Είχα χρόνια να εκδράμω στα κοντινά παράλια. Να κάτι νησάκια, να κάτι υποχρεώσεις, οι διακοπές μειωμένες κοντά στο δεκαήμερο. Μια δεκαετία πριν
-αν εξαιρέσουμε τις επιδρομές των μαύρων κουνουπιών που μου έφερναν στο νου «Τα πουλιά» του Χίτσκοκ- μου είχαν αφήσει αρκετά καλές αναμνήσεις. Φέτος βγαίνοντας την πρώτη μέρα για μπάνιο είδα την αλλαγή. Σκέφτομαι, να, έφτασε ο πολιτισμός και εδώ. Αμμουδιά δεν υπήρχε πουθενά! Ένα απέραντο θερινό ...σινεμά η ακτή, με τις καρέκλες παραταγμένες σε σειρά από τις κοντινές καφετέριες. Και η σκηνή, το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, με πρωταγωνιστές όλους εμάς τους ταλαίπωρους που προσπαθούσαμε να διεκδικήσουμε ένα μέτρο αμμουδιάς για να απολαύσουμε τον ήλιο και τη δροσιά! Δεν προφτάσαμε να καθίσουμε στις καρέκλες και αμέσως κατέφθασαν οι αρμόδιοι. Ευρωπαϊκή νοοτροπία τα παιδιά, σκέφτηκα ξανά. Να μη σας τα πολυλογώ, ένα ποτήρι με δείγμα λεμονάδας και οχτώ παγάκια ίσον τέσσερα ευρώ! Σε λίγο οι ξαπλώστρες γέμισαν αραχτούς και αραχτές που με έναν καφέ στο χέρι κοίταζαν νυσταλέοι επί ώρες τη θάλασσα χωρίς να μπαίνουν μέσα. Άλλη αλλαγή αυτή, συλλογίστηκα. Να πάρει η ευχή, πάλι εκτός μόδας είμαι που κολυμπάω με τις ώρες. Προσπαθούσα να δω οικογένειες με παιδιά, όπως παλιά, κάτω από τις οικογενειακές ομπρέλες. Στα διάκενα που άφηναν τα καθίσματα της μιας καφετέριας από την άλλη, πραγματικά, άρχισαν το μεσημέρι να στριμώχνονται οι...πληβείοι! Ο ένας απάνω στον άλλο να προσπαθούν να χαρούν τις ομορφιές του ελληνικού καλοκαιριού. Αναρωτήθηκα, πόσο άνετα θα αισθάνονταν οι άνθρωποι του μεροκάματου που δε διέθεταν τα δεκαπέντε ευρώ για να απολαύσουν την καρέκλα με ύφος μεγιστάνα, χωρίς βέβαια να λερωθούν από την άμμο. Πώς θα αισθάνθηκε η κυρά Μαρία που κατέβαινε κάθε Κυριακή από το χωριό να κάνει ελεύθερα το μπάνιο και τα αμμόλουτρά της. Πόσο χαρούμενα θα ήταν τα παιδιά που δυσκολεύονταν να κάνουν πύργους στην άμμο και να παίξουν στην παραλία κάτω από τις παρατηρήσεις των γονιών τους που ωρύονταν συνέχεια για να μην πατήσουν τους διπλανούς!
Περιχαρακωμένοι όλοι στη σκιερή μικρή διάμετρο της ομπρέλας τους, γιατί η αλόγιστη εμπορευματοποίηση της φυσικής ομορφιάς τους περιόρισε αυτό που ήταν αυτονόητο τα προηγούμενα χρόνια. Η υπερβολική κατάληψη των ακτών -που τόσο διαφημίζουμε για χάρη της τουριστικής μας ανάπτυξης- από τις ατελείωτες ξαπλώστρες ήταν ικανή να μου αλλάξει σε λίγες στιγμές την ονειρική εικόνα που είχα από παιδί για τα κοντινά παράλια...Η υπερεκμετάλλευση, συχνά η αυθαίρετη διαχείριση και ταξική απόλαυση του θαλάσσιου χωροχρόνου σε όλο της το μεγαλείο! Εξευρωπαϊστήκαμε, ξανασκέφτηκα και δεν το πήρα χαμπάρι. Κατά το βράδυ είχα αρχίσει σχεδόν να το αποδέχομαι. Όταν μετά την καθιερωμένη βόλτα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να αράξουμε κι εμείς ...άρχισαν τα όργανα! Που δεν ήταν καθόλου ευρωπαϊκά , ομολογουμένως. Ανατολίτικα τσιφτετέλια στη διαπασών, από ένα κλαμπ κοντά στα ενοικιαζόμενα έδινε ρεσιτάλ κακογουστιάς. Τουλάχιστον να άκουγα και κάτι της προκοπής βρε αδερφέ! Χαλάλι το ξενύχτι. Σε λίγο άρχισα να μην ακούω καλά. Ένα άλλο κλαμπ από την απέναντι πλευρά μου ανακάτευε και το στομάχι από τα πολλά ...μπιπ. Έβαλα μπάλες σιλικόνης στα ταλαιπωρημένα μου αυτιά για να επιβιώσω τις νύχτες ως εξευρωπαϊσμένος πολίτης που προτιμά να κάνει διακοπές στον τόπο του. Με αυτά και άλλα δεδομένα μου ήρθε στο νου, χωρίς δόση ρομαντισμού, η εικόνα των διακοπών των περασμένων ετών που η θάλασσα ήταν μια όαση ηρεμίας, ξενοιασιάς, πολύτιμο προνόμιο για όλους. Με μία ομπρέλα, χαρούμενη διάθεση, μία πρόχειρη οικοσκευή με το φαγητό της ημέρας και όλα ήταν πολύ όμορφα, πιο απλά, πιο οικογενειακά. Στις μέρες μας, είναι γεγονός, ότι η εποχή της...ψάθας στην παραλία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Άσχετα αν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που αδυνατεί να κάνει διακοπές και εμείς βεβαίως ως δημόσιοι υπάλληλοι παραμένομε εις την ...ψάθα.
