και οτιδήποτε ή οποιονδήποτε μετατρέπει τους ανθρώπους σε πλήθος. Δεν μου αρέσουν οι ιδέες κι οι θεωρίες υπέρ των πολλών π.χ. η ιδέα που υποτιμά τους λίγους ή τον ένα άνθρωπο, γιατί μόνος δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Το πλήθος είναι ψέμα, όπως ψέμα είναι και η αιτιολογία των αρχόντων, όταν περιφρονούν τον πολίτη γιατί έχουν να ασχοληθούν με σπουδαιότερα πράγματα, που είναι πάντοτε τα πράγματα των πολλών. Απορεί κανείς γιατί δεν είναι σε όλους ορατό (είναι απίστευτο ότι οι πολλοί δεν το βλέπουν), ότι η περιφρόνηση και η αδικία στον ένα είναι περιφρόνηση και αδικία σε όλους)!
Το πλήθος είναι το ψέμα. Ο φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ έγραψε πως είναι επίσης ψέμα οι μεγάλες γενικές ιδέες κι αυτοί που τις επικαλούνται δεν λένε την αλήθεια. Ο Ντοστογιέφσκι επίσης, ο μεγάλος αυτός ανατόμος της ψυχής έγραφε στο «Υπόγειό» του, ότι κάθε φορά που νιώθει ότι αγαπάει την ανθρωπότητα δεν αγαπάει κανένα. Ο μεγάλος Ρώσος θεατρικός συγγραφέας Άντον Τσέχωβ με το χιούμορ του επισήμανε το ψέμα του ενδιαφέροντος για τους πολλούς. Με αυτά τα λόγια παρηγορούσε τον εαυτό του ο απατημένος σύζυγος, σε κάποιο χιουμοριστικό διήγημά του: «Ευτυχώς που πρόδωσε εμένα και όχι την πατρίδα».
Τα υπουργεία είναι γεμάτα δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν τον πολίτη, που όμως το υπουργείο δεν τις εκτελεί, γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση! Στην πραγματικότητα ο εκάστοτε υπουργός αγνοεί τον πολίτη που αδικήθηκε και το δικαστήριο τον δικαίωσε, γιατί είναι ένας και δεν είναι πολλοί.
Το πλήθος είναι ψέμα. Φαντάσου, ευγενικέ αναγνώστη, να κάνουν το ίδιο με τους πολιτικούς και τους δημοτικούς άρχοντες οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό στα νοσοκομεία, που θυσιάζονται για να ανακουφίσουν τον ασθενή!
Να περιμένεις τη βοήθειά τους και να σου πουν, « Φύγε, δεν μπορούμε να ασχοληθούμε μαζί σου. Έχουμε σπουδαιότερα πράγματα να κάνουμε. Πήγαινε και να έρθεις όταν συγκεντρωθείτε πολλοί μαζί!»
Ή μήπως έτσι γίνεται, όταν περιμένεις μήνες για την ιατρική σου περίθαλψη. Προφανώς δίνεις το χρόνο στις υπηρεσίες να συγκεντρώσουν πολλούς, για να τους ομαδοποιήσουν, ώστε να τους αντιμετωπίσουν σαν πλήθος, συνολικά. Αυτή είναι μια εφιαλτική σκέψη. Ο Θεός να σε φυλάξει αν είναι έτσι τα πράγματα.
«Το πλήθος είναι το ψέμα. Γι’ αυτό στο βάθος κανείς δεν περιφρονεί πλέον την κατάσταση του ανθρώπου, όσο εκείνοι που έχουν ως επάγγελμα να είναι επικεφαλής του πλήθους. Αν ένας από αυτούς τους οχλαγωγούς δει έναν άνθρωπο να έρχεται να τον συναντήσει, βεβαίως δεν ενδιαφέρεται γι΄ αυτόν, είναι κάτι ασήμαντο, τον διώχνει με υπερηφάνεια: εκείνος δεν δέχεται παρά εκατοντάδες τουλάχιστον. Και αν υπάρχουν χίλιοι, τότε υποκλίνεται μπροστά στο πλήθος. Τι ψέμα! Όχι, όταν πρόκειται για έναν μοναχικό άνθρωπο, πρέπει να λέει κανείς την αλήθεια σεβόμενος την ανθρώπινη κατάσταση.» (Σαίρεν Κίρκεγκωρ).
m_lagouvardos@hotmail.com
