«Εν οδοίς δικαοσύνης ζωή» (Παροιμ.12,28)
Οι αρχαίοι Έλληνες θεσμοθέτησαν τις αρχές του πολιτισμού ως τον μοναδικό σύμμαχο και την καλύτερη και πιο αποτελεσματική προστασία των αδυνάτων απέναντι στην αλαζονεία, την αδικία και την εκμετάλλευση των δυνατών. Τα δικαστήρια ακόμα και σήμερα υποχρεούνται, προκειμένου να παράσχουν τη ζητούμενη δικαστική προστασία, να ερμηνεύουν τους νόμους με βάση τις αρχές του πολιτισμού.
Με βάση τις αρχές του πολιτισμού αποτιμάμε τη ζωή μας και επιλύουμε τα προβλήματα που δημιουργεί η ζωή. Με τις αρχές του πολιτισμού δημιουργούμε τους θεσμούς μας. Κανένας μεμονωμένος άνθρωπος ή κανένα σύνολο ανθρώπων δεν συγκεντρώνει όλες τις αρχές του πολιτισμού. Με άλλα λόγια κανένας δεν είναι αναμάρτητος. Οι θεσμοί όμως δεν έχουν τις αμαρτίες των ανθρώπων. Οι θεσμοί δεν είναι αμαρτωλοί όπως οι άνθρωποι.
Αν δημιουργήσουμε θεσμούς αμαρτωλούς ομολογούμε ότι δεν γνωρίζουμε τις αρχές του πολιτισμού ή δεν τις σεβόμαστε και δεν τις εφαρμόζουμε. Ομολογούμε ότι έχουμε διαφθείρει το περί δικαίου αίσθημα με το οποίο μας έπλασε ο Θεός. Οι θεσμοί με αυτό το σκεπτικό είναι το άλας. Αν το άλας χαλάσει με τι θα αλατιστεί; Οι θεσμοί είναι οι ίδιες οι αρχές του πολιτισμού. Αν οι ίδιες οι αρχές του πολιτισμού είναι βαρβαρότητα, τι θα επικαλεστεί ως σύμμαχό του και ως προστασία του ο αδύνατος άνθρωπος;
Η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία ως προς το γάμο και την οικογένεια. Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι οι ερχόμενοι εις γάμου κοινωνίαν άντρας και γυναίκα είναι ανεπίληπτοι ή ότι υπάρχουν άνθρωποι αναμάρτητοι. Το κώλυμα του γάμου των ομοφυλοφίλων δεν είναι η οποιαδήποτε αμαρτωλότητα, γιατί κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Το κώλυμά τους είναι ότι αμαρτάνουν απέναντι στο γάμο και στην οικογένεια.
Το αίτημα να γίνει θεσμός η ένωση των ομοφυλοφίλων γελοιοποιεί τους θεσμούς και ιδιαίτερα το θεσμό του γάμου και αποτελεί πλήγμα ιδίως της οικογένειας, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Είναι που είναι δύσκολος ο γάμος με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα και διαλυμένη η κοινωνία, η γελοιοποίηση του θεσμού έλειπε για να κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη σχέση του γάμου και γενικά τις σχέσεις των ανθρώπων. Πόσο έχει υποβαθμιστεί ο γάμος και η οικογένεια; Αύριο θα μιλούμε για γάμο ανθρώπων και ζώων, αφού και αυτή είναι μια επιθυμητή επιλογή κάποιων; Ή μήπως θα αναγνωριστεί ως νόμιμη επιλογή και η αιμομιξία;
Τίθεται το ερώτημα στα πολιτικά κόμματα, στη Βουλή, στους πολίτες, επιτέλους θα τεθεί υπό συζήτηση ακόμα και το ήθος, αν είναι αναγκαίο στοιχείο του νόμου ή όχι; Ήδη η κοινωνία μας κουρασμένη όπως είναι κι απελπισμένη αποδέχεται εν τοις πράγμασι την απουσία του ήθους. Δεν καταδικάζει κανένα, ούτε κλέφτες, ούτε λωποδύτες, ούτε μοιχούς, ούτε πόρνους. Θα επιβραβεύσει την απουσία του ήθους κι ο νόμος; Με τι πρόσωπο θα επιβληθεί στους άλλους παραβάτες;
Θα βάλουν στόχο τους τα κόμματα, οι πολιτικοί και γενικά η πνευματική ηγεσία του τόπου, να εξαφανίσουν το ηθικό κριτήριο του πολίτη με τον εξευτελισμό του; Θα παρασύρει ο ευτελισμός αυτός των αξιών και το περί δικαίου αίσθημα, το αίσθημα της ομορφιάς, της αλήθειας κ.λπ.; Η διαφθορά φέρνει τη διαφθορά κι η διάλυση φέρνει τη διάλυση μέχρι την πλήρη κοινωνική αποδιάρθρωση.
Το ήθος είναι ο σύμμαχος της ενότητας των πολιτών, γιατί φυλάει τους βασικούς θεσμούς του γάμου και της οικογένειας, και την κοινωνία ολόκληρη από τη διάλυση. Το ζητούμενο είναι το ηθικό αισθητήριο της ελληνικής κοινωνίας. Είναι η βάση της κοινωνίας μας το ήθος ή αποφασίζουμε να γίνουμε μια κοινωνία αδιάφορων ηθικά ανθρώπων;
Οι κολοβές αλεπούδες του αρχαίου μύθου του Αισώπου, υποκρίνονται τις λυπημένες όταν κάποια αλεπού χάνει την ουρά της και γίνεται όμοια με αυτές, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθούν να κάνουν όλες τις αλεπούδες κολοβές. Το ίδιο γίνεται και με τους ανθρώπους που δεν έχουν αξίες στη ζωή τους. Δεν λυπούνται όταν οι αξίες ευτελίζονται, όπως κάθε άνθρωπος που αγαπάει τις αξίες και πιστεύει σ΄ αυτές, γιατί δεν τις πονούν. Το ηθικό τους αισθητήριο είναι άρρωστο. Τα αποτελέσματα της αμαρτίας είναι ο θάνατος. Κάθε στιγμή προσθέτουμε ζωή ή θάνατο!
