*Του κ. Κώστα Γιαννούλα, προέδρου Δ.Σ. Λαρισαίων
Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του Υπουργού Παιδείας να τεθεί σε προαιρετική βάση η παρακολούθηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, ως Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος και Φιλόλογος θα επιχειρήσω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, με όσους με διαβάζουν.
Είναι αλήθεια, και το αντιλαμβανόμαστε όλοι, ότι η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και κατ’ επέκταση στην οικοδομούμενη κοινωνία της παγκοσμιοποίησης γεννά στους Έλληνες δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Σίγουρα, απ’ αυτή την υπόθεση ως χώρα και λαός στον υλικό τομέα δε χάσαμε. Στον πνευματικό, όμως, τα πράγματα, με ευθύνη όλων μας, δεν πάνε καλά.
Οι Έλληνες, πάντως, αυτό που τελικά είμαστε, το χρωστάμε στη γλώσσα μας, στην ιστορία μας, στα ήθη και έθιμά μας, στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, στον πολιτισμό μας γενικότερα, που νοιάζεται και για το σώμα και για την ψυχή μας. Μ’ αυτά μπολιαστήκαμε απ’ τα γεννοφάσκια μας ανά τους αιώνες, μ’ αυτά προχωρήσαμε και μ’ αυτά επιβιώνουμε σαν λαός, μέχρι τώρα.
Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι η Αναγέννηση της Ευρώπης και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός στηρίχθηκαν στο παρελθόν, κατά βάση, σε καθαρά ελληνικά πολιτιστικά πρότυπα και αξίες.
Και ενώ αυτά ήταν τα ατού μας, όταν μας δέχθηκαν οι Ευρωπαίοι στην οικογένειά τους, εμείς αντί να συνεχίσουμε να τους επηρεάζουμε μ’ αυτά, αγκαλιάσαμε και υιοθετήσαμε το δικό τους υλιστικό δυτικό τρόπο ζωής και κάνουμε, ό,τι περνά απ’ το χέρι μας, προκειμένου να καταργήσουμε ή να υποβαθμίσουμε, ό,τι είναι δικό μας. Θα έλεγε κανείς, ότι, για να συμπεριφερόμαστε έτσι, ή κάποιο κόμπλεξ κατωτερότητας, έναντι των άλλων Ευρωπαίων, μας βασανίζει ή νιώθουμε ενοχές για το παρελθόν μας. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Υπενθυμίζω, ότι τις τελευταίες δεκαετίες, ως Πολιτεία, ανάμεσα στα άλλα καθιερώσαμε στη γλώσσα μας το μονοτονικό σύστημα και περιορίσαμε πέραν του δέοντος τη διδασκαλία του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών. Καθιερώσαμε τον πολιτικό γάμο και, τελευταία, το κοινωνικό συμβόλαιο. Αποβάλαμε από τις ταυτότητές μας το θρήσκευμα. Αποποινικοποιήσαμε τη μοιχεία, καθιερώσαμε συνοπτικότερες διαδικασίες σχετικές με την έκδοση διαζυγίων και βάλαμε τορπίλη στο θεσμό της οικογένειας. Τώρα, προχωρήσαμε στη υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών και πάει λέγοντας, μέχρι να γίνουμε όλοι «Αμερικανάκια».
Κι όλα αυτά, λέει, χάριν της ανεξιθρησκείας, του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας και της προσαρμογής στα δυτικά ευρωπαϊκά πρότυπα.
Αν αυτή η προσαρμογή, μακριά από το Θεό και κλασικές ελληνικές και ηθικές αξίες, βελτίωνε τις συνθήκες ζωής μας και έδινε καλύτερες προοπτικές για το μέλλον του λαού μας, κανένα πρόβλημα. Διαπιστώνουμε, εν τούτοις καθημερινά, πως τα αδιέξοδα, χρόνο με το χρόνο, πολλαπλασιάζονται. Ο υπερκαταναλωτισμός, ο υλιστικός τρόπος ζωής και η τεχνολογική ανάπτυξη δε φέρνουν από μόνα τους την ευτυχία. Η μεγάλη μερίδα της νεολαίας, ξεκομμένη απ’ τις ρίζες της και μπολιασμένη από ξενόφερτα πρότυπα, πιθηκίζει, πελαγοδρομεί και βαδίζει χωρίς πυξίδα. Η κοινωνία μας διολισθαίνει, συνεχώς, σε φαινόμενα παραβατικότητας, εγκληματικότητας, διαπλοκής και διαφθοράς, ορισμένα από τα οποία μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας από έκπληξη, ενώ δεν είναι λίγοι, όσοι καταφεύγουν στον ψεύτικο παράδεισο των ναρκωτικών, για να γλιτώσουν απ’ τα αδιέξοδα.
Εν τω μεταξύ, πριν καλά – καλά περάσει ένας χρόνος απ’ τις τελευταίες εκλογές, λες και οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα, η εκλογολογία στα μέσα ενημέρωσης δίνει και παίρνει, η κόντρα μεταξύ κομμάτων καλά κρατεί και η συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης έχει εξοβελιστεί για όλα τα άλλα θέματα πλην Σκοπιανού και θεμάτων, που σχετίζονται, μ’ όσα ανέφερα παραπάνω.
Η σημερινή ηγεσία της Εκκλησίας, επίσης, στην προσπάθειά της να διαφοροποιηθεί έναντι της πολιτικής του προκατόχου της, ή συναινεί κι αυτή ή παρεμβαίνει υποτονικά στα τεκταινόμενα, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μένουμε, ως συνήθως, απαθείς και αδιάφοροι, αφήνοντας οργανωμένες μειοψηφίες να επιβάλουν τις απόψεις τους.
Η κατάσταση αυτή κρίνεται, επιεικώς, απαράδεκτη. Χρέος της πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας στο σύνολό της είναι να καθοδηγεί το λαό και κυρίως τη νεολαία προβάλλοντας με παρρησία και συνέπεια, ό,τι αποτελεί αποκρυσταλλωμένη σοφία για την επιβίωση και προκοπή του έθνους και να μην ακολουθεί την τακτική του Πόντιου Πιλάτου ψαρεύοντας σε θολά νερά. Οι μεγάλοι σταυροί προς το θεαθήναι και η παρουσία σε πανηγυρικές εκδηλώσεις δεν επαρκούν. Απαιτείται η ομολογία στην πράξη και η ανάληψη του κόστους, που αυτή συνεπάγεται, για να επηρεάζεις και να πείθεις τον κόσμο.
Ας μην σπεύσουν κάποιοι να καθησυχάσουν λέγοντας ότι όλα αυτά είναι συμβατικές υποχρεώσεις, γίνονται κατ’ εντολήν των οργάνων της Ε.Ε. και χάριν του εκσυγχρονισμού της χώρας, γιατί υπάρχουν και λαοί, που τολμούν να λένε ΄΄όχι΄΄ σε σοβαρά ζητήματα, χωρίς να κλονίζεται η Ευρωπαϊκή τους πορεία. Απεναντίας, επηρεάζουν το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Γιατί είπαμε, βέβαια, να είμαστε ευρωλυγούρηδες – όχι, όμως, και να γίνουμε «κιμάς», πουλώντας τα όσια και τα ιερά της φυλής μας.
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, εφόσον η πολιτική και πνευματική δε θέλει ή δεν είναι σε θέση να αναθεωρήσει τις απόψεις και τη στάση της, εκείνο που απομένει είναι να αναλάβει ο καθένας πολίτης τις ευθύνες του και να αποτρέψει με τις επιλογές του τη στροφή της κοινωνίας επί το υλιστικότερο. Άλλωστε, ορισμένες από τις επιχειρηθείσες αλλαγές, όπως και αυτή με τα Θρησκευτικά, είναι σε προαιρετική βάση και αξίζει ο αγώνας να πας τη ζωή συνειδητά, εκεί που θέλεις, κόντρα στο ισοπεδωτικό ρεύμα του υλισμού και πληρώνοντας, αν χρειασθεί, το ανάλογο τίμημα.
Ουδέν κακόν, λοιπόν, αμιγές καλού.
