Καλά τα κατάφερε ο Σαρκό. Αυτοχρίστηκε «ηγέτης πασών των Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών χωρών» και «μέγας Αρχιερέας της Ειρήνης ανά την Υφήλιο!». Και δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει και κανείς, διότι δεν μπορεί να αμφισβητήσει και κανείς την επιτυχία που είχε το εγχείρημα «Ενωση για τη Μεσόγειο» το οποίο προφανώς εδραίωσε μία κατάσταση η οποία θα έχει και συνέχεια.
Ούτως ή άλλως ο Γάλλος Πρόεδρος αυτή την εποχή προεδρεύει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οπότε ένα «προεδριλίκι» το ΄χει εκ των πραγμάτων καπαρωμένο, για το τρέχον εξάμηνο, από τον Ιούνιο και δώθε. Αλλά, με την πρωτοβουλία που ανέλαβε για τη Σύνοδο Κορυφής της Ενωσης για τη Μεσόγειο, παρά ταύτα αναδείχθηκε και σε... προεδρική φυσιογνωμία - ως οικοδεσπότης κιόλας - της εν λόγω Συνόδου, και γενικά έθεσε το στίγμα του στην εξέλιξη της πρωτοβουλίας.
Βέβαια ο ίδιος, εκ πρώτης όψεως αλλιώς τα είχε κανονίσει. Είχε κατά νου να καλέσει μόνον τους ηγέτες της Μεσογείου, ουτωσώστε ώστε το πράγμα να είναι «μεσογειακά οικογενειακό». Το έμαθε όμως η Μέρκελ και του μπήκε σφήνα - καθότι εν υπνώσει μεν, αλλά ο Γαλλογερμανικός άξονας δεν έχει πάψει να υφίσταται. Ασε που θα σκέφθηκε η Γερμανίδα: «τι πάει αυτός να καπελώσει όλους τους Μεσογειακούς και να το παίξει ηγέτης πασών των Μεσογειακών χωρών; Και μεις εδώ τι κάνουμε; Κολλάμε γερμανικά μπρίκια;». Κατόπιν αυτής της βαθιάς πολιτικής σκέψεως, επικοινώνησε με τον Σαρκοζί και τελικά στο Παρίσι βρέθηκαν όχι μόνον ο ηγέτες των Μεσογειακών χωρών αλλά και όλοι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κόσμος και ντουνιάς δηλαδή. Κάτι, που δεν τον χάλασε εντέλει τον Γάλλο Πρόεδρο, με την ικανοποιητική πορεία που είχε η Σύνοδος, αντίθετα τον ενίσχυσε ακόμα περισσότερο. Και επιπλέον, του έδωσε την ικανοποίηση, χθες Δευτέρα στην Εθνική Γιορτή της Γαλλίας, να έχει όοολους αυτούς τους ηγέτες να στέκονται σούζα και να τον καμαρώνουν (θέλοντας και μη) να παρελαύνει, μέσα στην καλή χαρά, για την πτώση της Βαστίλης!
Πέρα από τα αποτελέσματα αυτής καθεαυτής της Συνόδου, εχρίσθη και «ειρηνοποιός» γιατί στο όνομα της Μεσογείου, κατάφερε να κάτσει στο ίδιο τραπέζι «παραδοσιακούς εχθρούς» πέριξ της Λεκάνης της Μεσογείυ. Και αν δεν αντάλλαξαν όλοι χειραψίες και φιλοφρονήσεις, ωστόσο αναγκάστηκαν, εκ των πραγμάτων, να βρεθούν σε αποστάσεις αναπνοής στην ίδια αίθουσα και να... ανεχθούν, αν μη τι άλλο, ο ένας τον άλλον. Ισραηλινοί, Παλαιστίνιοι, Σύριοι, και δεν συμμαζεύεται, αναγκάστηκαν να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και να βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη. Και αναγκάστηκαν επίσης, ν΄ αφήσουν στην άκρη αυτά που ξέρουν ότι τους χωρίζουν και να επικεντρωθούν σε αυτά που μπορούν να τους ενώσουν καθώς είναι όλοι τους παιδιά της Μεσογείου και έχουν κοινά συμφέροντα και ενδιαφέροντα. Καλά για μας και τους Τούρκους δεν το συζητώ. Δεν αποτελούμε είδηση - παρά το γεγονός ότι ο Σαρκοζί μας ανέφερε ως «παράδειγμα» - διότι εμείς είμεθα φίλοι... παιδιώθεν, που λέει ο λόγος. Λυκό - φιλοι αλλά... Αλλά πάντως πολύ περισσότερο «φίλοι» από τους λοιπούς Μεσογειακούς «εχθρούς» που βρέθηκαν εκεί και τρώγονται στην ψύχρα, χωρίς να κρατούν τα προσχήματα. Επίσης, ο Σαρκοζί θυμήθηκε, και πάλι, τις ελληνικές του ρίζες, και μέχρι και «Αντιγόνη» μας απήγγειλε, σε μας και τους λοιπούς παρευρεθέντες, για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του.
Όλα καλά που λέει ο λόγος, μέχρι ο Ερντογάν εξασφάλισε ότι η χώρα του θα αναγνωρίζεται ως υποψήφιο μέλος της Ε.Ε. (είναι γνωστές οι απόψεις κατά αυτής της προοπτικής, που έχει ο Γάλλος πρόεδρος και η Γαλλία γενικά) αν και… Αν και ο Γάλλος πρόεδρος δεν του παρείχε - σχολίασαν - καμία βοήθεια στην αντιπαράθεση που έχει η κυβέρνησή του με το βαθύ τουρκικό κράτος.
Και κοινοί στόχοι τέθηκαν, περιβαλλοντικού κυρίως χαρακτήρα που άλλωστε είναι ένα κρίσιμο ζήτημα, αλλά και οικονομικής υφής και συνέχεια θα υπάρξει. Και ο Καραμανλής έσπευσε να υπογραμμίσει τον σημαίνοντα ρόλο της Ελλάδας στη Μεσόγειο και
Και ποιος ξέρει; Τώρα που η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνει να έχει «κολλήσει» και να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, μία «έξοδος» προς τη Μεσόγειο, μπορεί να καταστεί μία εναλλακτική λύση και να συμβάλει επί της ουσίας στο μέλλον, στην αποκατάσταση των διαταραγμένων (επιεικώς) σχέσεων χωρών που βρέχονται από τα γαλανά νερά της.
