* Του Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου
Στην Ελλάδα των παράδοξων συλλογισμών και των περίεργων πρακτικών υπάρχουν πράγματα και συμπεριφορές, να απορείς. Υπάρχουν πράγματα, που όλοι επιθυμούμε διακαώς. Καθημερινό μας όνειρο. Για παράδειγμα να πάρει το παιδί μας μια θέση στο Δημόσιο και μάλιστα λάθρα και χωρίς το ΑΣΕΠ. Να μας καλέσουν έστω και για λίγο, σε μια τηλεοπτική εκπομπή κι ας έχει το λεκτικό μας οπλοστάσιο, μπούρδες και κενολογίες. Ονειρευόμαστε μείζονα πλούτο, μετά ελάσσονος προσπάθειας. Ωραίο όνειρο! Θέλουμε συνθήκες υγείας και διαβίωσης άριστες.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πράγματα, που όλοι τα αποστρέφονται μετά βδελυγμίας. Η Εφορία λ.χ. και οι Δικαστικές εμπλοκές. Τα Νοσοκομεία και τα συναφή φακελάκια. Οι ενοχλητικοί, που μας τρώνε χρόνο και ησυχία.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη κατηγορία πραγμάτων. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα απ' όλες. Εκεί υπάγονται όλα τα πράγματα, που η χρησιμότητα και η αναγκαιότητά τους, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Χρήσιμα και απαραίτητα, που δίχως αυτά δεν κάνουμε. Πλην όμως, παρά τις προτιμήσεις μας προς αυτά, δεν τα θέλουμε κοντά μας. Είναι οι αποδιοπομπαίοι φίλοι μας. Καλοί κι αγαπητοί, αλλά από μακριά.
Στην κατηγορία αυτά, θα μπορούσαμε να εντάξουμε λ.χ. τους τόπους υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων δηλαδή τις χωματερές. Χωρίς αυτές, θα πνιγόμασταν στους ρύπους και τη δυσοσμία. Όχι όμως κοντά μας. Ας την ανεχθούν οι άλλοι. Ωραία και εξυπηρετική η στάση του λεωφορείου, αλλά όχι και έξω από το σπίτι μας! Να μας πνίγει το μαρσάριμα και το καυσαέριο! Χρήσιμα τα κινητά τηλέφωνα και πολύ προσφιλή σε μας τους Έλληνες, αλλά η κεραία της κινητής τηλεφωνίας τι θέλει στη γειτονιά μας; Να πάει πιο πέρα. Καλό το τρένο και το Μηχανοστάσιό του, λένε οι κάτοικοι της Ανθούπολης, αλλά οι θόρυβοι των συρμών είναι ανυπόφοροι.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον κάδο των απορριμμάτων. Τον θέλουμε κοντά στο σπίτι μας, αλλά όχι και έξω από την πόρτα ή κάτω από το παράθυρό μας. Όταν μάλιστα τα απορριμματοφόρα απεργούν και οι ζέστες σφίγγουν; Πώς να ανεχθούμε την δυσοσμία, τα έντομα, τις κατσαρίδες και την επιδρομή των ποντικών; Θα μου πείτε πως έντομα και ποντίκια, πλάσματα του Θεού είναι, αλλά όχι και κοντά μας. Αυτά για τους ζωόφιλους!
Όταν όμως, ο φίλος μας ο κάδος, μ' όλες τις επιπτώσεις τις δυσάρεστες, μας ενοχλεί, ο πολυμήχανος Έλληνας βάζει κάτω την γκλάβα του και σκέπτεται: «Δεν τσουλάμε τον κάδο, λίγο πιο κάτω;». Ίσως ο πολύτεκνος γείτονας, κατά τεκμήριον μεγαλύτερος παραγωγός σκουπιδιών, τον έχει περισσότερη ανάγκη. Να μην κουράζεται κι έρχεται ως εδώ! Μια εξυπηρέτηση θα του κάνουμε. Γείτονες είμαστε.
Έτσι παρατηρείται το τραγελαφικό φαινόμενο, οι έρμοι οι κάδοι να βγάζουν ποδαράκια και να μετακινούνται συνεχώς. Νυκτερινοί μετανάστες. Ενίοτε νοσταλγοί κι αυτοί, επανέρχονται στην πρωταρχική τους θέση. Αντιπροσφορά του γείτονα. Φυσικά μαζί με μια διατάραξη των ειρηνικών και φιλικών σχέσεων των γειτόνων.
Βέβαια πολλοί κάδοι - τη ευγενή φροντίδι - του Δημάρχου, έχουν εγκατασταθεί μόνιμα σε ειδικές εισοχές των πεζοδρομίων, που κανείς δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει. Υπάρχουν όμως και γειτονιές, όπου οι καδοκαυγάδες μαίνονται. Στην γειτονιά μου μάλιστα, υπάρχουν και μερικές καλοκυράδες, μυγγιάγγιχτες και συχασιάρες, που, απαξιώνουν να ρίξουν τα σκουπίδια μέσα στο κάδο. Τα εναποθέτουν έξω, στη βάση του, προκαλώντας έτσι το δικαιολογημένο εκνευρισμό, των υπαλλήλων αποκομιδής, αλλά και κινδύνους για την υγεία των παιδιών μας. Αμέριμνα τα δόλια παίζουν, γύρω από τους κάδους εισπνέοντας το eau de parfum των σκουπιδιών.
Θα μου πείτε, μόνον αυτά είναι σκουπίδια; Ό,τι σαβουρώνουν παιδιά και νέοι στα fast food δεν είναι σκουπίδια; Και τι νόστιμα, που φαίνονται. Μπουρλότο στην υγεία και τη μελλοντική τους ζωή. Αλλά μήπως δεν είναι σκουπίδια, αυτά με τα οποία τρέφονται μικροί και μεγάλοι, δηλαδή τα κάθε λογής υποπροϊόντα της Ελληνικής τηλεόρασης; Σκουπίδια ακόμα είναι μια σειρά από απολίτιστες συμπεριφορές μας και από παράξενες δοξασίες και εξωφρενικές λογικές, που τελικά κάνουν τον ίδιο τον πολιτισμό μας, πολιτισμό σκουπιδιών.
Τέλος μια άλλη περιπέτεια των κινούμενων κάδων, είναι ο αδόξαστος που τραβάνε από τους κουκουλοφόρους και τους αντιεξουσιαστές. Σύρονται μετά μανίας καταμεσίς στους δρόμους και πυρπολούνται ή αδειάζονται στο οδόστρωμα, ως ροδοπέταλα «ευοσμίας». Εμπρός παιδιά, για μια Ελλάδα νέα. Την Ελλάδα των σκουπιδιών και της παράνοιας.
