Αγαπητή «Θεσσαλία»
Με τις μύγες «ασχολείται» σ’ ένα χρονογράφημά του με τίτλο «Πρωτομυγιάτικο», «Εστία» 7-5-1932, ο πολυτάλαντος Μπάμπης Άννινος (1852-1934). Υπήρξε μια πολύμορφη προσωπικότητα της δημοσιογραφίας και των νεοελληνικών γραμμάτων. Δημοσιογράφος, γελοιογράφος από τους αρίστους, ποιητής, ιστορικός, διηγηματογράφος, χρονογράφος, θεατρικός συγγραφέας:
«Εις το άσπρο χαρτί, που είναι εμπρός μου, ήλθε και εκάθησε μία μύγα, η πρώτη από όσας θα μας βασανίσουν όλο το καλοκαίρι. Την έδιωξα, αλλ’ εκείνη αμέσως ξαναήλθε. Επανέλαβα την χειρονομίαν, αλλά και πάλιν το αποτέλεσμα υπήρξε το ίδιον. Ο διωγμός δε και η επάνοδος επανελήφθησαν δεκατέσσερας φοράς, τας οποίας είχα την υπομονήν να μετρήσω.
Το θέμα που είχα ετοιμάσει διά το άρθρον μου εξετοπίσθη και η σκέψις μου προσηλώθη εξ ολοκλήρου εις αυτό το φαινόμενον της μύγας. Ιδού, εσκέφθην ένα πλάσμα ελάχιστον, ταπεινόν, τιποτένιο, περιφρονημένον, το οποίον εντούτοις δίδει διδάγματα θελήσεως, αντοχής, επιμονής και υπομονής. Και ο πλέον οχληρός ζητιάνος και ο πλέον αδιάκριτος θεσιθήρας θ’ απηλπίζετο και θα έφευγεν ύστερα από την τετάρτην, πέμπτην, ογδόην, δεκάτην το πολύ αποτυχίαν, απηλπισμένος και κατησχυμένος. Η μύγα όμως, η μικροσκοπική μύγα, όχι! Αυτή επέμεινε με πείσμα, με θέλησιν, με καρτερίαν, που είναι αδύνατον να βρεις εις τους ανθρώπους.
Όταν ομιλούμεν περί ζώων εν γένει, εκφραζόμεθα συνήθως με κάποιον περιφρονητικόν οίκτον.
- Σε βλέπω σαν μύγα! λέγει αλαζονικώς ο παλληκαράς προς τον αντίπαλον, με τον οποίο διαπληκτίζεται. Και όμως, ο άνθρωπος εγνώρισεν από χρόνων αρχαιοτάτων την βλαβεράν ισχύν του περιφρονημένου εντόμου και ξεύρει πόσον επικίνδυνος είναι δια την ανθρωπότητα.
Διά τούτο, ίσως οι προληπτικοί κα οι δεισιδαίμονες, κατά τους ζοφερούς καιρούς της αμαθείας και των προλήψεων, απέδιδαν εις το έντομον αυτό ιδιότητα και δυνάμεις επικινδύνους. Ο κυριότερος εκ των καταχθονίων δαιμόνων, ο Βεελζεβούλ, ονομάζετο «άρχων των μυγών», εις δε την νήσον Κεϋλάνην οι ιθαγενείς ονομάζουν τον Διάβολον «Αχύρ», το θ’ όπερ εις την γλώσσαν των σημαίνει «θεός εξολοθρευτής των μυγών». Του προσέφερον δε θυσίας διά να τους προφηλάσση από τα επικίνδυνα αυτά έντομα, τα οποία γίνονται συχνά αφορμή των χειροτέρων μολυσματικών ασθενειών του τόπου των. Ιδιαιτέρως φαίνεται ότι εφοβείτο τας μύγας ο φοβερός καίσαρας και τύραννος της Ρώμης, Δομιτιανός, ο ωμότατος αυτός υιός του Βεσπασιανού και τόσον ανόμοιος προς τον πράον και επιεική αδελφόν του Τίτον, ο οποίος απεκλήθη διά την ηπιότητά του «Χάρμα του ανθρωπίνου γένους».
Ο απηνής αυτός τύρανος, καταντήσας τρομερά μισάνθρωπος, έπειτα από κάποιαν ασθένειά του και παθών ίσως διαστροφήν φρενών, έμεινε κλεισμένος διαρκώς εις το δωμάτιόν του. Μη αρκούμενος δε να θανατώνει ανθρώπους που υποπτεύετο ή εφοβείτο, διασκέδαζε με το να φονεύει και μύγες, καρφώνων αυτάς με μεγάλην επιτηδειότητα διά της αιχμής του εγχειριδίου του εις τον τοίχον. Διά τούτο, όταν ένας αυλικός ηρώτησε κάποτε τον προ της θύρας του Καίσαρος φρουρούντος οικέτων, εάν ευρίσκετο κανείς άλλος μαζί με τον αυτοκράτορα, ο φρουρός απήντησε, μισό-αστεία και μισό-σοβαρά: ούτε μύγα!
Αλλά με τόσην... παρελθοντολογίαν, ας αναφέρουμε προς αναψυχήν, προκειμένου περί τας μύγας και ένα εύθυμον ανέκδοτον:
Εις ένα αγγλικόν ζυθοπωλείον, ο πελάτης, Σκωτσέζος φυλάργυρος, πίνει ησύχως ένα ποτήρι μπύρας, όταν έξαφνα ανακαλύπτει υπό τον αφρόν μίαν μύγαν εις το ποτόν. Χωρίς να ταραχθή, την παραμερίζει απλώς και την αφήνει μέσα στο ποτήρι, εξακολουθών να ρουφά το ποτόν μέχρι του πυθμένος σχεδόν και προσέχων πάντοτε να μην την καταπιή. Κατόπιν φωνάζει το γκαρσόνι και το αποπαίρνει:
- Τι κατάσταση είναι αυτή!.. Μας σερβίρετε μύγες με την μπύραν σας! Το γκαρσόνι δικαιολογείται διά την απροσεξίαν και σπεύδει να φέρει νέον ποτήρι μπύρας. Αλλά εν τω μεταξύ, άλλος πελάτης, Σκωτσέζος κι αυτός, καθήμενος στο διπλανό τραπέζι και πίνων, επίσης ησύχως την μπύραν του, πλησιάζει τον πρώτον και του λέγει:
- Παρακαλώ... Μου κάνετε τη χάρη να μου δανείσετε κι’ εμένα αυτή τη μύγα;
Με εκτίμηση
