«Ένα μύθο θα σας πω...». Έτσι αρχίζει το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι από την κωμωδία του Αριστοφάνη «Λυσιστράτη», που έπαιξε με επιτυχία στην Επίδαυρο η Αλίκη το 1985! Και ήταν αλήθεια, είναι «μύθος» η Αλίκη! Στις 20 Ιουλίου, του Προφήτη Ηλία, ξημερώματα Σαββάτου, στα μέσα της δεκαετίας του ’30, ήρθε στον κόσμο το πρώτο παιδί του Γιάννη και της Αιμιλίας Βουγιουκλάκη, ένα μελαχρινό κοριτσάκι, στο Μαρούσι.
Η γέννησή του ήταν επεισοδιακή, το μωρό δεν έκλαιγε με τη γέννησή του, τότε η γιαγιά του το σήκωσε ψηλά και το βάφτισε στον αέρα Σταματίνα και, ω του θαύματος, το μωρό έκλαψε, ίσως γιατί δεν της άρεσε το Σταματίνα, αλλά ήθελε να γίνει η Αλίκη! Η Αλίκη όλων μας. Στις 23 Ιουλίου του 1996 το κορίτσι με το πιο γλυκό χαμόγελο - σύμβολο της εποχής της, αλλά και της αντοχής στο χρόνο - «έφυγε» μετά από σύντομη πάλη με την επάρατο.
Δώδεκα χρόνια μετά και τα δημοσιεύματα στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο συνεχίζονται. Οι αναλύσεις για το μύθο Αλίκη, για το φαινόμενο, τα σχόλια, οι αποκαλύψεις, αλλά και η επικείμενη μεταφορά της ζωής της στην τηλεόραση, συνεχίζονται.
Σύμβολο μιας εποχής η Αλίκη, συντηρούσε και συντηρεί, ενέπνεε και εμπνέει, προκαλούσε και προκαλεί.
Όμως, ένα σίριαλ δεν προσθέτει τίποτα στο μύθο της, όταν οι ταινίες της, η εικόνα της είναι τόσο νωπή στη μνήμη μας. Είναι κρίμα γι’ αυτούς που την έζησαν από κοντά, η απόφαση σημαίνει πως το σίριαλ δεν θα είναι η Αλίκη αλλά μια αλυκή θλίψης...
Δεν ήταν πολυπράγμων ούτε διανοούμενη με την τρέχουσα έννοια του όρου.
Η Αλίκη ήταν μια γυναίκα με λαϊκές καταβολές, πρακτικό πνεύμα, αφοπλιστική ειλικρίνεια και αυτοδίδακτο αυθορμητισμό.
Ήταν ταλαντούχα, μια χαρισματική ηθοποιός που δεν διολίσθησε ποτέ στον εκχυδαϊσμό της ψεύτικης κουλτούρας των μαζών.
Μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά γιατί αυτή εκφράζει την αλήθεια της ζωής - άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που το πιο φανατικό της κοινό ήταν και είναι τα παιδιά - χωρίς τα ψεύτικα στολίδια της επίπλαστης ευπρέπειας και της υποκριτικής σεμνοτυφίας.
Πρόσφερε μέσα από την Τέχνη της και συνεχίζει να προσφέρει μηνύματα ανθρωπιάς, μεγαλείου, χαρμολύπης και ζωής.
Η Αλίκη κλείνει μέσα της τη νοσταλγία για τον καιρό που οι δρόμοι ήταν χωρίς αυτοκίνητα, τα παιδιά έπαιζαν ως αργά στη γειτονική αλάνα και οι αυλές των σπιτιών πριν γίνουν ακάλυπτοι κακοφτιαγμένων πολυκατοικιών μοσχοβολούσαν γιασεμί!
Σε μια χώρα που έβγαινε από ένα παγκόσμιο πόλεμο και ένα τραγικό εμφύλιο, η Αλίκη και ό,τι αντιπροσώπευε, ήρθε για να κατοικήσει στην ερημία της ζωής, να μοιραστεί επιθυμίες και αδιέξοδα, μα πάνω απ’ όλα, να δώσει ελπίδα.
Η Αλίκη, απούσα - παρούσα, ευάλωτη, όπως τα μαθητικά μας χρόνια, τρυφερή όπως οι γλυκόπικρες αναμνήσεις, αντιφατική όπως η τεχνολογική εποχή μας, υπάρχει και θα υπάρχει σαν μύθος που δεν πωλείται και δεν κάνει διάλειμμα για διαφημίσεις!
