Είναι αλήθεια ότι ο αριθμός των πλουσίων συνεχώς αυξάνεται. Αυτό δεν αποτελεί προσωπική εκτίμηση, αλλά είδηση ειπωμένη προ πολλού από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.
Τα ερωτήματα, όμως, που γεννιούνται σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο είναι γιατί αυτό συμβαίνει τόσο πολύ σήμερα; Γιατί ο πλούτος μεγαλώνει και η φτώχεια βαθαίνει όλο και περισσότερο; Τι είναι αυτό που διογκώνει τον πλούτο και αυξάνει τον αριθμό των πλουσίων;
Την απάντηση σ’ αυτά τη δίνει μια παγκοίνως γνωστή και επικρατούσα λαϊκή άποψη, η οποία λέει ότι «ο πλούτος αποτελεί προϊόν κλοπής...». Ναι! κλοπής. Νόμιμης και παράνομης. Και ιδιαίτερα σήμερα πολύ μεγάλης. Η νόμιμη κλοπή είναι αυτή η οποία ευνοείται και νομιμοποιείται από τους κανόνες λειτουργίας της οικονομίας και της αγοράς. Βρίσκεται πάντοτε με το μέρος του οικονομικά ισχυρού και έχει μόνιμα απέναντί της το φτωχό και ανήμπορο πολίτη. Αυτουνού το αίμα απομυζά. Και μάλιστα νόμιμα. Επομένως, η κερδοσκοπία που παράγεται απ’ αυτό το είδος κλοπής είναι νομότυπη. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να μπει στο στόχαστρο των ελεγκτικών μηχανισμών της διαλεύκανσης και της διαφάνειας. Είναι ορατή. Τη βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Βλέπουμε τα θύματά της. Αυτά που όχι σπάνια χάνουν ακόμα και το βιος τους. Την κινητή και ακίνητη περιουσία τους. Είναι άνθρωποι γνωστοί μας, συγγενείς, φίλοι, γείτονες, συμπολίτες, που δεν μπόρεσαν να αποπληρώσουν το χρέος τους. Αυτό που υποθήκευσε την περιουσία τους. Τα όνειρά τους. Τη ζωή τους την ίδια.
Αυτή η καταστροφική συμπεριφορά για τον πολύ λαό των εχόντων και κυριαρχούντων σ’ αυτόν τον τόπο, οφείλεται εν πολλοίς στην κοινωνικά άδικη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Στην εμπορία του χρήματος, στις καταθέσεις, στους δανεισμούς και στην εν γένει ληστρική εκμετάλλευση του πολίτη. Πρέπει δε να επισημάνουμε ότι η μορφή αυτή της κερδοσκοπίας, η τόσο επιβαρυντική για τον τόπο μας, σήμερα, σε μια περίοδο μεγάλης ανέχειας και ακρίβειας, επιτείνεται ακόμα περισσότερο από τις πρακτικές των καρτέλ της εμπορίας και διακίνησης βασικών αγαθών. Αυτή η συμπεριφορά κυριολεκτικά στεγνώνει την τσέπη του λαού μας. Του αφαιρεί και τις τελευταίες του οικονομίες, καθιστώντας τον έτσι ανίκανο να ανταπεξέλθει ακόμα και σ’ αυτές τις απολύτως βασικές του ανάγκες. Και το κράτος τι κάνει για την αντιμετώπιση των κακών αυτών. Δυστυχώς τίποτα. Παρακολουθεί άβουλο και ανήμπορο τη μέγγενη αυτή του πλούτου να σφίγγει όλο και πιο πολύ το δικαίωμα για ζωή του φτωχού λαού μας.
Δυστυχώς, όπως και παραπάνω τονίσαμε, δεν έχουμε μόνο το νόμιμο πλουτισμό. Αυτόν που οφείλεται στη νόμιμη κλοπή. Έχουμε και τον παράνομο πλουτισμό, προϊόν της «παράνομης» κλοπής. Αυτή που δεν υπακούει σε νομικούς κανόνες, αλλά εκπορεύεται από την ανεξέλεγκτη λειτουργία των σκοτεινών κέντρων του πλούτου. Μέσα σ’ αυτά ανήκουν και οι ύποπτες διασυνδέσεις τής εκάστοτε εξουσίας με τους διεθνείς οικονομικούς κολοσσούς. Είναι οι γνωστές μίζες των πολιτικών μας και η εξαγορά της εξουσίας από τα κέντρα αυτά της εξάρτησης. Αυτά που θέλουν να έχουν το πάνω χέρι σε οτιδήποτε πρόκειται να γίνει σ’ αυτόν τον τόπο. Σε έργα, προμήθειες, εγκαταστάσεις, εξοπλισμούς, επικοινωνίες κ.ά. Σ’ αυτές τις δραστηριότητες ανθεί η μίζα. Εδώ γίνεται το μεγάλο φαγοπότι της εξουσίας. Της χθεσινής και της σημερινής. Ένας πολιτικός κόσμος λερωμένος. Μ’ ένα βρώμικο παρόν και παρελθόν. Και είναι τόσο μεγάλη η δυσοσμία που εκπέμπει, που μόνο ένας νέος Ηρακλής θα μπορούσε να την εξαφανίσει.
Φοβάμαι όμως, χωρίς να θέλω να γίνω προφήτης, ότι, ως προς τα παραπάνω, το μέλλον θα είναι μάλλον δυσοίωνο. Και θα είναι γιατί δεν γίνεται σχεδόν τίποτα για να λάμψει η αλήθεια. Για να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του. Και αυτό το βλέπουμε στη συγκάλυψη που επιχειρείται σ’ όλες τις εκφάνσεις της διαφθοράς και της διαπλοκής. Έτσι το μαχαίρι δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ ως το κόκαλο για να καθαρίσει όλο το σάπιο μέρος της κοινωνίας μας. Για να υπάρξει παραδειγματική τιμωρία όλων των επίορκων και ανέντιμων εκείνων πολιτικών, οι οποίοι μπαίνουν φτωχοί στην πολιτική και βγαίνουν πλούσιοι. Πολιτικοί που με τη ζωή τους προκαλούν.
Όμως, παρά την απαισιοδοξία, μπορεί να υπάρξει ανατροπή. Όχι όμως με λόγια. Αλλά με έργα. Με γενναίες και επαναστατικές νομοθετικές παρεμβάσεις, οι οποίες θα προστατεύουν το λαό από τους νόμιμους και παράνομους κλέφτες. Για να σταματήσει η νόμιμη και παράνομη αρπαγή του χρήματος. Για να πάει το δίκαιο εκεί που πραγματικά ανήκει. Για να πάρει τέλος η ληστρική εκμετάλλευση του πολίτη. Αυτή που είναι ντυμένη με το μανδύα της νομιμότητας και που ουσιαστικά γδέρνει το λαό μας.
Επομένως, αν πραγματικά θέλουν να σταματήσουμε αυτό το κακό, πρέπει εδώ και τώρα να προχωρήσουμε έμπρακτα στην ανατροπή της βαθιάς αυτής κοινωνικής και ηθικής κρίσης. Και λέω έμπρακτα, γιατί από τη μεν κυβέρνηση βρεθήκαμε να ακούμε τα πολλά «θα κάνω» για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, αλλά στην ουσία δεν βλέπουμε να γίνεται κάτι, τη δε αντιπολίτευση να στηλιτεύει καθημερινά την εξουσία, χωρίς να μπορεί να δώσει στο λαό εναλλακτική και πειστική πρόταση επίλυσης των παραπάνω ζητημάτων. Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι ο λαός απαιτεί την κάθαρση και την επικράτηση της αλήθειας και του δικαίου σ’ όλη την έκταση του δημόσιου και ιδιωτικού βίου αυτής της χώρας. Αυτό νομίζω ότι εκφράζεται πολύ καθαρά σ’ όλες τις δημοσκοπήσεις. Η διαχρονική κοροϊδία απ’ όσους κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο πρέπει να σταματήσει. Φτάνει πια. Πρέπει να το καταλάβουμε καλά ότι αυτή η χώρα δεν αντέχει άλλον εξευτελισμό. Θέλουμε να ζήσουμε όχι μόνο ως άτομα, αλλά και ως κοινωνία έντιμα. Χωρίς αδικίες. Χωρίς παράνομους και νόμιμους πλουτισμούς. Γιατί και οι δύο είναι προϊόντα κλοπής. Προϊόντα απάνθρωπης συμπεριφοράς. Συμπεριφορά που δεν θέλουμε να έχουμε, ούτε ν’ αφήσουμε στις επερχόμενες γενιές.
